Κριμαία: η αιχμή του δόρατος

Το παγκόσμιο ενδιαφέρον είναι στραμμένο αυτές τις μέρες σε ένα παιχνίδι που παίζεται με πρωταγωνιστές τον πρόεδρο της Ρωσίας αφενός και τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους ηγέτες αφετέρου. Αυτό φαίνεται απ’ τα διαδραματιζόμενα στην Ουκρανία, πρώην μέλος της ΕΣΣΔ, με αιχμή του δόρατος την Κριμαία, στην οποία την Κυριακή 16 Μαρτίου γίνεται δημοψήφισμα για την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της.
Ο συσχετισμός στη διαμάχη φαίνεται άνισος. Ο ένας έχει να κάνει με δύο. Ο πρώτος είναι ο σκληρός άλλοτε παίκτης της KGB Βλαντιμίρ Πούτιν, οι άλλοι γνωρίζουν πολύ καλά το είδος του παιχνιδιού των. Ολοι τους επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό. Την οικονομική επικράτηση στον ενεργειακό πόλεμο και στη γεωστρατηγική επιρροή στην περιοχή. Ισως ο πρώτος να νοσταλγεί την ανασύσταση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Προσπαθεί να εμφανίσει τη Ρωσία ως τον μοναδικό προστάτη απ’ τη χειραφέτηση των παγκοσμιοποιημένων δυτικών, γι’ αυτό έκανε ό,τι μπορούσε να αποτρέψει τη ΝΑΤΟποίηση μερικών Βαλτικών χωρών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Στην Κριμαία δεν σκέπτονται όλοι, όπως παλιά, την προστασία του “πατερούλη”, αλλά και δεν θέλουν την ολοκληρωτική ουκρανοποίησή τους. Ετσι σε πρώτο στάδιο ο Πούτιν δεν αναγνωρίζει την ουκρανική κυριαρχία επί της Κριμαίας, διευκολύνει, όμως, τον αυτοπροσδιορισμό και την απόσχισή της, για να μπορέσει αργότερα αυτή σε δόκιμο χρόνο να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.
Το δημοψήφισμα στην Κριμαία, που είναι δεδομένο, θα νομιμοποιήσει κάθε μελλοντική πράξη προσχώρησης στη ρωσική επιρροή, πράγμα που θα δημιουργήσει προβλήματα και σε άλλες ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας, στις οποίες έχουν παραχωρηθεί μερικές αρμοδιότητες απ’ την κεντρική διοίκηση του Κιέβου. Δικαίως, λοιπόν, αυτές οι περιοχές, που είναι βιομηχανικές και πιο πλούσιες απ’ τις αγροτικές της Δύσης, να διαμαρτυρηθούν και να ζητήσουν περισσότερη ανεξαρτησία. Το ένα φέρνει το άλλο!
Από τα μέσα της 10ετίας του ’90 οι Αμερικανοί εξεθείαζαν τη σπουδαιότητα και τη σημασία μιας ανεξάρτητης Ουκρανίας για τη σταθερότητα της περιοχής και την ασφάλεια της Ευρώπης. Ιδίως οι Γερμανοί χτυπούσαν το καμπανάκι να το ακούν οι Ρώσοι ότι “κανείς δεν είναι ικανός να αμφισβητήσει την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας”. Ομως στην Κριμαία και στις ανατολικές περιοχές η πλειοψηφία των κατοίκων προτιμά τη στροφή προς τη Μόσχα παρά στην αναγκαστική υποταγή τους στο Κίεβο.
“Ο,τι γίνεται σήμερα στην Ουκρανία είναι προδιαγεγραμμένο να συμβεί. Η Κριμαία είναι το κομμάτι του παζλ μιας εικόνας που ’φτιαξαν οι διεθνολόγοι της Δύσης σ’ αυτό το σημείο του κόσμου.
Προφητικός ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι στη “Μεγάλη Σκακιέρα” απ’ το 1997, που με την οξυδέρκεια του διεθνιστή καθηγητή είχε προβλέψει και τον χρόνο μέσα στον οποίο θα συνέβαιναν τέτοιου είδους γεγονότα.  Εγραφε: “…Η Ουκρανία θα επιθυμεί να μπει και στους δύο Οργανισμούς (ΝΑΤΟ και Ε.Ε.)… αν κάτι τέτοιο χρειαστεί χρόνο, δεν είναι νωρίς για τη Δύση -συνεχίζοντας να ενισχύει τους οικονομικούς δεσμούς και δεσμούς ασφαλείας με το Κίεβο- να αρχίσει να υποδεικνύει τη 10ετία 2005 – 2015 ως λογικό χρονικό πλαίσιο για να αρχίσει η προοδευτική ένταξη της Ουκρανίας…”.
Αυτό διείδε ο Πούτιν και κατάφερε να μποϊκοτάρει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Τώρα που πήγαινε να γίνει μέλος στην Ε.Ε. και πάλι βρίσκει μπροστά της τη Ρωσία, που την εμποδίζει ν’ αποφασίσει για το μέλλον της. Πού καταλήγουμε; Στη γιουγκοσλαβοποίηση της Ουκρανίας. Δίλημμα για το πώς θα φερθεί η Ελλάδα που έχει και την προεδρία της Ε.Ε. Πάντως πίσω απ’ το δημοψήφισμα της Κριμαίας κρύβονται πολλά στον προγραμματισμό ενός άλλου στόχου. Οι ρωσόφιλες περιοχές της Ανατολικής Ουκρανίας να ζητήσουν και κείνες την ανεξαρτητοποίησή τους και ν’ αρχίσουν να ερωτοτροπούν με τη Μόσχα.