Για κείνους που ισχυρίζονται ότι οι Κρήτες καταπάτησαν τις αρχές του διεθνούς δικαίου σ’ αυτούς τους εξ Ευρώπης, αλλά ακόμη και σε κάποιους ντόπιους με χαρακτηριστικό τη μειωμένη πατριωτική ευαισθησία, παραθέτονται οι πιο κάτω γραμμές.
Οπως είναι γνωστό στην περιοχή της κοιλάδας του Κερίτη, οι κάτοικοι των χωριών της κοιλάδας και όχι μόνο της κοιλάδας, αλλά και της ευρύτερης περιοχής, συμμετείχαν στις μάχες για την αντιμετώπιση των αλεξιπτωτιστών. Από τον Γαλατά μέχρι τη γέφυρα του Κερίτη, η φλόγα της Κρητικής ψυχής έλαμψε και μεσουράνησε και το φως της άπλωσε στα πέρατα του κόσμου. Το φως αυτής της αντίστασης ήταν παρηγοριά κι ελπίδα στη σκλαβωμένη Ευρώπη.
Σε όποιες χώρες έπεφταν οι αλεξιπτωτιστές οι κάτοικοι αυτών των χωρών, Ολλανδία, Γαλλία κ.λπ. όπως οι ίδιοι οι Γερμανοί το ομολογούν, τρέχανε να παραδοθούν χωρίς καμία αντίσταση, μόνο εδώ στην Κρήτη κανείς δεν παραδινόταν. Ηταν όλοι παρόντες με όση ψυχική δύναμη ο καθ’ ένας διέθετε, μπροστά στο χρέος της τιμής και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου.
Μετά από την αντίσταση της Κρήτης, η σκλαβωμένη Ευρώπη πήρε κουράγιο και πίστεψε πως ο εχθρός δεν είναι αήττητος και πως “θεριό δεν θεριεύει” όπως λένε στα Σφακιά. Το φως που σκόρπισε αυτή η αντίσταση ενός τόσο μικρού λαού, όπως ο λαός της Κρήτης, ήταν μια προσφορά ανεκτίμητη που το μέγεθός της ζυγιάζεται και πέρα από τα όρια της Ευρώπης.
Τις ημέρες εκείνες όλοι οι ηγέτες του κόσμου το ομολόγησαν και το τόνισαν. Αν σήμερα είναι ξεχασμένο, είναι άλλη υπόθεση που θα πει πως χρειάζεται, σήμερα, άλλο “ευαγγέλιο” και άλλη σκέψη για να ερμηνευθεί, όπως λέει ο λαός.
Τις ημέρες εκείνες, λοιπόν, το πιο κάτω περιστατικό συνέβη στον πύργο της Αγιάς, που βρισκότανε εκεί που σήμερα είναι οι στρατώνες. Εκεί, δίπλα στον πύργο, βρέθηκε να πολεμά ο γέρο Γαλανοδημήτρης από τον Βατόλακκο. Ενας αλεξιπτωτιστής κρεμάστηκε στην εξωτερική μεριά του πύργου. Κρεμασμένος όπως ήταν δεν μπορούσε να ξεκρεμαστεί παρά τις προσπάθειες που έκανε.
Κι ο Γαλανοδημήτρης που βρισκόταν εκεί κοντά στον πύργο έλεγε: «Ασε να ξεκρεμαστείς και θα σε κεράσω γω».
Οι μπάλες σφύριζαν στην περιοχή κι έβγαιναν σύννεφα σκόνες και πολλά κλαδιά απ’ τα δέντρα έπεφταν κάτω που τα θέριζαν οι μπάλες που έπεφταν βροχή.
Ο Γαλανοδημήτρης στη θέση του, ακίνητος στο μετερίζι του περίμενε τον κρεμασμένο να ξεκρεμαστεί και ύστερα να του παίξει. Πάντα έτοιμος. Τον σημάδευε μα δεν πυροβολούσε. Μια άλλη κραυγή ζύγιαζε στη συνείδησή του και του ’λεγε: Σταμάτα, δεν είναι αυτό παλληκαριά! Εσύ, Δημήτρη που τόσες φορές στάθηκες όρθιος… και τώρα με τούτο τον ανήμπορο θα λογαριαστείς…; Όι μωρέ. Δεν του παίζω. Δεν μπορώ να του παίξω, τέτοια ανανδρία δεν την κάνω. Δεν μου ταιριάζει… Όι!..
Σηκώνεται ταραγμένος από τη θέση του για να πάει πιο πέρα, εκεί που είναι οι άλλοι συμπολεμιστές του.
Βλέπει τον Σταφυλαροσταμάτη και τον Ντελικανογιαννάκη και τους λέει: «Εκέ, μωρέ, στον πύργο κρέμεται ένας, μα είναι φουρκισμένος με τα σκοινιά του αλεξίπτωτου και δεν μπορεί να ξεκρεμαστεί. Περίμενα πολλή ώρα μα δεν ξεκρεμάστηκε και δεν τον πυροβόλησα. Εκειά ’ναι ακόμη κρεμασμένος».
Και του λένε: Μωρέ Δημήτρη ειντάνε τουτανά που λέεις, εδά θα ’ρθουνε οι δικοί του και θα τον ξεκρεμάσουν και θα δεις Δημήτρη, θα μας σκοτώσουν. Ακούς Δημήτρη, θα μας σκοτώσουν…
«Είντα να σας πω. Αυτό που λέω. Δε του παίζω, τέτοια ανανδρία δεν την κάνω. Δεν μπορώ να την κάνω κι αμέτε ’σεις να του παίξετε. Εγώ δεν πάω».
Και δεν πήγε κανείς να πυροβολήσει τον κρεμασμένο αλεξιπτωτιστή, ούτε και οι άλλοι πιο πέρα, που μάθανε, ωστόσο, γι’ αυτό το περιστατικό. Κανείς. Ηταν ανανδρία! Δεν ταίριαζε στον άνθρωπο της Κρήτης εκείνης της εποχής.
Δε μείωνε κανείς το μπόι του και να πάει να πυροβολήσει… ποιον; Έναν ανήμπορο!
Αυτό είναι το μεγαλείο σου Κρήτη!!
Η μεγαλοσύνη σου έχει μεγάλη απόσταση από άλλους… Κρήτη!
Υ.Γ. Το περιστατικό αυτό ποτέ του δεν το ομολόγησε ο γέρος. Το άκουσα από άλλους συμπολεμιστές του που είχαν παραβρεθεί εκεί στα γεγονότα εκείνων των άγριων ημερών.
