Μεγάλη η διαχρονική ευθύνη των κατεστημένων εκκλησιών της χριστιανοσύνης η οποία στις νέες κοινωνίες της απάνθρωπης ζωής και της ανιερότητας έχει το Μεγάλο χρέος για μια βαθιά αναζήτηση του αληθινού πνεύματος της θυσίας του Σταυρού και της πραγματικής αγάπης.
ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ
Όμως ο Χριστιανισμός, γενικά εδώ και χρόνια αντιμετωπίζει μια μεγάλη κρίση. Πρωταρχικά ανάμεσα στις χωρισμένες εκκλησίες του, η κάθε μια είναι στρατευμένη στις δικές της γραμμές και στα θρησκευτικο-κοσμικά συμφέροντα που αυτές εκφράζουν, κυρίως όμως οι προτεσταντικές εκκλησίες «της σκληρής δύσης» εκφράζουν και υπηρετούν το καπιταλιστικό πνεύμα προσαρμοσμένες σε αυτό, όπως έγραψα και σε προηγούμενα άρθρα και όπως είναι η πραγματικότητα εδώ και αιώνες. Κυρίως, μετά την Μεταρρύθμιση, η Προτεσταντική Χριστιανοσύνη συνταυτίστηκε με την αύξηση του πλούτου.
ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΑ Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
Για να φθάσει να είναι πιο ταυτισμένη με την κοσμική και την υλική πρόοδο ως Χριστιανική Εκκλησία. Τώρα, μάλιστα, με τις νέες υπερεξουσιαστικές στρατηγικές και τα νέα αντικοινωνικά δόγματα της οικονομίας της ευημερίας, της Νέας Τάξης πραγμάτων των ολίγων και της εξαθλίωσης των πολλών, προωθείται με το θρησκευτικό προτεσταντικό πνεύμα η γενικότερη εξαθλίωση της ανθρωπότητας. Γ’ αυτήν τη δύσκολη νέα κατάσταση μιας παγκόσμιας οδύνης, όπως επιβάλλεται, στην τωρινή και την αυριανή οικονομική-κοινωνική κρίση, οι προτεσταντικές χριστιανικές κοινωνίες με βάση τη Γερμανία και άλλες προτεσταντικές χώρες Ευρώπης – Αμερικής αποτελούν και προάγουν την σύγχρονη εξαθλίωση των λαών.
ΜΕ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ Η ΕΛΛΑΔΑ
Με τον προτεσταντισμό να λειτουργεί τιμωριτικά κατά πολλών χωρών, αλλά και κατά της Ελλάδας, με έκδηλη την μακρά κρίση την οποία επέβαλε η πλευρά της προτεσταντικής Γερμανίας, Βρυξελλών και Αμερικής.
Ο διακεκριμένος νομικός Πέτρος Μηλιαράκης που δικηγορεί στα ανώτατα ακυρωτικά δικαστήρια Ελλάδας, Στρασβούργου και Λουξεμβούργου σε ενδιαφέρον τετρασέλιδο άρθρο του γράφει στο πρώτο τεύχος των ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ το 2018 και τα εξής: «Ο Προτεσταντισμός εστίασε ιδιαίτερα την αντίληψη του διαμαρτυρομένου ανθρώπου γύρω από το πνεύμα και το κεφάλαιο. Ενώ, παράλληλα αναδείχθηκε η τοκοφορία ως θετικό συνεπακόλουθο της πίστωσης». Αλλά, βασικά όπως γράφει στο άρθρο του ο Π. Μηλιαράκης «Το ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ.
Ο ΤΡΙΧΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΠΡΟΔΩΣΕ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Για να τονίσει επίσης, ο Π.Μ. ότι η έλευση του Χριστού διαμόρφωσε έναν άλλο θρησκευτικό πολιτισμό, τον χριστιανικό. Έναν πολιτισμό που στην εξέλιξή του διαμορφώθηκαν τα επί μέρους δόγματα λόγω της διάσπασης που έφεραν η επί μέρους αντιλήψεις για το θείο. Για να διαμορφωθούν και επί μέρους αντιλήψεις περί του θείου, περί του τρόπου άσκησης των θρησκευτικών καθηκόντων και λατρείας και εν τέλει περί του τρόπου που πρέπει σε μια κοινωνία να συμβεί και να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι.
Είναι όμως πρόδηλο ότι η βασική ΤΡΙΧΟΤΟΜΗΣΗ του Χριστιανισμού σε ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ διαμόρφωσε με τις επί μέρους αντιλήψεις και συνειδήσεις, την αντιαγαπητική πραγματικότητα μεταξύ των χριστιανικών εκκλησιών, αναφορικά με την ατομική συμπεριφορά και την κοινωνική συμβίωση ΑΓΑΠΗΣ, η οποία στη διαδρομή του 21ο αιώνα δεν υπήρξε πραγματικά λόγω των αντιθέσεων των εκκλησιών και των λαών.
Ο ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΥΛΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ
Ακόμα όμως λόγω των καταστροφικών χριστιανικών πολέμων και λόγω των εκμεταλλεύσεων και υποδουλώσεων τόσο Χριστιανικών όσο και μη Χριστιανικών λαών ως σήμερα, αναπτύχθηκαν μεγάλες αντιπαλότητες μεταξύ των εκκλησιών της χριστιανοσύνης. Παράλληλα όμως πέρα από την «Καπιταλιστική» αντίληψη του ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ, ο «ΚΑΘΟΛΙΚΙΣΜΟΣ» γενικώτερα έχει μεγαλύτερη ευθύνη απέναντι στην πλειοψηφία των καθολικών θρησκευομένων, τόσο εξελικτικά μέσα στα πλαίσια των εκκλησιαστικών του παραλείψεων απέναντι στον Λόγο της θυσίας του ΣΤΑΥΡΟΥ, όσο και για την ανά τους αιώνες συνταύτισή των με τις εξουσίες και υπερεξουσίες των πολιτικών παραφρόνων, όπως έγινε σε παρελθόντες αιώνες, και κυρίως κατά τον τρομερό εικοστό αιώνα του Χίτλερ, του Στάλιν κ.λπ.
ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΣΥΝΥΦΑΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ουσιαστικά ο ρόλος του Ποντίφικα (Βιβλίο-ανωνύμου – ΕΝΑΝΤΙΟΝ του ΠΑΠΑ, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ), ο ρόλος του κάθε ΠΑΠΑ, εκφράζει τη μορφή του υπέρτατου θρησκευτικού ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΗ, που εκμεταλλεύεται την ανάγκη του ανθρώπου για παρηγοριά κ.λπ.. Αλλά, ο ρόλος του Ποντίφικα δεν περιορίζεται μόνο στα παραπάνω γιατί η ιστορία της Δυτικής Εκκλησίας συνυφαίνεται με την ιστορία του Δυτικού κόσμου. ΟΧΙ μόνον εξαιτίας του «ευγενούς» χαρακτήρα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας (που είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις άρχουσες τάξεις) αλλά και λόγω της ενύπαρκτης φιλοδοξίας, των παθών να επεκτείνουν την αποστολή τους στο πολιτικό και οικονομικό πεδίο,μολονότι από το 1929 η Καθολική εκκλησία έχει αποποιηθεί την εξουσία της επί των πριγκίπων και έχει αποκτήσει κρατικά σύνορα (στο Βατικανό).
Ο ΚΑΚΟΣ ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΠΟΣΛΕΒΙΚΙΣΜΟ
Βασικά, η επιλογή των παπών ήταν τέτοια ώστε, απέτρεψε την αναμόρφωση της καθολικής εκκλησίας που την επιζητούσαν τα κοινωνικά κινήματα καθώς και οι ομάδες στο εσωτερικό της καθολικής εκκλησίας που συμμετέχει σε διεθνείς θεσμούς όπως ο ΟΗΕ, όμως, τα ιδεολογικά γνωρίσματα κάθε ΠΑΠΑ σημαδεύουν τις παγκόσμιες εξελίξεις π.χ. αυτό συνέβη με τη σχετική μετριοπάθεια του Λέοντος ΙΓ΄ ο οποίος προθυμοποιήθηκε (ή αναγκάστηκε να υποστηρίξει τα εργατικά δικαιώματα στα τέλη του 19ου αιώνα) καθώς και με τον έξαλλο-αντιμπολσεβικισμό του Πάπα Πίου ΙΑ΄, ο οποίος θεωρούσε τον Ναζισμό «μικρότερο κακό από τον Κομουνισμό». Όσο για τον Ιωάννη ΚΓ΄ (1958-1963) έμεινε στην ιστορία ως ο εμπνευστής του β΄ Συμβουλίου του Βατικανού το οποίο εγκαινίασε έναν δειλό αλλά απτό εκσυγχρονισμό της Καθολικής εκκλησίας.
ΥΠΕΡ-ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ Ο ΡΟΛΟΣ
Όμως, οι συνωμοσιολόγοι πιστεύουν – όχι χωρίς αιτία – ο οποιοσδήποτε Πάπας θα επιχειρούσε αναδιάρθρωση θα εξοστρακιζόταν, κάτι που ίσως συνέβη στον Ιωάννη Παύλο Α΄, ο οποίος απεβίωσε περιέργως 31 ημέρες μετά την ενθρόνισή του.
Ουσιαστικά η καθολική εκκλησία έχει διαδραματίσει ένα υπερ-εξουσιαστικό και σκοτεινό ρόλο, σε ολόκληρο τον κόσμο, ακόμα και σήμερα που ο σημερινός Πάπας εκφράζει εκκλησιαστική ανοικτότητα και θρησκευτική ευαισθησία.
Στο βιβλίο, ανώνυμου ΕΝΑΝΤΙΟΝ του Πάπα, η διακεκριμένη συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου κατέθεσε την ενδιαφέρουσα εισαγωγή της την οποία παρουσιάσαμε αποσπασματικά στο ανωτέρω κείμενο. Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε «ανώνυμα» στην Ιταλία στην πρώτη επέτειο της εκλογής του Γιόζεφ Ρατσιγκερ στον Παπικό θώκο.
ΜΠΕΣΤ-ΣΕΛΕΡ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ
Ξεσήκωσε θύελλα, έγινε Μπέστ Σέλερ, ενώ εμπλουτίζεται διαρκώς και ανατυπώνεται. Αυτό το βιβλίο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την κριτική του Ευρωπαϊκού Χριστιανισμού του παρελθόντος, αλλά και το παρόντος και του μέλλοντος.
Στα 13 του κεφάλαια αναλύονται με σύγχρονες προσεγγίσεις όλα τα προβλήματα της χριστιανοσύνης και μέσα από αυτό τον κεντρικό άξονα παρουσιάζονται τα προβλήματα που δημιουργούνται από τον σύγχρονο επιθετικό αλλά και εκσυγχρονιζόμενο μαζικό ισλαμισμό, ο οποίος διαμορφώνει νέες πολιτικοκοινωνικές πραγματικότητες στο σύγχρονο κόσμο μας στον οποίο ο πρόεδρος Ερντογάν προωθεί μια σύγχρονη ισλαμική θρησκευτική και πολιτισμική επικυριαρχία. Με μια πραγματικότητα που αποτελεί μια σοβαρή απειλή, για την Ελληνική Ορθοδοξία, αλλά και την Ελληνική εθνική ασφάλεια.
ΠΡΟΣ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Όμως πέρα των ευρύτερων ελληνικών εθνικών κινδύνων, οι κίνδυνοι για την ορθοδοξία και ιδιαίτερα για την ελληνική, αυξάνονται και διαπλέκονται θρησκευτικά, γεωπολιτικά και οικονομικά με νέες φιλίες μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, αλλά και με την γενικότερη ανασφάλεια στα Βαλκάνια που η προχθεσινή δολοφονία του Σέρβου πολιτικού δημιουργεί έκδηλες ανησυχίες.
Για να κυκλοφορούν φήμες για τη ζωή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου καθώς και για διάσπαση της ορθοδοξίας που βρίσκεται ήδη σε κρίση, αλλά για όλη αυτή τη συγκεκριμένη καθώς και για την ευρύτερη κρίση του Χριστιανισμού θα επανέλθουμε μέσα από τα σημαντικά και αποκαλυπτικά κεφάλαια του βιβλίου: ΑΝΩΝΥΜΟΥ-ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ (εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ) αλλά θα επανέλθουμε με δύο-τρεις συνέχειες με πρώτο όμως κείμενο για τους κινδύνους της Ορθοδοξίας.
