Η κυβέρνηση ίσως καλείται να λύσει την πιο δύσκολη εξίσωση της μεταπολίτευσης. Από τη μία να πάρει μπρος η οικονομία, από την άλλη το “μαύρο” ρεκόρ κρουσμάτων και διασωληνωμένων, δείχνουν ότι μόνο δυνατοί λύτες ενός τέτοιου σταυρόλεξου, μπορούν να μείνουν όρθιοι στο παιχνίδι της πολιτικής.
Οι υπόλοιποι, οι περισευούμενοι απ’ αυτό θα λένε το ποιηματάκι «αραμπάδες και καρούλια, ραπανάκια και μαρούλια, βάσανα που έχει η αγάπη, ωραία που είναι η Λειβαδιά, χωρίς καμιά αιτία!».
Βέβαια οι σώφρονες σε αυτόν τον τόπο ξέρουν ότι δεν μπορείς να θυσιάσεις την υγεία με οποιοδήποτε άλλο αγαθό. Συνεπώς, επιβάλλεται να αρχίσουμε με προσεχτικά ανοίγματα της οικονομίας (αυτό τουλάχιστον λένε σαν political correct) και να μετράμε σημαντικά την εξέλιξη της πανδημίας.
Αυτό δεν ξέρω αν είναι ένα σχέδιο εξόδου από μια τέτοια κρίση, αλλά αυτό τουλάχιστον είναι το σχέδιο που υιοθετεί η ελληνική κυβέρνηση. Κάποιος πρέπει να εκπονήσει ένα σχέδιο και να μην ξύνει τη μασκούλα του κάτω από το μυτάκι του.
Αντιλαμβάνεστε ότι παρότι στηρίζω τη στρατηγική των Κινέζων στη Γιούχαν, αναγνωρίζω ότι είναι αδιανόητο να εφαρμοστεί στις κοινωνίες της Δύσης.
Για το μόνο που διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις είναι για τη διατύπωση “ψυχολογική κόπωση”, διότι εδώ είναι μάχη ζωής ή θανάτου. Ελπίζω η ηγεσία να επιλέξει τον σωστό δρόμο.
Στο 64ο επεισόδιο, ξεκινάμε διαδημοτικές μετακινήσεις και σχολιάζουμε την τοπική επικαιρότητα με τον Γιώργο Ουντράκη.
