Κρίση και δημοκρατική λειτουργία

Τα αίτια της ελληνικής κρίσης είναι πολλά και οφείλονται σε μία σειρά παράγοντες εσωτερικούς και εξωτερικούς. Το πελατειακό σύστημα και η εκτεταμένη διαφθορά  καθώς επίσης και οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ευρωζώνης είναι αναμφίβολα οι βασικοί λόγοι. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι δευτερευούσης σημασίας.
Υπήρξε όμως και ένας “Μεγαλοϊδεατισμός” προερχόμενος κυρίως από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, οι οποίες έθεσαν ως στόχο την πρόωρη είσοδο στο ευρώ, ενώ ήδη η χώρα είχε κατακτήσει μία ισχυρή θέση στην Ενωμένη Ευρώπη την οποία ουδείς μπορούσε να υπονομεύσει.
Ο προσανατολισμός προς την Ευρωζώνη μετατράπηκε και αυτός σε εθνικό στρατηγικό στόχο εφόσον σε αυτόν συναίνεσαν ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Ο νέος όμως εθνικός στόχος δεν επιδίωκε απλά την ένταξη σε μία ενιαία νομισματική ένωση, αλλά κυρίως την ένταξη της χώρας στον υπό διαμόρφωση διεθνή ανταγωνισμό και καταμερισμό εργασίας. Ηταν μία φιλοδοξία χωρίς καμία υλική και ιστορική βάση όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων. Τούτο διότι, ενώ η Ελλάδα αποτελούσε πράγματι μία περιφερειακή δύναμη, αποτελούσε ταυτόχρονα και τον πιο αδύνατο κρίκο στην ευρωπαϊκή αλυσίδα. Επιπλέον το κυρίαρχο κομματικό σύστημα είχε ήδη κατά ένα συστηματικό τρόπο “ασελγήσει” πολιτικά και ηθικά εις βάρος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Αυτό που ακολούθησε μπορεί, εκ του αποτελέσματος, να συγκριθεί μόνο με την εθνική τραγωδία του 1922.
Η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει μεσοπρόθεσμα εφόσον η πλειοψηφία των εγχώριων πολιτικών δυνάμεων αποδέχεται τα μνημόνια και ο διεθνής συσχετισμός δεν επιτρέπει υπέρμετρες φιλοδοξίες στην παρούσα τουλάχιστον φάση. Ούτε όμως η θεωρία της άλωσης των μνημονίων με μία εκ των έσω κυβερνητική διαχείριση μπορεί να αποτελέσει μία εναλλακτική σοβαρή πρόταση.
Ο μόνος δρόμος, μετά την ήττα και τη συνθηκολόγηση, είναι η ανασύνταξη της κοινωνίας, των δομών αλληλεγγύης και των κινημάτων ταυτόχρονα με την αναγκαιότητα υποστήριξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών τα οποία θα υπονομεύονται διαρκώς από τις πολιτικές των δανειστών.