Η Ευρώπη που οραματίσθηκαν οι μεγάλοι ηγέτες της δεν υπάρχει πια. Δημιουργήθηκε μια Ευρώπη χωρίς κοινωνικό πρόσωπο
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι το κράτος αποτέλεσε βασικό άξονα για την επιβολή ακραίων κοινωνικών καθεστώτων. Δεν μπόρεσαν όμως να επικρατήσουν γιατί οι αρχές της πολιτικής Δημοκρατίας δεν πορεύονταν μαζί με τις αρχές της κοινωνικής Δημοκρατίας.
Μπορεί να υπήρχε κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά δεν υπήρχε πολιτική υπόσταση και δεν υπήρχαν δημοκρατικές ελευθερίες. Για να επιβιώσει μια Δημοκρατία πρέπει να λειτουργούν μαζί τόσο οι αρχές της πολιτικής Δημοκρατίας, όσο και οι αρχές τη κοινωνικής.
Οταν λειτουργεί μόνο το ένα σκέλος της Δημοκρατίας τότε όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά δεν έχει και μέλλον. Γιατί Δημοκρατία θα πει πως οι άνθρωποι θα μπορούν να χαράξουν μόνοι τους, τους κοινούς κανόνες της δραστηριότητάς τους.
Θα πει ότι οι άνθρωποι θα αγωνίζονται για το βιοτικό τους επίπεδο, χωρίς όμως να κατασπαράζονται. Θα πει ότι πολίτες θα έχουν χρόνο και ελευθερία πνεύματος, για να ασχοληθούν με τα κοινά. Θα πει ότι δεν θα εξουσιάζει τον Λαό μια παντοδύναμη ολιγαρχία, επικοινωνώντας μαζί του με την παροχή κολοβωμένων δικαιωμάτων. Θα πει ότι οι πολίτες δεν θα αναζητήσουν ποτέ τη λύση των πρόσκαιρων επιθυμιών τους, στη δικτατορία
Η Δημοκρατία είναι μια μεγάλη πράξη πίστης και μια μεγάλη πράξη θάρρους.
ΑΣΤΙΚΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ
Οι αστικές Δημοκρατίες επικράτησαν ανάμεσα στις δικτατορίες των άκρων, γιατί κατάφεραν να συνδυάσουν τις αρχές της πολιτικής και κοινωνικής Δημοκρατίας. Δεν άφησαν δηλαδή τους λαούς τους χωρίς δημοκρατικές ελευθερίες, αλλ’ ούτε στην απόλυτη εξαθλίωση. Μπορεί αυτές οι Δημοκρατίες να αλλοτρίωσαν τους λαούς τους, αυξάνοντας μερικώς το επίπεδο της ζωής τους ή με τον απεγκλωβισμό τους από κάθε είδους επαναστατική διάθεση, με την παροχή δημοκρατικών ελευθεριών ή μερικών κοινωνικών παροχών, αλλά τελικά αυτές οι Δημοκρατίες επικράτησαν γιατί έπεισαν τους λαούς τους. Οτι δηλαδή ανάμεσα στην εξαθλιωτική τάση και την τάση για βελτίωση, πρέπει να επικρατήσει η δεύτερη.
Για να πείσουν όμως τους λαούς τους, ακολούθησαν στην οικονομική πολιτική τους, τη μέση οδό. Οχι απόλυτος κρατισμός, αλλ’ ούτε απόλυτος φιλελευθερισμός. Δηλαδή ακολούθησαν τον δρόμο της μεικτής οικονομίας. Δεν άφησαν τον πολίτη μόνο για να αντισταθεί στους νόμους της ελεύθερης αγοράς. Γιατί υπήρχε ο κρατικός παρεμβατισμός!
Σήμερα, δυστυχώς, οι αστικές Δημοκρατίες έχουν “αγιοποιήσει” τον άκρατο οικονομικό φιλελευθερισμό. Πιστεύουν ότι η οικονομία πρέπει να κυριαρχείται από την ιδιωτική πρωτοβουλία, ακόμη και σε τομείς που η παρουσία του κράτους είναι αναγκαία για την προστασία των αδυνάτων.
Εχουν “δαιμονοποιήσει” τον κρατικό παρεμβατισμό, διακηρύσσοντας αβάσιμα ότι το κράτος δεν μπορεί να μετατραπεί σε “επιχειρηματία”. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι αληθινό.
Οσοι πιστεύουν στον παρεμβατικό ρόλο του κράτους, θέλουν να υπάρξει προστασία των αδυνάτων και όχι κράτος – “επιχειρηματίας”. Γιατί πιστεύουν ότι δεν πρέπει να μείνει “αχαλιναγώγητος” ο μεγάλος πλούτος, γιατί είναι γνωστό ότι δεν έχει συναίσθηση του κοινωνικού λειτουργήματός του.
Ή γιατί θέλουν να υπάρχει φραγμός για την αποτροπή της καταδυνάστευσης των αδυνάτων. Και αυτός είναι ο κρατικός παρεμβατισμός. Καμιά ιδιωτική οικονομία δεν θα ενδιαφερθεί για μια οικογένεια που πεθαίνει από την πείνα, που δεν έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, που δεν μπορεί να μορφώσει τα παιδιά της. Καμιά ιδιωτική πρωτοβουλία δεν μπορεί να υποκαταστήσει το κράτος σ’ αυτούς τους τομείς.
Η προπαγάνδα ότι ο κράτος είναι σπάταλο σ’ αυτούς τους τομείς, έχει σαν στόχο να περάσουν στον ιδιωτικό τομέα. Και έτσι θα υπάρχει η κοινωνία των εχόντων! Φαίνεται ότι όσοι διακηρύσσουν τέτοιες θέσεις δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι μη έχοντες στις αστικές κοινωνίες είναι περισσότεροι από τους έχοντες. Και χρειάζονται την προστασία του κράτους.
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΥΡΩΠΗ
Η Ευρώπη σήμερα βρίσκεται σε αδιέξοδο, γιατί οι κυβερνήσεις της ακολούθησαν τις αρχές του ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού. Το κράτος το βλέπουν σαν “νυχτοφύλακα” της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ή για να υπηρετεί τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των οικονομικά ισχυρών. Αφησαν τους λαούς τους στην “μεγαλοψυχία” της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του μεγάλου κεφαλαίου. Εφτιαξαν κράτη χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο. Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας πολιτικής είναι εμφανή.
Η ανεργία, η φτώχεια και τα κινήματα φασισμού και αντιευρωπαϊσμού, κυριαρχούν στη σημερινή Ευρώπη. Το μέλλον της Ευρώπης το άφησαν δυστυχώς, στα “χέρια” των τεχνοκρατών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στα “χέρια” των… golden boys και όχι των εργαζομένων!
Η Ευρώπη που οραματίσθηκαν οι μεγάλοι ηγέτες της δεν υπάρχει πια. Δημιουργήθηκε μια Ευρώπη χωρίς κοινωνικό πρόσωπο. Εχουμε μια εικόνα μιας πολιτικής Ευρώπης που δεν υπάρχει. Και καθημερινά οδηγείται στην απαξίωση και στην αποστροφή των λαών της. Γιατί το βλέμμα της είναι στραμμένο στις διακυμάνσεις των χρηματιστηρίων και στα κέρδη του μεγάλου πλούτου και όχι στους λαούς της. Δεν μπορεί να υπάρξει μια τέτοια Ευρώπη, αποκομμένη από τους λαούς της!
ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Στη μεταπολεμική Ελλάδα, οι κυβερνήσεις ακολούθησαν στην οικονομική πολιτική τους τις αρχές της μεικτής οικονομίας. Δηλαδή λειτουργούσε το κράτος μαζί με την ιδιωτική πρωτοβουλία στα οικονομικά θέματα. Έτσι μπόρεσε να ανοικοδομηθεί μετά τις καταστροφές που υπέστη, ύστερα από δύο απανωτούς πολέμους.
Τον Παγκόσμιο πόλεμο και τον Εμφύλιο πόλεμο. Το κράτος ήταν εκείνο που φρόντισε για την εξασφάλιση βασικών αγαθών στον καθημαγμένο λαό μας. Ηταν εκείνο που φρόντισε για τη στέγη του, για την υγεία του, για την παιδεία του, για την κοινωνική του πρόνοια. Κάτω από δύσκολες οικονομικές συνθήκες. Αλλά και όταν ξεπεράσθηκαν οι μεταπολεμικές συνθήκες, το κράτος ήταν παρόν στην οικονομική πολιτική της χώρας.
Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που ακούνε κρατικό παρεμβατισμό και είναι σαν να βλέπουν τον… διάβολο μπροστά τους. Τα πάντα στην ιδιωτική πρωτοβουλία μας λένε! Ετσι λοιπόν μπροστά στη λαίλαπα του ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού, λίγοι τομείς της οικονομίας έμειναν κάτω από κρατικό έλεγχο.
Το παράδοξο είναι ότι όλα αυτά τα “σαΐνια” της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, δεν αγοράζουν προβληματικές επιχειρήσεις του κράτους που υποτίθεται ότι με το επιχειρηματικό δαιμόνιό τους θα τις μετατρέψουν σε υγιείς. Αγοράζουν μόνο τις κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις (ΟΠΑΠ, λιμάνια, αεροδρόμια)!!
Εχουν λοιπόν μείνει λίγοι τομείς στο κράτος. Και δυστυχώς και σ’ αυτούς επιχειρείται το “ροκάνισμά” τους, είτε με την πολιτική της απαξίωσης γιατί τους έχει το κράτος, είτε με την “θεοποίηση” της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (παιδεία, υγεία, πρόνοια).
Ολοι αυτοί οι θαυμαστές του ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού, θυμούνται το κράτος, όταν σιτίζεται η πολιτική οικογενειοκρατία ή όταν το χρειάζεται για… καταστολές.
Δεν μας λένε όμως πόσοι πολίτες θα μπορούν να διαθέτουν… 500 ευρώ ημερησίως, για να νοσηλευθούν σε ιδιωτικές κλινικές.
Δεν μας λένε πόσοι πολίτες μπορούν να διαθέτουν 12.000 ευρώ ετησίως, για να στείλουν τα παιδιά τους στα αμφίβολης ποιότητας, κολέγια.
Δεν μας λένε ποιος θα ενδιαφερθεί για τον κατώτατο μισθό των εργαζομένων.
Το σίγουρο είναι ότι επιθυμούν να περιέλθουν στην κερδοσκοπία της ιδιωτικής οικονομίας! Για την ιστορία θα αναφέρω ένα παράδειγμα και το αφιερώνω στους εραστές του ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού και στους πολέμιους του κρατικού παρεμβατισμού.
Το 1991 στη χώρα μας, οι κήρυκες του οικονομικού φιλελευθερισμού, πειραματίσθηκαν και… έσπασαν τα μούτρα τους. Αφησαν για κάποιο διάστημα τις τιμές βασικών προϊόντων να τις καθορίζει ο νόμος της ελεύθερης αγοράς και όχι ο κρατικός παρεμβατισμός, γιατί πίστευαν ότι ο ελεύθερος ανταγωνισμός θα επιφέρει μείωση των τιμών. Και η τιμή της φέτας… διπλασιάστηκε!
Πίστευαν φαίνεται ότι ο… μπακάλης θα καθορίσει την τιμή της. Αν είναι δυνατόν!
