20 Ιουλίου 1974. Σαρανταοκτώ χρόνια έχουν περάσει από τη μέρα που οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις εισέβαλαν στο νησί της Κύπρου. Το 40% έκτοτε της Κυπριακής Δημοκρατίας βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή με τη καλύπτρα του τουρκοκυπριακού κράτους που ο Ο.Η.Ε δεν έχει αναγνωρίσει.
Με αφορμή την μαύρη επέτειο του “Αττίλα” θα επισημάνουμε ορισμένες υπενθυμήσεις που θα μας οδηγησούν σε κάποιες διαπιστώσεις γύρω απο το Κυπριακό.
Η Ελλάδα βρισκόταν υπο δικτακτορικό καθεστώς απο το 1967. Στρατιωτικοί που ουδεμία σχέση είχαν με την διπλωματική μέθοδο και την διεθνή πολιτική σκηνή είχαν την διαχείρηση της εισβολής που προκλήθηκε κατόπιν των λανθασμένων κινήσεων τους. Οι ίδιοι ενώπιον του κινδύνου απέδειξαν την πλήρη ανικανότητα τους και ζήτησαν την συνδρομή πολιτικών προσώπων εγκαταλείποντας την εξουσία.
Αυτό μας υπενθυμίζει ότι η τύχη ενός έθνους δεν πρέπει να κρίνεται μόνο από άτομα που ασχολούνται με στρατιωτικά ζητήματα αλλά και απο πολιτικά πρόσωπα και διπλωμάτες που γνωρίζουν τις κατάλληλες πολιτικές παραμέτρους των ζητημάτων ώστε να τα επιλύσουν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και το διεθνές δίκαιο.
Η Κύπρος απέχει από την Ελλάδα σε ναυτικά μίλια και το έργο του ανεφοδιασμού και της προστασίας είναι δύσκολο. Τούτο όμως δεν δικαιολογεί την στρατιωτική εγκάταλειψη της. Γι΄ αυτό και η ύπαρξη της ΕΛ.ΔΥ.Κ. στο νησί.
Η Μ.Βρετανία -μία από τις εγγυήτριες χώρες του Κυπριακού κράτους- όταν το 1982 η στρατιωτική δικτακτορία της Αργεντινής κατέλαβε τα νησία Φώκλαντ στο νότιο Ατλαντικό κινητοποιήσε τις ένοπλες δυνάμεις της και τα ανακατέλαβε στέλνοντας το μήνυμα διεθνώς ότι δεν θα δεχόταν καμία αλλαγή στα εθνικά εδάφη της.
Αυτό ενδεχομένως να μας υπενθυμίζει ότι τρόποι υπεράσπισης για μια εγγυήτρια δύναμη -όπως η χώρα μας- μπορούν να υπάρξουν αρκεί να καταστρώνονται οργανωμένα και άρτια μελετημένα σχέδια και οι στρατιωτικές δυνάμεις να εγγυόνται την εθνική ασφάλεια και όχι την ικανοποίηση προσωπικών βλέψεων μισαλόδοξων δικτακτόρων.
Το νησί της Αφροδίτης είχε ευκαιρία ενσωμάτωσης στον εθνικό κορμό. Το 1915 η Βρετανική Αυτοκρατορία την προσέφερε ως δέλεαρ στην φιλοβασιλική κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη ώστε ενταχθεί η χώρα στην συμμαχία της “Εγκάρδιας Συνενόησης” και να σπεύσει προς βοήθεια της Σερβίας. Η κυβέρνηση Ζαΐμη πιστή στην ουδετερότητα και τις δεσμεύσεις έναντι της Γερμανίας αρνείται την πρόταση και η ευκαίρια της ένωσης χάθηκε.
Αυτό μας υπενθυμίζει ότι ενίοτε οι ευκαιρίες στην πολιτική τη δεδομένη χρονική συγκυρία δεν πρέπει να εγκαταλείπονται και οι προσφορές να απορίπτονται γιατί δεν επαναλαμβάνονται.
Από τη δεκαετία του 1980 η Κύπρος έχει καταφέρει να ανορθωθεί οικονομικά και να εδραιώσει το προεδρικό πολίτευμα της. Αποτελεί σπουδαίο ενεργειακό κόμβο, σημαντικό διαύλο εμπορίου και επικοινωνίας, τόπος ανάπτυξης και επενδύσεων. Το 2004 έγινε μέλος της Ε.Ε η οποία αναγνωρίζει μόνο την ελληνοκυπριακή ηγεσία και το 2008 μέλος του ευρώ. Έτσι παρόλη την καταστροφή και την κατοχή κατάφερε να αποτελέσει παράδειγμα αναδιοργάνωσης και επιτυχίας.
Αυτό μας υπενθυμίζει ότι όταν υπάρχει ένα σώφρον πολιτικό σύστημα έχοντας δημοκρατίκες πεποιθήσεις, αξιόλογη εξωτερική πολιτική, πλήρη συντονισμό και ένας συνειδητοποιημένος λαός μπορεί ένα κράτος να οδηγήθει σε θριάμβους.
Το κυπριακό είναι ένα περίπλοκο και δυσεπίλυτο θέμα. Έχουν ασχοληθεί γενιές ανθρώπων για την επίλυση του. 48 χρόνια μετά επιθυμούμε οι δύο κοινότητες, τουρκοκυπριακή και ελληνοκυπριακή να βρούν σημεία σύγκλισης και διαλόγου ώστε να ζήσουν και να συνεργαστούν για την ανάπτυξη του κοινού τους τόπου.
* Ο Μιχάλης Σμυρλάκης
είναι πτυχιούχος Ιστορίας Ιονίου Πανεπιστημίου
Αξιότιμε κύριε,γράφετε:”Επιθυμούμε οι δύο κοινότητες Τουρκοκυπριακή και Ελληνοκυπριακή να βρουν σημεία σύγκλισης και διαλόγου ώστε να ζήσουν και να συνεργαστούν για την ανάπτυξη του κοινού τους τόπου”. Το πρώτο συνθετικό αυτής της συνεργασίας δεν υπάρχει,υπάρχει απλά η Τουρκία.Θα σας πρότεινα να διαβάζετε όποτε έχετε ευκαιρία την μοναδική ανεξάρτητη από τα κατεχόμενα φωνή του Σενέρ Λεβέντ.Ο εν λόγω δημοσιογράφος διευκολύνει όσους δεν έχουν σε βάθος γνώση των όσων συμβαίνουν στο νησί,να έχουν εικόνα για τα έργα και τις ημέρες των κεμαλοφασιστών-ισλαμοφασιστών ,οι οποίοι σχεδόν εξαφάνισαν την τουρκοκυπριακή κοινότητα με την πολιτική εποικισμού ,την ασφυκτική πίεση και την τρομοκρατία που εφάρμοσαν εδώ και δεκαετίες από την εποχή της ΤΜΤ. Το τι επιδιώκει η Τουρκία,το οποίο παραδόξως λείπει από το κείμενο σας,είναι πιά παγκοίνως γνωστό από τις περίφημες εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ(1956) και το σχέδιο επανάκτησης της Κύπρου,το οποίο η Τουρκία προσπαθεί να υλοποιήσει βήμα-βήμα όταν οι συνθήκες την ευνοούν….Για τις “βρετανιές” του “φόρεϊν όφεως” στο πολύπαθο κορμί του υπέροχου νησιού της Αφροδίτης καλύτερα να σιωπήσουμε,προς το παρόν, αλλιώς θα γράφουμε βδομάδες….Με εκτίμηση