Κράτος, το ιερόν

Κράτος είναι η ισχύς, η εξουσία∙ κι όποιος, εδώ στην Ελλάδα, την ασκεί δεν φοβάται τίποτε. Τόσο επειδή η παρανομία και η αδικία καλύπτονται -συνήθως- από την εξουσία, όσο και επειδή η κοινωνία έχει διαποτισθεί καταλλήλως έτσι, ώστε ο αδικούμενος, ενώπιον του αδικούντος κράτους, να αναρωτιέται: «μα, με το κράτος θα τα βάλω τώρα»; Ή, να λέει, έστω κι αν έχει απόλυτο δίκαιο, «με, το κράτος, άντε να βρεις το δίκιο σου!»
Η παρεμβατικότητα του κράτους είναι ολοφάνερη. Δέστε το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, όπως και τη λυσαλέα μάχη του να κλείσει μη «συμπαθώς διακείμενες» σ’ αυτό εκδοτικά συγκροτήματα και ΜΜΕ!
Το κράτος εκπροσωπείται από την εκάστοτε κυβέρνηση η οποία συνήθως ασκεί μόνο εξουσία και σπανιότερα κυβερνά!
Αρέσκεται η εξουσία/κράτος ως επηρεάζουσα την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία να παρεμβαίνει σε λεπτομέρειες που σε μια ευνομούμενη πολιτεία, με διακριτές τις εξουσίες, θα έπρεπε να απουσιάζει.
Υποχρέωση ενός σωστού κράτους/πολιτείας είναι να θέτει κανόνες και πλαίσια, να μεριμνά δε για την τήρηση και την υλοποίησή τους.
Ο,τιδήποτε άλλο, το ζούμε έντονα στην κρίση, οδηγεί στην δημιουργία πελατειακών σχέσεων, ανάμεσα στην εκάστοτε εξουσία και τους ψηφοφόρους, κάτι που τρέφει και διαιωνίζει μόνο τη διαπλοκή και τη  διαφθορά: δηλαδή, τις μεγαλύτερες παθογένειές μας.