Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι με τις απανωτές κρίσεις (υγειονομική, ελληνοτουρκικά, ακρίβεια), δυόμισι χρόνια μετά την εκλογή της κυβέρνησης, η χώρα μας συνεχίζει να κινείται στο όριο.
Δεν αντέχει την επανάληψη ενός κύκλου άγονων αντιπαραγωγικών συγκρούσεων και ενός κατεδαφιστικού λαϊκισμού.
Υπάρχει γνώση και εμπειρία πια από τους πολίτες, που στοχεύουν στην αναδιάταξη των δυνάμεων της χώρας, τη σταθερότητα και ενός τίμιου πολιτικού διαλόγου.
Κατά κανόνα τούτη την περίοδο η χώρα θα έπρεπε να δονείται στην κυριολεξία από την ταχεία αξιοποίηση και απορρόφηση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης.
Αντ’ αυτού απανωτές αυξήσεις σε ενέργεια, καύσιμα και λογαριασμούς πλήττουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις, ενώ εγείρουν και το κεντρικό ζήτημα του διαθέσιμου εισοδήματος. Δεν είναι φαύλος κύκλος, αλλά δεν είναι και το πιο ιδανικό περιβάλλον.
Σαφέστατα και τώρα, μέσα στην κορύφωση της κρίσης, η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί από ατσάλινη ηγεσία με μόνη ευαισθησία τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας. Το οικονομικό επιτελείο παίζει άμυνα, αν και γνωρίζει ότι με τους πληθωριστικούς κινδύνους και την άνοδο των επιτοκίων, αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει επ’ άπειρον. Είναι σίγουρα η πιο κρίσιμη συγκυρία.
