Κράτος υπό διάλυση

Εξαντλώντας τη φαρέτρα των επιχειρημάτων για μια χώρα σε μόνιμη κρίση αξιών και Παιδείας, σε έναν τόπο όπου το μόνο που ενδιαφέρει είναι το πώς θα ξεφύγει ο καθένας από τις υποχρεώσεις του απέναντι στο κράτος (γιατί αυτό ακριβώς το κράτος ήταν ο πρώτος διδάσκοντας), αυτό που μένει, είναι μια κενή προοπτική για κάτι καλύτερο, από τη στιγμή που όλοι σπεύδουν να γλυτώσουν ό,τι μπορούν.
Δεν διδάσκει κανένας τον πολίτη πώς να προσφέρει, ούτε το πώς θα μπορέσει να συνδράμει αποτελεσματικά στη γενικότερη προσπάθεια ανύψωσης του ηθικού. Και γίνεται αυτό τη στιγμή που οι ανάγκες πολλαπλασιάζονται, τη στιγμή που οι απαιτήσεις για μια καλύτερη ζωή έχουν την τιμητική τους.
Δεν μιλάμε για ένα συγκροτημένο κράτος όπου λειτουργώντας στοιχειωδώς οι σοβαρές επισημάνσεις των πολιτών θα βοηθούσαν στην κατεύθυνση της επιδιόρθωσης των λαθών, παρά για ένα ξεχαρβαλωμένο οικονομικό σύστημα που συνοδεύεται από ανύπαρκτες κοινωνικές παροχές.
Για έναν πραγματικό γραφειοκρατικό κυκεώνα, μέσα στον οποίο οι πολίτες καλούνται να επιβιώσουν.