Κρυφές δαπάνες

Στο επίκεντρο της επικαιρότητας επανήλθαν οι δαπάνες των μυστικών κονδυλίων που χειρίζονται τα Υπουργεία Εξωτερικών, Εθνικής Αμύνης, Προστασίας του Πολίτη και τελευταίως της Μετανάστευσης. Επανήλθε στο προσκήνιο με την κατάθεση στη Βουλή Ν/Σ του Yπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, στο οποίο προβλέπεται πίστωση στον Π/Υ του, προς εξυπηρέτηση “απορρήτων εθνικών αναγκών”.
Το ζήτημα χρονολογείται απ’ τη 10ετία του ’60 αλλά κατά καιρούς όλο και ανεκινείτο για λόγους πολιτικής αντιπαράθεσης.
Οταν οι αντιπολιτευόμενοι ήθελαν να κάνουν έλεγχο στα οικονομικά πεπραγμένα της κυβέρνησης, έβαζαν μέσα και τα μυστικά κονδύλια, αλλά μετά που αναλάμβαναν την εξουσία.., τα ξεχνούσαν.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατηγορούσε την κυβέρνηση της Ν.Δ. το 1982, για αδιαφάνεια στις απόρρητες δαπάνες. Αντιδράσεις υπήρξαν στο παρελθόν και από ενδοκυβερνητικά στελέχη.
Ο Κων/νος Μητσοτάκης, όταν ανέλαβε το ΥΠΕΞ μετά τα γεγονότα του 1992 για το Σκοπιανό, κατηγόρησε τον παραιτηθέντα υπουργό του κ. Σαμαρά για “ιδιοτελή χρήση” αυτών των κονδυλίων.
Ο έλεγχος που έκανε για την ανεύρεση στοιχείων τέτοιων δαπανών, απέβη άκαρπος, διότι είχαν καταστραφεί. Η μετέπειτα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με ΥΠΕΞ τον κ. Καρ. Παπούλια, ανέθεσε τον έλεγχο σε πρώην δικαστικό στέλεχος του κόμματος να ερευνήσει για το θέμα προς καταμερισμό ευθυνών αλλά και αυτή δεν κατέληξε πουθενά.
Ανάλογες κατηγορίες έγιναν όταν ανέλαβε την εξουσία η ΝΔ το 2004 κατηγορώντας τον κ. Σημίτη. Για τις απόρρητες δαπάνες είχε κάνει λόγο και ο ΣΥΡΙΖΑ το 2012 όχι μόνο για το πού πήγαν τα κονδύλια, καταθέτοντας συγκεκριμένα στοιχεία, αλλά και για αύξηση των ποσών.
Αργότερα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνούσε με τους ΑΝΕΛ προέκυψε θέμα για τα μυστικά κονδύλια μεταξύ των υπουργών Αμυνας και Εξωτερικών κ. Π. Καμμένου και Ν. Κοτζιά. Ο τελευταίος πρότεινε να συζητηθεί απ’ τη Βουλή και να ψηφιστεί νόμος, ώστε να αποδίδεται λογαριασμός για το 90% των κονδυλίων, αλλά δεν εδόθη καμία συνέχεια. Λέγεται ότι στη διένεξη ο κ. Τσίπρας είχε πάρει το μέρος του υπουργού Εθνικής Αμυνας.
Τη μερίδα του λέοντος των μυστικών κονδυλίων την έπαιρνε το Υπ. Εξωτερικών. Διετίθεντο με απλή εντολή υπουργού, δεν εδημοσιεύοντο στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και δεν απεδίδετο λογαριασμός σε κανέναν. Εξεδίδετο ένα παραστατικό, που αναφέρονταν η αιτία και οι εθνικοί λόγοι, σπανίως το πρόσωπο, που ελάμβανε το ποσό, φυλασσόταν απ’ τον διαχειριστή του Υπουργείου για ένα 6μηνο και μετά καταστρεφόταν. Πού πήγαιναν τα ποσά λίγοι το γνώριζαν.
Οι αντιδράσεις για το δικαίωμα χορήγησης μυστικών κονδυλίων και στο Υπ. Μεταναστευτικής Πολιτικής έγιναν με το ερώτημα αν η μεταναστευτική πολιτική είναι υπόθεση εθνικής ασφάλειας και τι θα έκανε περισσότερο το εν λόγω Υπουργείο, που δεν το μπορούσαν τα άλλα.
Ετσι στη χώρα μας υπάρχουν δύο προϋπολογισμοί. Ο επίσημος που μαθαίνει ο φορολογούμενος πού πάνε οι φόροι του και ο ανεπίσημος που οι δαπάνες είναι άγνωστες, ανεξέλεγκτες και είναι αδύνατον να βρεθεί ο τελικός αποδέκτης.
Δύο “κράτη” που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους!