Οταν χάνουμε τα Πανεπιστήμια, χάνουμε την ίδια τη χώρα μέσα απ’ τα χέρια μας. Οταν γρονθοκοπούμε πελάτες καταστημάτων τις Κυριακές, που απλά θέλουν να ψωνίσουν, η κατάσταση εκτρέπεται σε σκοτεινές ατραπούς. Δεν μπορεί η κοινή λογική -μια μίνιμουμ κοινωνική συμφωνία- να είναι είδος πολυτελείας πια στην Ελλάδα. Η καθημερινότητα η ίδια, η απεγνωσμένη βία της καθημερινότητας, σε βοηθά να βγάλεις συμπεράσματα και για την πολιτική ζωή. Διότι σε τι μπορεί να μοιάζει μια χώρα, όπου τα Πανεπιστήμια πολιορκούνται από μια ακραία ρητορική και των δύο πλευρών;
Ή πώς μπορείς να δικαιολογήσεις τον ξυλοδαρμό ενός πελάτη πολυκαταστήματος, από -κατά δήλωσή τους- συνδικαλιστές; Οσο κι αν φαίνεται παράξενο σε κάποιους, τα Πανεπιστήμια δεν είναι οδοφράγματα στη Βαστίλη ούτε επιλογές της οξύτητας από την Πρυτανική Αρχή. Δεν λύνουμε τις πολιτικές μας διαφορές στα Πανεπιστήμια. Ο Ελληνας φορολογούμενος πληρώνει για να μαθαίνουν τα παιδιά του γράμματα. Προς χάριν των φοιτητών λειτουργούν τα Ακαδημαϊκά Ιδρύματα. Η κοινωνία με τη συμμετοχή της απάντησε στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές. Δεν περίμενε τον “Ζακού τον εκδικητή” για να διαμορφώσει άποψη…
