Εσχάτως, η κυβέρνηση έγινε ηλικίας πέντε μηνών. Βέβαια, με βάση το κυβερνητικό και το κοινοβουλευτικό της έργο μοιάζει αρκετών ετών. Τριανταδύο νομοσχέδια έως το τέλος του έτους είναι αυτά.
Τριανταδύο νομοσχέδια. Αυτό είναι το αποτύπωμα της κυβέρνησης μέχρι σήμερα. Κι όμως, αντί να τρίβουμε όλοι τα μάτια μας, η οικονομία παραμένει καθηλωμένη και στις λογικές του χθες που κατήγγειλε ως αντιπολίτευση, τα εθνικά ζητήματα παραμένουν με την πυξίδα στον ίδιο στόχο -επίσης όπως μέχρι χθες, ενώ εάν κάτι οφείλει κανείς να αναγνωρίσει κανείς χωρίς περιστροφές, είναι η ικανοποίηση αιτημάτων μεγάλων συμφερόντων. Και δεν χρειάστηκαν ούτε πέντε μήνες.
Τα παραπάνω μπορεί να μοιάζουν υπερβολικά, είναι όμως αντιπολιτευτική κριτική, σε ένα κόμμα που έκανε σημαία του την αντιπολίτευση σε πλήθος ζητημάτων που στην πορεία ενστερνίστηκε. Το πλέον εξοργιστικό όμως, είναι αυτό το θεώρημα περί «ηθικής» και «αριστείας», που στους πέντε μήνες έχουν τραυματιστεί θανάσιμα.
Από τη μία ο συμπαθής ογδοντάρης των Τρικάλων που διορίστηκε για… μια μέρα διοικητής Νοσοκομείου, από την άλλη ο -εξίσου συμπαθής- κύριος Διαμαντάρης, που κράτησε τη θέση του για λίγο καιρό παραπάνω. Τα ρεπορτάζ για τους δύο περίσσεψαν το προηγούμενο διάστημα, όσα πρέπει να γνωρίζει ο κόσμος τα γνωρίζει. Ομως υπάρχει μια κοινή συνισταμένη που απογοητεύει, ενώ συνθέτει και ακόμα πιο δυσοίωνο μέλλον.
Ετεροι, ο πρώτος με τον «μικρό στρατό» του και ο δεύτερος με λίγο μεγαλύτερο που ομιλεί… ελληνοαμερικάνικα, αποτέλεσαν ξεκάθαρα και ανερυθρίαστα κομματικά στηρίγματα ανάληψης της εξουσίας, εκθέτοντας ανεπιστρεπτί των πρωθυπουργό. Του οποίου προσωπικές επιλογές ήταν και οι δύο. Ο Τρικαλινός διοικητής δεν δίστασε μάλιστα να ομολογήσει «συμφωνία» του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ενώ ο δεύτερος εμφανίστηκε την έσχατη ώρα πιο σοφός, σιωπώντας εν Ελλάδι (όχι όμως και στην Αστόρια).
Με τούτα και με εκείνα, το θεώρημα της αριστείας και της αξιοκρατίας ξέμεινε. Ξέμεινε από σπουδές, από πτυχία, από δικαιοσύνη. Και τι έμεινε; Ρητορικό το ερώτημα…
Μηνάς Κωνσταντίνου
Κάποτε ήρθε ένας φίλος μου από την Γερμανία τον Δεκέμβρη στα Χανιά. Έτυχε να βρέχει εκείνες τις μέρες και έκανε και λίγο κρύο. Άρχισε την γκρίνια ο φίλος μου και είπε πως εδώ ο καιρός είναι όπως στην Γερμανία και πως δεν καταλαβαίνει γιατί έρχονται τόσοι τουρίστες και γιατί γίνεται λόγος για το καλό κλίμα της Κρήτης. Θα μου πει κανείς πως κάπως πολύ επιλεκτικά έβγαλε τα συμπεράσματα του ο φίλος μου, έκανε και την εξαίρεση κανόνα. Κάνουν τέτοια οι άνθρωποι, ιδιαίτερα αν δεν συμπαθούν το αντικείμενο της κριτικής τους. Φυσικά αυτός ο φίλος δεν υπήρξε, αλλά αν υπήρχε θα είχε κάνει ακριβώς αυτό που κάνει εδώ ο κύριος Μηνάς.