Για το πονεμένο νησί, με την ευκαιρία της Εισβολής του ‘74. Δύο μόνο χρόνια, για να κλείσει μισός αιώνας! Σαράντα και οκτώ, τα χρόνια, λοιπόν. Από κείνο το καλοκαίρι του Ιούλη, του “Καίσαρα” πριν κλείσει τις είκοσι μέρες του. Από ’κείνο το εκτυφλωτικό καλοκαίρι, πάντα με τρεις τέσσερις βαθμούς περισσότερο ζεστό, από την πατρίδα, στον “άπλετο δυναμισμό” του, που σκοτείνιασε με μιας!!
Κι έδυσαν, ο Ήλιος κι η Μέρα, κι η Γαλήνη… Και βυθίστηκαν στα δεινά των αιμάτων και των δακρύων και των θανάτων. Με την “αγνοούμενη αίσθηση” να σπαράσσει απελπισμένη στα χέρια των ανταριασμένων μανάδων, και με τις φωτογραφίες των παλικαριών τους, στη θέα του κόσμου. Με τα ντροπιαστικά “πλαγιάσματα” που δηλώνουν στη Μελίνα οι Κύπριες, που έζησαν την αβάσταχτη εμπειρία και πικρή, από τους εκτραχυλισμένους εισβολείς… κακοποιήσεις, βιασμοί…
Με τις κραυγές των αμάχων και παιδιών των γυναικών· που ζούσαν τις ταχύτατες εκτελέσεις των αγαπημένων τους μπροστά στα μάτια τους! Τα “ακαριαία ορφανέματα” μαχαίρια με διαρκείς κοπές!
Με τις εικόνες τις τραγικές, που έσωσε ο Μιχ. Κακογιάννης, το Κύπριο τέκνο το άξιο της “Αφροδιτόνησος” να το πω έτσι, ντοκουμέντο του κόσμου και του καιρού!
Με τους καπνούς και τα ερείπια και τη φρίκη… Τη φρίκη που υφέρπει, ανάμεσα στις οιμωγές και τον τρόμο… Το χάος και την απελπισία. Την απειλή και τη φοβέρα.
Και με κείνο τον “εγερτικό” λόγο· τον προτρεπτικό για την εγρήγορση, του Γεωργουσόπουλου· κι η Ελένη Καραΐνδρου, αχ η Ελενίτσα, του ‘δωσε τις “ιδιόμελες νότες” της.
«Παιδί μου, μην κοιμάσαι, ξαγρύπνα κόρη μου· κοίτα για να τρομάζεις, το θώρι μου».
…Δεν ξεχνώ!!
Η σημειολογία της φράσης, οι συνειρμοί, η “Ιερή άρνησή” της στον χρόνο, θα προτάσσεται ως επιβεβλημένη αγιασμένη μνήμη… που θα κλίνει γλυκά βουρκωμένη στον “έντεχνο ύμνο”…
Τον ύμνο που συντηρεί τη δροσιά και τη φρεσκάδα του Λ. Μανέλη, για κείνο το “Χρυσοπράσινο φύλλο”… Την πατρίδα του. Το ριγμένο στη θάλασσα…
Στα “Μεσόγεια νερά”!
Και τους αέρηδές τους, σύνοδους ούριους και φιλικούς, στους πλόες του στο ελληνικό διηνεκές! Με βάσανα πολλά, εννοείται, όμως πάντα, με μιαν “απρόσκοπτη(ν) ευλάβεια” να υψώνει τα “Άχραντα Εξαπτέρυγα” των Αγώνων!
Αξιότιμη κυρία,αφού σας συγχαρώ για το υπέροχο κείμενο σας,αφιέρωμα στο πληγωμένο(και από τις ανοησίες ημών των Ελλαδιτών) μα πάντοτε υπέροχο νησί της Αφροδίτης επιτρέψτε μου μία επισήμανση.Ο ποιητής του Χρυσοπράσινου Φύλλου είναι ο Λεωνίδας Μαλένης..Με εκτίμηση