Κουράγιο

Η μεγάλη προσδοκία ότι όλα ξεπερνιούνται, μας σώζει. Τούτο μπορεί να γίνει όχι όμως από τη μια στιγμή στην άλλη. Ζητάς την επιστροφή στην “κανονικότητα”, που όταν έρθει συγκρινόμενη με την προηγούμενη, δεν θα ‘χει τίποτα απ’ την πολυτέλειά της. Ο εξαναγκασμός του αυτοπεριορισμού και η απροσδιόριστη διάρκεια προξενεί φόβο. Τούτο δεν είναι χωρίς συνέπειες. Οι στιγμές της νέας πραγματικότητας που στερείται ο άνθρωπος των συλλογικών και κοινωνικών του δραστηριοτήτων, λόγω της απομόνωσης, είναι πολύ σκληρές.
Κάνεις προσπάθειες ν’ αποδεχθείς την κατάσταση ως παροδική, βλέπεις, όμως, φοβισμένος τους άλλους, ιδίως όταν βρίσκονται μόνοι και αρχίζεις να θεωρείς περιττούς πλέον τους στόχους, που προέβλεπες και το μόνο που καταφέρνεις να κάνεις είναι το “κουράγιο”. Είναι το έσχατο, η ψυχική δύναμη, που εύχονταν ανέκαθεν οι άνθρωποι.
Για το νέο τρόπο ζωής δεν τα ξέρουμε όλα. Το κάθε καινούργιο δεν συγκρίνεται με κανένα προηγούμενο. Η γενιά μας τώρα, που ζει την κρίση, θα έχει σημαδευτεί απ’ αυτήν. Εμείς θα ξαναγυρίσουμε στο πριν, αλλά τα επακόλουθα θα τα έχουν οι επόμενοι. Οταν επανέλθουμε στην ενός άλλου είδους “κανονικότητα”, θα ‘χουν αλλάξει πολλά. Οι αποδέκτες της αλλαγής θα είναι τα σημερινά παιδιά που έμπαιναν στ’ αυτοκίνητο να επισκεφθούν τους παππούδες και τις γιαγιάδες, να τους χαιρετήσουν από το μπαλκόνι ή ακουμπώντας τις παλάμες τους πίσω από το τζάμι κι ύστερα επιστροφή στην καραντίνα με σοβαρό επακόλουθο την αντιμετώπιση της εφηβικής δυστροπίας ή μελαγχολίας.
Η πανδημία αναδεικνύει δύο πλευρές στο σημερινό πολιτισμό μας. Η μία διευκολύνει τον περιορισμό των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων με αυτοαπομόνωση κατ’ οίκον, η οποία βεβαίως συντελεί καθοριστικά στην ελαχιστοποίηση επέκτασης και διάδοσης του ιού. Η άλλη, συμβάλλει στην τεχνολογική πρόοδο. Όμως, ενώ επιβάλλει την απομόνωση που “σώζει”, ωθεί στην αποξένωση, στην διαταραχή της κοινωνικότητας και στερεί τη διαδικασία αυτοπρόσωπων ανθρωπίνων εκφράσεων.
Είναι, λοιπόν, ευκαιρία, ν’ ανακαλύψουμε τη χρησιμοποίηση των τεχνολογικών λειτουργιών μέσω της εξατομίκευσης των δραστηριοτήτων μας, αφού οι περισσότερες δραστηριότητες θα προσφέρονται σε μεγάλη κλίμακα με τα σύγχρονα μέσα, όπως πληρωμές, προμήθειες, παραγγελίες, ψυχαγωγία κ.λπ.
Αν ενδώσουμε σε αισιοδοξία, λόγω της χαμηλής πορείας της νόσου στη χώρα μας, οι μέχρι τώρα προσπάθειές μας θα πάνε χαμένες.
Δεν είμαστε μόνο τυχεροί αλλά και υποχρεωμένοι να εκφράσουμε ικανοποίηση στην κρατική πολιτική που δεν εφησύχασε και πήρε τα γρήγορα μέτρα σε αντίθεση με τον Αγγλο πρωθυπουργό, υπέρμαχο της θεωρίας “ανοσία της αγέλης”, που την πληρώνει με χιλιάδες νεκρούς.
Να μην ενθαρρυνθούμε και μας πιάσει ο “ωχαδερφισμός”!