Ούτε σύγχρονο, ούτε δίκαιο, ούτε κοινωνικό είναι σήμερα το κράτος. Δεν μπορεί να περιορίζει τα δικαιώματα του πολίτη, κοινωνικά και πολιτικά, τα οποία δικαιούται να έχει για να εξασφαλίζει τη θέση του ως ισότιμο μέλος μιας υγειούς κοινωνίας. Λιγόστεψε μεν, καλύτερο δεν έγινε. Η αποκρατικοποίηση πήρε μορφή ξεπουλήματος, η γραφειοκρατία και η πολυθεσία μετετράπησαν σε αδιαφορία και ανευθυνότητα, ο αρτηριοσκληρωτισμός συνεχίζεται. Το θέμα είναι πολύπλοκο και δημιουργεί επιπτώσεις, που προβληματίζουν όλα τα κόμματα.
Το κράτος δεν εξασφαλίζει το βασικό ελάχιστο εισόδημα αξιοπρεπούς διαβίωσης, έπαψε να υπάρχει ως κράτος πρόνοιας, στο ασφαλιστικό, στην υγεία, στην εκπαίδευση. Αντίθετα επιδίδεται σε μια αρνητική φορολογία απομυζώντας τον μόχθο των πολιτών του. Τα έσοδα δεν τα χρησιμοποιεί για τις κοινωνικές ανάγκες, αλλά κοιτάζει πρώτα το συσσωρευμένο χρέος, δικό του δημιούργημα, αντιμετωπίζει άλλες ανάγκες με γραφειοκρατικές αποφάσεις, κάνοντας εξωπραγματικές σπατάλες και ύστερα τα υπόλοιπα. Δεν ενεργεί ως ρυθμιστής προς αποφυγήν στρεβλώσεων και ανισοτήτων, αλλά συμβάλλει στην ενθάρρυνση των καταπατητών για την αλλοίωση του περιβάλλοντος.
Η ιδιωτική πρωτοβουλία, το κύτταρο ανάπτυξης της οικονομίας, δεν υποστηρίζεται. Εχει καθηλωθεί στους κανόνες του 19ου αιώνα και ο επιχειρηματίας ιδιοκτήτης έχει απωλέσει τη στοιχειώδη αυτονομία που μπορούσε να συντηρηθεί μετά από τα σκληρά μέτρα που επεβλήθηκαν μέσω των μνημονίων. Οι εξαγγελίες και τα ημίμετρα περί μιας νέας σύγχρονης οικονομίας γελοιοποιούν όσους εκφράζουν το ενδιαφέρον, τα πιστεύω και τις εμπειρίες τους για την ανόρθωση της κοινωνικής ζωής του τόπου και καταστρέφουν όχι μόνο τα ατομικά, αλλά και τα κοινωνικά δικαιώματα. Δεν ανοίγουν τον δρόμο στον ευνομούμενο πολίτη να αναπτύξει τις ικανότητές του σε κάθε δυνατή δραστηριότητα, με αποτέλεσμα να επικρατούν οι αετονύχηδες και να ισχύει ο νόμος της ζούγκλας σε ένα πλέγμα ασυδοσίας.
Η πολιτική της συγκυβέρνησης έχει οικοδομηθεί σε ένα όνειρο της ανάκαμψης. Τέτοιο όνειρο όμως παραμένει όνειρο και ανάπτυξη δεν φαίνεται. Οι επενδύσεις εκ μέρους του κράτους δεν γίνονται. Η αναδιάρθρωση της Δημ. Διοίκησης προχωρεί με ταχύτητα χελώνας, το γενικό κλίμα στην οικονομία έχει ξεστρατίσει και ο κ. Σαμαράς με τον κ. Βενιζέλο ψάχνουν τους 180 συν ένα για να μην πάνε σε εκλογές.
Εχουμε αφεθεί στη βούληση των κυρίων “εντιμοτάτων” ξένων. Ο καθηγητής Μπένζαμιν Φρίντμαν το λέει ξεκάθαρα: «Αλίμονο σ’ εκείνους που στηρίζονται στην αγάπη και στη συμβουλή των άλλων. Ανθρωποι ξένων ταυτοτήτων, δήθεν αυτοβούλως, αλλά διορισμένοι απ’ τους “συμμάχους” προσέρχονται πάντα, εμφορούμενοι από φιλικότατο πνεύμα, να εκφράσουν τις επιστημονικές τους απόψεις πάνω σε ζέοντα ελληνικά προβλήματα και μάλιστα του χρέους».
Πολλοί φοβούνται για όσα θα γίνουν γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς. Θα απουσιάζουν απ’ τα κέντρα αποφάσεως, γιατί τους έχουν απορρίψει κάποιοι εν απουσία τους. Το άσχημο είναι ότι ενώ ήσαν απόντες, δίνουν το “παρών”, λες και ήσαν παρόντες. Γι’ αυτό φοβούνται όλους εκείνους που λένε και ξελένε, φεύγουν και ξαναγυρίζουν, είναι απόντες και δηλώνουν παρόντες συνθηματολογώντας κι από πάνω.
Εύχονται ευτυχία και την ίδια στιγμή χαίρονται που βιάζεται ο άλλος, που τον παρακολουθούν κιόλας. Από ευχές πάμε καλά, αλλά με ευχές δεν γίνεται τίποτα!
