Είναι πολύ μοναχικός στα Χανιά, όπως και αλλού, ο δρόμος του καλλιτέχνη που αντιστέκεται στο σύστημα αξιών εκείνων που κατευθύνουν τις τύχες μας στον Πολιτισμό.
Όταν όμως η Τέχνη έχει γίνει τρόπος ζωής, δεν πτοείται από την εξαντλητική για την υγεία επινόηση τρόπων επιβίωσης προκειμένου να συναντήσει τους κοινωνούς του έργου της.
Έτσι, η πρωτοποριακή παράσταση “Χάνγιο” των Μαρίας Μαλαξιανάκη, Δέσποινας Πολλαναγνωστάκη και Νεκτάριου Ξανθουδάκη, βρήκε καταφύγιο εκτός των τειχών, στη φιλόξενη Σκηνή Χωρίς Όρια.
Ιαπωνία, δεκαετία του ΄50. Σ΄ένα δωμάτιο με μινιμαλιστική σκηνογραφία, η Γιτσούκο, μια 40χρονη μοναχική ζωγράφος (Δέσποινα Πολλαναγνωστάκη), κομματιάζει αναστατωμένη την εφημερίδα που αποκαλύπτει ότι φιλοξενεί ένα κορίτσι, το οποίο τρελάθηκε περιμένοντας μάταια τον αγαπημένο της. Φορμαλισμός, εκφραστική αυστηρότητα, στυλιζαρισμένες κινήσεις αλλά και ακινησία έτοιμη να εκραγεί, είναι τα στοιχεία που παραπέμπουν στο παραδοσιακό ιαπωνικό Θέατρο Νο, αλλά και στη σύγχρονη πρωτοποριακή παραστατική τέχνη του Μπούτο (Buthoh). Αυτό επιβεβαιώνεται με την είσοδο του ερωτευμένου κοριτσιού στη σκηνή, της Χανάκο (Μαρία Μαλαξιανάκη), καθώς διαπνέεται από την ίδια αισθητική και αρχίζει τον εκπληκτικό τελετουργικό αιθέριο χορό της, μείξη από θέατρο Νο, σύγχρονο εκφραστικό χορό της Δύσης και αυτοσχεδιασμό.
Οι δύο γυναίκες βιώνουν μια σχέση ακαθόριστης εξάρτησης. Η στερημένη από τρυφερότητα ζωγράφος θέλει να κρατήσει για πάντα το μοντέλο της, μακριά από τον άντρα που αγαπά, και προσπαθεί μάταια να την πείσει να φύγουν. Το κορίτσι επιμένει να περιμένει καθημερινά στον σταθμό τον αγαπημένο της για ν΄ανταλλάξουν τις βεντάλιες τους, όπως είχαν υποσχεθεί ο ένας στον άλλον, ως ερωτευμένοι στο παρελθόν. Η σύγκρουση των δύο γυναικών αποτυπώνεται λεκτικά και σωματικά σαν πάλη της ασχήμιας με την ομορφιά, του σκότους με το φως, της χίμαιρας με την πραγμάτωση του ονείρου, του θανάτου με τη ζωή.
Όταν στο τέλος εμφανίζεται ο Γιόσιο (Νεκτάριος Ξανθουδάκης) για να διεκδικήσει τη Χανάκο, τα σώματα των τριών πρωταγωνιστών επιδίδονται σε μια απελπισμένη χορογραφία κατάθεσης της αλήθειας τους, όπου η ποίηση και η μαγεία της ερμηνείας τους αφήνουν άναυδο τον θεατή σε μιαν απόλυτη θεατρική εμπειρία.
Ξαφνιασμένη από τον ίδιο της τον εαυτό, η Χανάκο δεν θα δοθεί ξανά στον άντρα που περίμενε υπομονετικά να επιστρέψει, λες και το μαρτύριο τής αναμονής αφύπνισε μέσα της μιαν άλλη συνειδητότητα. Ο Γιόσιο αποχωρεί δίνοντας την εντύπωση πως ήταν ερωτευμένος ναρκισσιστικά με το ίδιο του το συναίσθημα παρά με τη νεαρή γυναίκα, ενώ η Γιτσούκο, σαν έτοιμη από καιρό, επιβεβαιώνει σιωπηλά αυτό που είχε εκφράσει στην αρχή του έργου: ότι ο έρωτας είναι μια φρίκη.
Το χιονισμένο τοπίο στην βεντάλια της Χανάκο έμοιαζε να υπαινίσσεται, εξ΄αρχής, την παγωνιά που επικρατεί όταν το ερωτικό συναίσθημα παλιώσει και δεν αναγνωρίζει πια ούτε τον ίδιο του τον εαυτό.
Η ζωντανή μουσική από τον Κώστα Πούσια συμβάλει αποφασιστικά στη μέθεξη των θεατών, ομοίως και οι αθόρυβες – πλην εύγλωτες – παρεμβάσεις στα δρώμενα του μικρού Παύλου Βιολάκη Πολλαναγνωστάκη.
Αποχωρώντας από την παράσταση, έχοντας ανά χείρας το πρόγραμμά της σε μια υπέροχη γιαπωνέζικη βεντάλια, νιώθεις ότι μαζί με τους συντελεστές βίωσες μια σχεδόν μεταφυσική εμπειρία, έχοντας κάνει σοφότερο το πιο εσώτερο κομμάτι του εαυτού σου.
