Μια ακόμη, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα θεατρική πρωτοβουλία του Μιχάλη Βιρβιδάκη και του Θεάτρου «Κυδωνία».
Στην τάξη ενός σχολείου συναντιούνται δυο χωρισμένοι γονείς και ένας δάσκαλος. Ο τελευταίος επιχειρεί να ενημερώσει τους γονείς για τα μαθησιακά προβλήματα του γιου τους και τότε αναδεικνύεται μια σειρά ατέλειωτων διαχρονικών, ταξικών, αλλά και διαταξικών ζητημάτων, τα οποία συνηθέστατα οι μεν γονείς δεν είναι σε θέση ή δεν είναι διατεθειμένοι να κατανοήσουν και να αποδεχτούν, ο δε εκπαιδευτικοί συχνά με αφ’ υψηλού, δασκαλίστικους τρόπους, αγκυλωμένοι σε μια ξύλινη, γραφειοκρατική λογική, δεν μπορούν, όσο κι αν επιθυμούν το αντίθετο, ούτε να επικοινωνήσουν, ούτε εν τέλει να πείσουν τους γονείς, ότι υπάρχουν μαθησιακά προβλήματα και ότι τα προβλήματα αυτά είναι αντιμετωπίσιμα, αν βέβαια ακολουθηθούν οι σωστές διαδικασίες.
Στο θεατρικό μας έργο ο «ατυχής» δάσκαλος ενημερώνει τους χωρισμένους και διαρκώς διαπληκτιζόμενους γονείς ότι ο γιος τους έχει μια μαθησιακή δυσκολία στην ανάγνωση και στη γραφή η οποία επισήμως αναφέρεται ως δυσκολία στον «γραμματισμό». Ακολουθεί ένας μακρύς, έντονα φορτισμένος βαβυλωνιακού τύπου διάλογος για να αντιληφθούν τελικά οι γονείς ότι ο «μαθησιακός γραμματισμός» είναι κάτι ανάλογο με την «μαθησιακή δυσλεξία». Εδώ ακριβώς ανακύπτει το μέγα πρόβλημα. Ο δάσκαλος αναφέρει ότι το ζήτημα μπορεί να αντιμετωπιστεί με τη συνδρομή ειδικού σχολικού ψυχολόγου. Οι γονείς ακούν ειδικό ψυχολόγο και «αντιλαμβάνονται» ότι το παιδί τους είναι ψυχοπαθής. Ο άνδρας πιο οξύς, ανήρ γαρ, η γυναίκα συγκαταβατική, πιο μετριοπαθής. Και οι δυο αρνούνται τα πάντα, εκρήγνυνται, διαπληκτίζονται με τον δάσκαλο αλλά και μεταξύ τους. Στη μνήμη τους επανέρχονται οι δικές τους δυσκολίες και αποτυχίες, το παιδί τους δεν μπορεί να στιγματιστεί με τις αυθαιρεσίες ενός άσχετου γραφειοκράτη, το παιδί τους είναι υποχρεωμένο να καταφέρει όλα όσα οι ίδιοι δεν κατάφεραν, το παιδί τους είναι υποχρεωμένο να επισκιάσει ή καλύτερα να διαγράψει τις δικές τους αποτυχίες και … μ’ αυτά και με ’κείνα μεταφερόμαστε σε ένα μαύρο, δυσάρεστο, πολύ γνωστό και οικείο, ελληνικό αλλά και παγκόσμιο περιβάλλον. Θυμόμαστε, οι πιο μεγάλοι από εμάς, πώς αντιδράσανε οι «αψείς» συντοπίτες μας (βλέπετε υπήρχαν και τότε αψείς) όταν ενημερώθηκαν από την Πολιτεία ότι πρέπει να εμβολιαστούν τα παιδιά τους για να προστατευτούν από την ιλαρά, τον κοκίτη, την πολιομυελίτιδα. Όχι, κραύγαζαν, δεν βάζουμε εμείς σκουλίκια στο σωματάκι του παιδιού μας. Τελικά, με το ζόρι, τα παιδιά έκαναν τα εμβόλια και σήμερα κανείς δεν μιλά γι’ αυτές τις ασθένειες.
Η πρόσφατη πανδημία επανέφερε στην επικαιρότητα παρόμοιες καταστάσεις και συμπεριφορές. Με τη δυσλεξία ανάλογα τα προβλήματα. Ο δάσκαλος στο σχολείο αντιμετώπιζε τον ανορθόγραφο μαθητή με σφαλιάρες και απορρίψεις και οι γονείς στο σπίτι με κλωτσιές, αγριότητες και εγκλεισμούς. Ας μην αναφερθούμε περισσότερο με τους δια βίου φυλακισμένους σε σκοτεινά υπόγεια, ψυχασθενείς, δικούς μας ανθρώπους, για να μη στιγματιστεί η αγία μας οικογένεια… Ανακαλώ στη μνήμη μου προσωπική μαρτυρία σύγχρονου, συντοπίτη μας μεγάλου σκιτσογράφου, ότι δυσλεκτικός ο ίδιος, κατέχει ίσως ένα πρωτότυπο, παγκόσμιο ρεκόρ. Απορριπτότανε και έμεινε στην 1η τάξη του Δημοτικού σχολείου δυο ή τρεις χρονιές. «Ο δάσκαλος με σφαλιάριζε κι εγώ τον ζωγράφιζα», μου έλεγε ο ίδιος. Ο δάσκαλος έμεινε ένας κακός δάσκαλος κι εγώ έγινα, μπορώ να σου πω, ένας καλός σκιτσογράφος»!
Στις μέρες μας τα ζητήματα αυτά υπάρχουν σε ηπιότερες βέβαια μορφές. Το θέατρο, όπως και η λογοτεχνία και οι άλλες τέχνες, ίσως με γκροτέσκο τρόπους, μας ενημερώνουν, μας αφυπνίζουν, μας κινητοποιούν, μας υποδεικνύουν διαδρομές, μονοπάτια για το ευ ζην!
Ας τα ψάχνουμε αυτά τα μονοπάτια.
Η «Τάξη» του Μιχάλη Βιρβιδάκη και του Θεάτρου «Κυδωνία» είναι μια εξαιρετική παράσταση. Πρόκειται για θεατρικό έργο των βραβευμένων Ιρλανδών Συγγραφέων Ντέιβιντ Χόραν και Ιζόλντ Γκόλντεν. Η σκηνοθεσία (Μιχάλης Βιρβιδάκης, Φώτης Κοτρώτσος), το όλο στήσιμο της παράστασης, οι εναλλαγές των ρόλων, οι ήχοι και οι φωτισμοί (Δημήτρης Ιατρόπουλος, Ευγενία Αναστασοπούλου), οι ερμηνείες των ηθοποιών (Αιμίλιος Καλογερής, Παναγιώτης Νικολιδάκης, Ρίτα Μαρτσάκη), για όλους και για όλα, μόνο θετικά σχόλια αρμόζουν.
