Εκελάηδησε πάλι, σαν κούκος όμως και με τη μπάσα φωνή του κατά της Κρήτης τώρα, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, «ο μεγάλος τραγουδιστής», ψευδώνυμο που ο ίδιος, είχε επιλέξει τότε, που ως Υπουργός Εξωτερικών, με τις ανεπίτρεπτες μεθοδεύσεις του, είχε παραδώσει στους Τούρκους τον Κούρδο Ηγέτη Αμπτουλάχ Οτσαλάν και διέσυρε διεθνώς τη χώρα μας.
Και με αφορμή τον αδόκητο, άδικο και ακούσιο φόνο ενός νέου παλληκαριού («ω γλυκύ μου εάρ, γλυκύτατον μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος!»), από άσκοπους πυροβολισμούς, μέρα Λαμπρής και σε Πασχαλινό τραπέζι συγγενικού σπιτιού κάπου στην ορεινή Δυτική Κρήτη, «ο μεγάλος τραγουδιστής» φουριόζος και αθυρόστομος, μιλώντας στη ραδιοφωνική εκπομπή ΒΗΜΑ FM της 22/4/2014, άρχισε όχι βέβαια να τραγουδεί, αλλά με delirium tremens (τρομώδες παραλήρημα, ντελίριο), να λοιδορεί και να κατασυκοφαντεί τη Κρήτη φθεγγόμενος: «Στην Κρήτη πρέπει να γίνει ανακατάληψη της νήσου, που ν’ αφοπλισθεί όλος ο πληθυσμός. Όλ’ αυτά που λένε οι Κρητικοί ότι εμείς είχαμε πάντα όπλα κ.λ.π. Όλ’ αυτά είναι φιγούρες και επιδείξεις. Αφού είχαν όπλα, γιατί δεν έκαναν επανάσταση το 1821, αλλά περίμεναν να τους ελευθερώσει η Ελλάδα;». Αυτά τ’ ανιστόρητα αυτός είπε και ελάλησε!
Αλλά, καθώς φαίνεται, εκείνος χούι κι’ αντέτι το έχει να χλευάζει, να υβρίζει και ν’ ασχημονεί. Έτσι παλιότερα είχε αποκαλέσει τη Γερμανία «γίγαντα με πήλινα πόδια», αλλά ταπεινωμένος αναγκάσθηκε ν’ ανακαλέσει. Κατόπιν στην εποχή της απίστευτης οικονομικής κρίσης, από τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια δημοσίου χρέους μας, ο αθυρόστομος αυτός πολιτικός ξεστόμισε εκείνο το περιβόητο «μαζί τα φάγαμε» και αναστάτωσε το Πανελλήνιον. Κι’ αργότερα ο ίδιος αποκάλεσε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους συλλήβδην «κοπρίτες» και ξεσήκωσε θύελλα δικαιολογημένων διαμαρτυριών. Και για όλ’ αυτά και πολλά άλλα του κόλλησαν το παρατσούκλι «ο χυδαίος χοντρός».
Ποιος όμως εντέλλεται και διατάσει αυτά; Ο ρίψασπις Πολέμαρχος, που στην κρίση στα Ίμια πανικόβλητος είπε πως τη Σημαία μας δεν την πήραν οι Τούρκοι, αλλά ο αέρας!
Έτσι και τώρα, για ένα φόνο ακούσιο, άδικο (όχι δολοφονία) και πάντως κατακριτέο, μαίνεται πάλι και κορυβαντιά. Δεν νοιάζεται όμως για εκείνα τα εκατοντάδες θύματα της ασφάλτου που κάθε χρόνο σκοτώνονται ή τραυματίζονται από τροχαία δυστυχήματα! Καρφί δεν του καίγεται για τις κοντά τρεις χιλιάδες απελπισμένους, που αυτοκτόνησαν λόγω της ανείπωτης οικονομικής κρίσης και φρίκης που μαστίζει την Ελλάδα! Και δε συγκινείται ο καλοπερασάκιας και προγάστωρ (κοιλαράς) αυτός γίγαντας, βλέποντας τις ατελείωτες ουρές νεόφτωχων να περιμένουν ώρες στις λαϊκές αγορές για δωρεάν τρόφιμα ή στα φιλανθρωπικά συσσίτια για μια φασολάδα!
Για όλ’ αυτά, «ο μαζί τα φάγαμε», «όξω νου, και πέρα βρέχει»! Με τους Κρητικούς έχει απονιά ο ανιστόρητος. Δεν ξέρει άραγε ιστορία; Ή μήπως έχει επιλεκτική μνήμη και για την Κρήτη επιβάλλει domnatio memoriae (καταδίκη μνήμης); Αλλά φαίνεται πως στην Παγκαλική ιστορική μνήμη υπήρχαν μόνον οι αγώνες των Σουλιωτών, και η καταστροφή του Σουλίου, ο χορός του Ζαλόγγου, η καταστροφή των Ψαρών και της Χίου, η Έξοδος του Μεσολογγίου, ο Θ. Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Κανάρης, ο Μιαούλης, ο Παπαφλέσας, ο Εθμομάρτυρας Αθανάσιος Διάκος κ.α.π. Όμως στην οθόνη της μνήμης του ιδίου δεν υπάρχουν και δε φαίνονται οι επαναστάτες Γ. ΚΑΝΤΑΝΟΛΕΩΝ (1527), ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ, ο Εθνομεγαλομάρτυς που οι Τούρκοι τον έγδαραν ζωντανό (1771), ο Εθμομεγαλομάρτυς Επίσκοπος Κισάμου & Σελίνου ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ ΔΕΣΠΟΤΑΚΗΣ, που τον κρέμασαν οι Τούρκοι σ’ ένα πλάτανο της Πλατείας Σπλάντζια στα Χανιά 19/5/1821. Επίσης ο κυρ Πάγκαλος δεν έχει μνήμη για ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΟΥ ΑΡΚΑΔΙΟΥ, για τον ήρωα Σπυρ. ΚΑΓΙΑΛΕ που έκαμε το κορμί του ζωντανό κοντάρι της Σημαίας μας ενάντια στις κανονιές των Μεγάλων Δυνάμεων, αγνοούνται οι Κρήτες Μακεδονομάχοι και προπαντός η επική ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ.
Έτσι σκέφτεται κι’ αυτά φωνάσκει και κραυγάζει «ο μέγαλος τραγουδιστής». Αφερίμ λεβεντόπαιδο! Αλλ’ ας δώσουμε το λόγο σ’ ένα διαχρονικό για την Κρήτη κείμενο, που γράφτηκε πριν από 150 πάνω – κάτω, από τον ιστορικό και ιστοριοδίφη Σπ. ΖΑΜΠΕΛΙΟ που αποκαλείται και «Βάρδος της Ρωμιοσύνης».
«Την Κρήτη, την παραποίητον και ακίβδηλον, την Ελληνίδα Κρήτην»,
δηλαδή, «την Κρήτη, την ανόθευτη και τη γνήσια, την Ελληνίδα Κρήτη, αυτήν στην οποίαν ο Ουρανός (ο Θεός) της χάρισε νου, πίστη και καρδιά , ο ιστορικός πρέπει να την αναζητήσει κάπου αλλού, παρά μέσα στην πόλη των Χανίων και του Ηρακλείου. Και αντί βιβλία και χειρόγραφα, ας πάρει το οδοιπορικό του μπαστούνι και ας περιοδεύσει χωρίς προκαταλήψεις στα βουνά και στους αγρούς. Ο καλός Θεός της ατίθασης Κρήτης, της Κρήτης του Λασθένη4, εγκαταλείποντας της πολιτείες που είναι καταγώγια ηθικής εξαχρείωσης, έφυγε απ’ εκεί και πέταξε χωρίς επιστροφή στην εξοχή, όπως ακριβώς ένας αποδιωγμένος αετός πετά ψηλά σε άπαρτο καταφύγιο.
Εκεί μιάσματα (άνθρωποι διεφθαρμένοι) που προκαλούν (ηθική) φθορά δε μολύνουν τον τονωτικό αέρα των βουνών, τις μυρωδάτες αναθυμιάσεις των δασών, τις ζωοδότρες αύρες της θάλασσας. Το αρπαχτικό χέρι της μητρυιάς (της καταχτήτριας χώρας) αν και ως εκεί ακόμη φτασμένο, αν και παράνομα οικειοποιήθηκε πάρα πολύ τους καρπούς της χωράς, καθόλου όμως δεν μπόρεσε να υποτάξει το φιλελεύθερο πνεύμα των κατοίκων. Ο Φεουδαρχισμός (ο φεουδάρχης, ο καταχτητής) και η κάλπικη γραφειοκρατία αρπάξαν τους καρπούς της χώρας, μάταια όμως προσπάθησαν να μολύνουν τους κατοίκους με τη βλαβερή ανηθικότητα τους. Οι άνθρωποι εκεί παρέμειναν απαράλλακτοι και οι ίδιοι, όπως τέτοιοι ήταν και πριν από τριάντα αιώνες. Οι ντόπιοι άνθρωποι, ψηλοί στο ανάστημα, με φλογερή ιδιοσυγκρασία, αρρενωποί στο παράστημα και ολιγαρκείς, και στη χρήση των όπλων έμπειροι επίσης, όσον ήταν κι’ εκείνοι που έζησαν στους χρόνους του (Μέγα) Αλέξανδρου5, του Ευμένη6, του Μάνλιου7, οι ντόπιοι τονίζω, τύπος γνήσιος και καθαρός του γεννημένου στα παλαιά χρόνια Κρητικού, δεν υπέστησαν, ή κάπως ελαφρά και προσωρινά, τις απανωτές υποδουλώσεις του νησιού. Φιλοπατρίδες πάρα πολύ αποκάλεσαν (διαφορετικά από τους άλλους Έλληνες) Μητέρα τη χώρα που γεννήθηκαν, ακριβώς όπως τη γλυκειά πολυαγαπημένη Μάνα, την από κάθε άλλο πιο ποθητή. Κι’ αυτή η Μητέρα –γη, ανταποδίδοντας ίση στοργή έδωσε άφθονα στα παιδιά της, ως φρούρια της ανεξαρτησίας των, άσυλα (ασφαλή μέρη) και καταφύγια, τέτοια που ίσως καμμιά άλλη χώρα δεν παρέχει. Σε απρόσβατα και άκρα μέρη των κορυφών των βουνών, κάτω από τη σκεπή υψηλών και απόκρημνων βράχων, μέσα σε δυσκολόπαρτα φαράγγια και στενά περάσματα, μέσα σε δάση που δεν έχουν έξοδο, σε υπόγεια μέρη σπηλαίων, που μπορούν να φιλοξενήσουν μέσα από υπόγειες και λαβυρινδώδεις καθόδους τον πληθυσμό ολόκληρης πόλης, οι κάτοικοι της υπαίθρου κατόρθωσαν σε πείσμα της μοίρας, να διατηρήσουν εξ’ αμνημονεύτων χρόνων ένα είδος διατροφής8, που επλησίασε, τρόπος του λέγειν, τις πόρτες της αυτάρκειας. Τα άντρα (σπήλαια) της Κρήτης! Αν καθένα τους εμπορούσε να μιλήσει, πόσες πολλές γυναικόπαιδων σπαραχτικές κραυγές θα είχε βγάλει από τα έγκατά του (από μέσα του!).
Ποιά των ολοκαυτωμάτων και βαρβαρικών όλεθρων, και τραγικών γεγονότων επική πραγματικότητα δεν θα αποκάλυπτε στον περιηγητή. Μέσα σ’ εκείνα τ’ άντρα κατέφευγε με όλη του την οικογένεια και το βιός του ο Οπλαρχηγός που απέτυχε. Σε αυτών (των σπηλαίων) την απαραβίαστη κάλυψη και προστασία οφείλει τη γλωσσική του προέλευση και ρίζα η λέξη Κρησφύγετο9.
Σε κάθε μέρος της άλλης Χριστιανοσύνης η ειρήνη είναι κανόνας. Για χάρη της φθονερής Μοίρας, στα όρη της Κρήτης η ειρήνη από παλαιούς χρόνους αποτέλεσε εξαίρεση. Όμως οι αδιάκοποι αγώνες, η σκληραγωγία, οι πνοές των ανέμων στα όρη και το κρύο του χειμώνα έκαμαν γερούς σαν σίδερο τους συνδέσμους των μερών του σώματος των χωρικών. Και η υβριστική ονομασία Είλωτας (παρίας =απόβλητος της κοινωνίας, άτομο χωρίς διακαιώματα), την οποίαν ο πραγματικός Είλωτας της πόλης χαιρότανε να αποδίδει σ’ αυτόν (το χωρικό) εφύτεψε στα βάθη της καρδιάς του τόση μεγάλη απέχθεια (εχθρότητα και αηδία), όσην ίσως ουδέποτε ένιωσαν μέσα τους οι κάτω από το πρόσχημα της δημοκρατίας κατατυραννούμενοι πολίτες της Ιταλίας.
Σύντομες, μικρές και παροδικές ανάπαυλες μεσολάβησαν. Ο καταχτητής μόλις βρήκε καιρό να βάλει το ξίφος πάλι στη θήκη του, να δροσίσει στα πόδια της ξύλινης κρεμάλας τα διψασμένα χείλη του. Κι’ αντί για αλυσίδες, με τις οποίες διαρκώς προσπαθούσε ν’ αλυσοδέσει την Επαρχία, άλλη αλυσίδα στάσεων και επαναστάσεων αντιεπολιόρκησε επίμονα τα φρούρια (κάστρα) του.
Μα ακόμη και πριν από τη φραγκοκρατία αλλ’ ακόμη και πριν από 2000 χρόνια και πάνω η ιστορία της Κρήτης εξελίσσεται όπως κάποια δραματική παράσταση, στη διάρκεια της οποίας το παραβάν ουδέποτε διαχώρισε τη μια από την άλλη πράξη, κατά την οποίαν η αδιάκοπη συνέχεια των περιπετειών και η σύγκρουση των κινδύνων, και η πλοκή (εξέλιξη) των καταστροφών στερεύει τις πηγές των δακρύων σου, εξασθενεί την ευαισθησία σου, σου κόβει την αναπνοή. Οι δυσχέρειες (οι πόνοι), η μεγάλη κούραση, η πάλη τόσων αιώνων (με τους επιδρομείς) δεν έχουν ανακωχή (πάψιμο) ούτε μιας μέρας.
Ας διαδέχεται η μια την άλλη βαρβαρική δυναστεία! Ας νικούνται οι καταχτητές από μεταγενέστερους καταχτητές! Η τραγωδία της Κρήτης δεν υποβάλλεται (δεν μπαίνει) στους νόμους του χρόνου. Ανασκαφές κάνεις για τα θέατρα του Βάκχου και του Ηρώδη; Το θέατρο της Κρήτης, αμφιθέατρον γεμάτο ψυχές που σπαρταρά από πόνους, δεν έχει ανάγκη ανασκαφής. Κάθε βουνό, κάθε οροπέδιο, κάθε χαράδρα διηγούνται ένα ή περισσότερα δράματα σπαραξικάρδια, που προσδοκούν τη γραφίδα (την πένα) του ιστορικού και τη θεατρική απόδοση του δραματουργού (του δραματικού ποιητή ). Ναι, συντομότατες στιγμές άνεσης χάρηκε ο τύραννος στην κλίνη του. Και μ’ όμοιον τρόπο που σεισμός συνταράζει κατά περιοδικά διαστήματα την γη, η οποία στα έγκατά της εμπεριέχει τη πύρινη λάβα, έτσι και οι άνθρωποι της υπαίθρου του αντρειωμένου νησιού, σαν να τους έπιανε κατά διαστήματα πυρετός, (φλόγα επανάστασης), ξεσηκώθηκαν με αδιάκοπη έξαψη και ορμή, αφήνοντας κατάπληκτη και άφωνη τη φρουρά που κάθε φορά πάνοπλη φρούρησε την πλάκα του τάφου των».
Και παρακάτω ο Σπ. ΖΑΜΠΕΛΙΟΣ σκιαγραφώντας το πορτραίτο του αρχέγονου Σφακιανού προσθέτει και λέγει πως ο Σφακιανός (όπως βέβαια και κάθε ατόφιος Κρητικός), «δεν πίστευε παρά μόνο σε δυο αυθεντίες, στη μια την επουράνια και στην άλλη, την επίγεια. Και στο Θεό μεν άφησε το πνεύμα του, αλλά στο όπλο εμπιστευότανε το απαραβίαστο της προσωπικής του ελευθερίας». Αυτά κηρύσσει ο Σπ.
ΖΑΜΠΕΛΙΟΣ. Κι εμείς προσθέτουμε:
«Τση Κρήτης τ’ άγια χώματα, όπου κί’ ανέ ντά σκάψεις, αίμα θα βρεις παλληκαριών κόκκαλα να ξεθάψεις»
Γι’ αυτό λοιπόν «τ’ άρματα είναι λεβεντιά, τιμή, στολίδι, δόξα, μονον αυτός που τα βαστά μην έχει κάποια λόξα»,
«να φέρεται, ως φέρονται οι αντρειωμένοι ούλοι και να μην παίζει μπαλωτιές στο γάμο του Κουτρούλη»
ΛΟΓΟΙ ΕΠΙΜΥΘΙΟΙ
Είχα γράψει το παραπάνω κείμενο, αλλά μετά διάβασα στη μεγάλης κυκλοφορίας εβδομαδιαία εφημερίδα Real news της (17/5/2014) σελίδα 35η και στη στήλη ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ, POINT SYSTEM (βαθμολογικό σύστημα), όπου βαθμολογούνται οι πολιτικοί), για τον αμετροεπή «μαζί τα φάγαμε», δηλαδή το Θεοδ. ΠΑΓΚΑΛΟ τα παρακάτω χαρακτηριστικά, που τα μεταφέρω αυτολεξεί:
«Με το χρόνο αυξάνεται συνήθως η σοφία. Εκτός αν σε λένε Θεοδ. Πάγκαλο οπότε αυξάνεται η… ανοησία. Αλήθεια, νομίζετε ότι υπάρχει έστω και ένας Έλληνας, που σας θεωρεί χαριτωμένο; Γραφικό σας λένε όλοι!» «Βαθμός 0».
Αυτά και τελειώνω
Έρρωσθε.
1 Κρήτη η απαραποίητος και ακίβδηλος, η Ελληνίς Κρήτη: είναι (σε πτώση αιτιατική) ο αρχικός στίχος του δοξαστικού, μα αληθέστατου κειμένου, που αναγράφει για την Κρήτη στο ιστόρημα του «ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΓΑΜΟΙ» ο Σπυρίδων ΖΑΜΠΕΛΙΟΣ, αποκαλούμενος και «Βάρδος της Ρωμιοσύνης» (1815-1821). Κι’ αυτό το μεγαλυνάριο παραθέτω εδώ με δική μου μεταγλώττιση από την αρχαΐζουσα στην σημερινή καθομιλούμενη .
2Φληνάφημα: φλυαρία, μωρολογία.
3 «Ο αμαθής είναι….»: από το μικρό αριστούργημα «ΗΘΙΚΑ ΑΞΙΩΜΑΤΑ» του αείμνηστου Χανιώτη Επιθεωρητή Δημοτικής Εκπαίδευσης
ΙΩΑΝΝΗ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗ
4 Λασθένης. Στρατηγός από την Κνωσσό. Αυτός με τον από Χανιά επίσης στρατηγό Πανάρη το 71 π.Χ, σε ναυμαχία ενίκησαν, έξω από το Ηράκλειο, το Ρωμαίο στατηγό Μάρκον Αντώνιον.
5 Αλέξανδρος (ο Μέγας): Ο γνωστός Έλληνας Στρατηλάτης (356-323 π.Χ)
6 Ευμένης ο Καρδιανός, 362-316 π.Χ: Στρατηγός του Μέγα Αλεξάνδρου, από τους ικανότερους μεταξύ των διαδόχων, πήρε μέρος στις εκστρατείες του Μακεδόνα Στρατηλάτη, καθώς και στους πολέμους που ακολούθησαν μετά το θάνατο του. Θεωρήθηκε ο στρατηγικότερος νους της μετά του Αλέξανδρου εποχής. Γεννήθηκε το 362 στην αποικία της Μιλήτου και των Κλαζομενών Καρδία της χερσονήσου της Καλλίπολης.
7 Μάνλιος (Titus manlius Torquatus) Τίτος Τουρκοάτος: Ρωμαίος Υπάτος το 347, 344 και 340 π.Χ διεξήγαγε νικηφόρους πολέμους κατά των Καμπανών. Από τη παράδοση (ιστορία Τίτου Λιβίου και LHOMOND “DE VIRIS ILLUSTRIBUS URBIS ROMAE” Κεφάλαια 19 και 20) μαθαίνουμε πως ο Μάνλιος διέταξε την εκτέλεση (φόνο) του γιου του, διότι αυτός, παρά τη ρητή απαγορευτική του διαταγή εμονομάχησε με τον εχθρό του («Μάνλιος πειθαρχία»). Ήταν παράδειγμα άτεγκτου τιμωρού των εχθρών του Imperium, τον οποίον έθεσε σε ανώτερη μοίρα από τη ζωή του γιου του, έστω κι’ αν αυτός νίκησε στην μονομαχία τον εχθρό της Ρώμης.
8 Καθώς παρακάτω αναφέρει ο Σ. Ζαμπέλιος, η διατροφή αυτή ήταν «αιγοπρεπής», διότι αποτελούνταν από κούμαρα (καρποί του θάμνου κούμαρος ή κουμαριά) πολύ θρεπτικά και νόστιμα, άγρια απίδια, βλαστοί θάμνων (ασπαλάθων κλπ) και ριζολάχανα (βολβοί) ασφαλώς και άλλα πολλά.
9 Κρησφύγετον, κρησφύγετα: τα φυσικά και στεγνά κατά το χειμώνα οχυρώματα, τα μεγάλα και απρόσιτα σπήλαια, στα οποία οι Κρήτες καταφεύγουν σε ώρες κινδύνου, και που για το λόγο αυτόν ονομάσθηκαν Κρησφύγετα
*φιλόλογος
