“Κρίμα δεν είναι;”

Δεν ήταν η πρώτη φορά που επισκεφτήκαμε το ξεχωριστό «Μουσείο Σχολικής Ζωής» στα Νεροκούρου!
Στα χρόνια που πέρασαν είχαμε την ευκαιρία να περάσουμε πολλά όμορφα  απογεύματα στους χώρους του.
Και όχι μόνο για να θαυμάσουμε  την παλιά  τάξη  με τα ξύλινα θρανία,  με την συστολή μικρού παιδιού ν΄ ανεβούμε στη έδρα του δασκάλου, να τραβήξουμε μια γραμμή στο  μαυροπίνακα  ή να σταθούμε  στις γήινες σφαίρες των παλιών σχολείων και σ’ εκείνους τους χάρτες για χώρες κι  εποχές  που μας ταξίδευαν…
Δεν ήμασταν εκεί, μόνο για να θαυμάσουμε μια ομολογουμένως πλήρη συλλογή σχολικών αντικειμένων  του άλλοτε, για να παρακολουθήσουμε ένα εικαστικό δρώμενο στην αυλή του μουσείου,  να εκπλαγούμε απ’  τα τόσα καινούργια πράγματα που μάθαμε από τον «Σύλλογο Φίλων Αστρονομίας Κρήτης» ή  να συγκινηθούμε, καθισμένοι σαν τα μαθητούδια στο πρώτο θρανίο…
Ετούτη τη φορά βρισκόμασταν στον  χώρο για  να μάθουμε τα μυστικά του ψηφιδωτού από τον ταλαντούχο, ερασιτέχνη ψηφιδοθέτη τον κ. Νικόλαο Στ. Μπολάκη!
Και να  συμμετέχουμε ενεργά στην κατασκευή ενός ψηφιδωτού!
Να βάλουμε δηλαδή την δική μας ψηφίδα ή μερικές ψηφίδες ο καθένας πάνω στον ίδια βάση!
Σε μια ομαδική προσπάθεια…ενίσχυσης του μουσείου, βεβαίως!
Σε μια συμβολική κίνηση που ταυτίζει τη δύσκολη τέχνη του μωσαϊκού με την δυσκολία του να στήσεις και να λειτουργήσεις ένα Μουσείο.
Διότι με μεγάλη  μας έκπληξη -κι ενώ υπήρξαμε συχνοί επισκέπτες και μάρτυρες του πόσο καλά λειτουργεί ο  χώρος- μαθαίνουμε πως, ενώ το μουσείο ενισχύθηκε στο ξεκίνημά του, δεν κατάφερε στην πάροδο των χρόνων ν’ αποκτήσει νομική υπόσταση, δεν διαθέτει επιστημονικό προσωπικό που θα το επανδρώσει μόνιμα και θα το κινεί, ούτε και πόρους για να συνεχίσει την λειτουργία του…
Ως πότε  θ’ αντέξουν οι δάσκαλοι εκείνοι που δούλεψαν εθελοντικά για να το στήσουν απ’ το μηδέν;
Ο «Σύλλογος Φίλων Μουσείου Σχολικής Ζωής» με πρωτεργάτες τη Μαρία Δρακάκη και τον Δημήτρη Καρτσάκη και άλλοι πολλοί, που χρόνια τώρα προσφέρουν εθελοντικά το κατά δύναμιν ;
Εμείς προχθές φύγαμε απ’ τον χώρο με ανάμικτα συναισθήματα, μ’ ένα κομμάτι γραμμένο χαρτί και  με δυο μικρά σακουλάκια στην τσάντα!
Μέσα είχαν μια μικροσκοπική κουκουβάγια -το λογότυπο του μουσείου- και μερικές ψηφίδες που ήταν η δική μας υπόσχεση πως θα τις δίναμε σε φίλους και θα επιστρέφαμε στο μουσείο  για να βάλουμε όλοι μαζί κι άλλες «ψηφίδες ενίσχυσης»!
Γιατί κρίμα δεν είναι να έχουμε στα χέρια μας ένα τέτοιο θησαυρό και να μην τον εκτιμούμε;
Κρίμα δεν είναι να βλέπουμε να μουσεία μας να μας φεύγουν ένα- ένα και να μην το πιστεύουμε;
Άδικο δεν είναι να χτίζουμε και μετά να γκρεμίζουμε;
Κι όσο για το απόκομμα!
Πάνω του είχαμε αντιγράψει -απ’ τον απέναντι μας τοίχο της αίθουσας δραστηριοτήτων όπου βρισκόμασταν- δυο λόγια  που είχε πει η αγαπημένη πρέσβειρα της Ελλάδας και του πολιτισμού, η  Μελίνα Μερκούρη: «Αν επιτευχθεί η ευαισθητοποίηση των παιδιών στον Πολιτισμό, θα δημιουργηθεί μια άλλη κοινωνία, μια άλλη νοοτροπία, μια άλλη πολιτική!»
Των παιδιών βεβαίως, και όχι μόνο!