Δεν αισθανόμαστε καλά. Προγραμματισμένες εξετάσεις, ψάχνοντας σε παθολογικά αίτια τα συμπτώματα δυσφορίας και κακοκεφιάς. Να που όμως τα αποτελέσματα βγαίνουν άψογα, δεν πάσχουμε από κάτι παθολογικής φύσεως, ο γιατρός όμως κάνει τη διάγνωση. Πάσχετε από κρίσεις πανικού και εμφανίζετε σημάδια κατάθλιψης. Να, ό πελώριος κακός δράκος, που από τώρα και μετά θα μας ακολουθεί σε κάθε βήμα. Ο πανικός φέρνει ακόμη μεγαλύτερο πανικό.
Να φύγεις να ξεφύγεις μακριά. Αρχίζεις στην κυριολεξία το τρέξιμο, μικρές αποστάσεις στην αρχή, που όλο και μεγαλώνουν στην πορεία. Ο οργανισμός αντιδρά, μια ικανοποίηση έρχεται, μια προσωρινή χαρά, ποιος ξέρει σ’ αυτό το τεράστιο εργοστάσιο του ανθρώπινου οργανισμού τι χημικές αντιδράσεις γίνονται, και τις ουσίες εκλύονται. Μαθαίνεις να ζεις με τον κακό δράκο, που άσκοπα σκέφτεσαι τον μεγαλοποίησες στο ξεκίνημα, τώρα μοιάζει με ζωάκι συντροφιάς που όμως σε ακολουθεί διαρκώς.
Ας αρχίσουν κι οι χοροί, γράφεσαι σε μια ομάδα χορού, και παράλληλα με το τρέξιμο ανοίγεις ορίζοντες κοινωνικοποίησης. Γνωρίζεις άτομα τα οποία συμπάσχουν μαζί σου, μοιράζεστε βάρη, η ζωή γίνεται πιο υποφερτή, πιο ανάλαφρη. Καταλαβαίνεις την αξία της αλληλεγγύης και της συνεισφοράς, το βλέπεις στον εαυτό σου πως έχεις βοηθηθεί. Συμμετέχεις σε κοινωνικά κινήματα κατά της φτώχειας, του κοινωνικού αποκλεισμού, ενάντια σε καθετί ξενοφοβικό και ρατσιστικό. Ο φόβος δεν έχει πατρίδα, η ψυχή δεν έχει χρώμα και εθνικότητα. Ένας για όλους και όλοι για έναν.
Κι έτσι ένα σύμπτωμα δυσανεξίας που δεν έχει φανερή γιατρειά και στοχευόμενη αντιμετώπιση, σε έκανε λίγο πιο ανθρώπινο, σε έναν κόσμο αποξένωσης και παντελούς αδιαφορίας.
* Ο Αριστείδης Αρχοντάκης είναι φυσικός, συγγραφέας
