Κρίμα όπου στο γείσο των σπιτιών
δεν χτίζουν πια φωλιές τα χελιδόνια!
Στου αιώνα μας τα τόσα τα καλά,
τι κρίμα στην καρδιά να ΄χουμε χιόνια!
Αν η καρδιά το νου δεν κυβερνά
για ν’ αποφεύγει τ’ άδικο να πράττει,
αν του πολέμου ο φόβος δε χαθεί
και συνεχίζ’ η Γη να ‘ναι γεμάτη
μ’ όπλα ολέθρια πυρηνικά
χρήμα όπ’ αλογάριαστο απαιτούνε
ενώ χιλιάδες δύσμοιρα παιδιά
λίγο ψωμία δεν έχουν να τραφούνε,
αν τούτο το κακό συνεχιστεί
αντί η ζωη μπροστά να μας πηγαίνει,
είτε θα μείνει “στάσιμο νερό”
είτε και προς τα πίσω θα μας σέρνει…
Κρίμα, ένας λαμπρός πολιτισμός
να μη μπορεί μπροστά να προχωρήσει
τα τόσα επιτεύγματα του νου
με νέα πιο λαμπρά να τα πλουτίσει!
Κρίμα, το φάσμα της καταστροφής
δαμόκλεια σπάθη πα στη κεφαλή μας
να φαρμακώνει τόσο τη ζωή
στην πλούσια και πανωραία Γη μας!
