Κρητικές εξαγωγές… αιγότριχας αλλά και δερμάτων αρκάλων

Συχνές οι αναφορές στον Τύπο για την αυξανόμενη τάση που έχουν οι κρητικές εταιρείες και οι παραγωγοί της Κρήτης προς το εξαγωγικό εμπόριο, κάτι το οποίο σύμφωνα με την αντιπεριφερειάρχη Κρήτης Θ. Βρέντζου έχει αποφέρει θετικά αποτελέσματα και συνεχώς ενδυναμώνεται.
Στο φύλλο των “Χ.Ν.” της Πέμπτης διαβάσαμε ότι ξεκινά ένα νέο εξαγωγικό άνοιγμα προς την πολωνική αγορά! Ανάμεσα στα προϊόντα για τα οποία ενδιαφέρονται οι Πολωνοί και ήδη μάλιστα έχουν κλειστεί και οι πρώτες συμφωνίες είναι τα: ελαιόλαδο, μέλι, αρτοσκευάσματα, βότανα κ.λπ.
Η παραπάνω λίστα των προϊόντων μας έδωσε την αφορμή να ανατρέξουμε στα 1899 όταν η Κρήτη εξήγαγε (σε χώρες της Ευρώπης, της Β. Αφρικής, αλλά και στις Ελλάδα και Τουρκία) προϊόντα όπως: «μελόπιτες, πετμέζι, ανθόνερον, κονιάκ, αμυγδαλόψιχα γλυκεία, αμυγδαλόψιχα πικρά, οίνον, όξον», αλλά ακόμη και «καραμπάσι, δαφνέλαιον και φασκομηλέλαιον»!
Η λίστα με τα εξαγώγιμα προϊόντα δεν είναι δυνατόν να αναγραφεί ολόκληρη εδώ, ωστόσο, θα σταθούμε σε κάποια από τα προϊόντα που κίνησαν την περιέργειά μας όπως τα… «κουκούλια τρυπημένα και διπλά(;), κουκούλια σκάρτα και κουκουλήθρα και πάτοι καζανιού», τα οποία, όπως βέβαια και όλα τα παραπάνω προϊόντα, αναγράφονται στην Επίσημο Εφημερίδα της Κρητικής Πολιτείας κατά το πρώτο έτος κυκλοφορίας της. Η δε δημοσίευση αφορούσε τη διατίμηση φορολογίας των «εγχώριων φυσικών προϊόντων» τα οποία αναγράφονται μαζί με τις τιμές τους κατά χιλιόγραμμα.
Ανάμεσα λοιπόν στα γνωστά (λάδι, κρασί, ρακή, ελιές κ.ά.) βρίσκουμε και τα παρακάτω: «βαλανιδόκουπες και βαλανίδια, μαλλία και αιγότριχες (τρίχα), δέρματα ζουρίδων, δέρματα αρκάλων και αγριογάτων».
Εξάλλου, προϊόντα όπως «είδη εκ σπάρτου καννάβεως, ινών αθανάτου, αγγειοπλαστικής και υαλουργικής προϊόντα, κατειργασμένα ορυκτά και μέταλλα» αναγράφονται στο βιβλίο “Κρητική Χωρογραφία” (εκδ. 1903) του Ιωάννη Νουχάκη.
Ο Ι.Ν. έχει επίσης καταγράψει «τα κυριότερα προς εξαγωγή προϊόντα» και τις χώρες που τα εισήγαγαν. Η Αγγλία, λοιπό,ν αγόραζε «χαρούπια, έλαιον εδώδιμον, οίνον», η Γαλλία με τη Ρωσία εισήγαγαν και αυτές χαρούπια κ.ά., ενώ η Αυστροουγγαρία ενδιαφερόταν για «μανδαρίνια, πορτακάλια, κίτρα και λεμόνια».
Εύλογη η απορία που γεννάται από όλα τα παραπάνω: πώς τότε μπορούσαμε να πουλάμε έως και τα σκάρτα κουκούλια και τις βελανιδόκουπες και σήμερα τα πορτοκάλια μας σαπίζουν στις χωματερές;