Τσύπρος αέρκι τζή καρκιάς,
κριτήρκα τζαι το γαίµαν,
Μισό αιώνα ντεκαλειον
Θε µου εν έναι ψέµµαν!
Μικρή, τόσο µικρή “ωδή’’ στο ιδίωµα του Νησιού της Αφροδίτης, για τον µισό αιώνα από την εισβολή στο αγιασµένο χώµα του. Οι βουρκωµένες ιστορίες το καλοκαίρι του ’74, δεν έχουν τελειωµό… Όπως αυτή:
Το ανυποψίαστο βρέφος, “µπούκωνε’’ µε έντονη λαχτάρα το γυµνό στήθος της µάνας του· κατά που το ωθούσε ασφαλώς επιτακτικά, το ιερό ένστικτο της αυτοσυντήρησης!
Να βυζάξει την αναβλύζουσα ζωή, θερµή και απ’ ευθείας απ΄πο το θαύµα της µυστηριακά αρτεσιανής λευκότητας…
Μόνο που η µάνα, η κατά γης πεσµένη κι απάνω της η “πεινασµένη αθωότητα”…, ήταν νεκρή!!
Είχε δολοφονηθεί στην εισβολή, και τα φονικά βόλια, είχαν αφήσει “ανέπαφο”(;) το µωρό της αγκαλιάς της.
Ιούλιος του ’74.
Η εικόνα είναι µόνο µία, από τις δεκάδες, ή εκατοντάδες, ή χιλιάδες ακόµη, που δηλώνουν µε τις χίλιες µατωµένες λέξεις τους η κάθε µία, την αδιάψευστη πιστότητα των µαρτυριών! Των µαρτυριών, για τα µαρτύρια!
Η εικόνα, παραπέµπει σεµνά τον Εθνικό πόνο στο “ενάλιο περίγραµµα’’, της βόρειας λαβωµατιάς και στην “κλαίουσα συρραφή” της διχοτοµηµένης “καρκιάς” της Κύπρος!
Η εικόνα, συνιστά εκλεκτό αισθητικό µνηµείο της Ελληνισµοσύνης, που αφορά πληροφορία συγκινησιακής, συγκλονιστικής απήχησης, περί του Ανθρώπινου Πόνου, δίχως λέξεις! ∆ίχως την ταραχή, δίχως την τραχεία αµεσότητα, της θέας του αίµατος, ας πούµε. Εκείνου του αίµατος, που άφθονο έρευσε πορφυρό και ωραίο, από τα σώµατα των αγαπηµένων αδερφών µας. Όπλο πυροβόλο, µαχαίρι κοφτερό, λάβωσαν γονείς µπροστά στα παιδιά τους, παιδιά µπροστά στους γονείς του!
Εκείνου του αίµατος του αθέατου των έσω, για τους αγνοούµενους, κι εκείνου του αίµατος για τους εφιαλτικούς βιασµούς των γυναικών, αλλά και των κοριτσιών που στερηµένα, φιλοξενούνταν στα Ιδρύµατα!!
Και ποιος ελεγειακός λόγος τώρα, µπορεί ν’ αποδώσει τόση δυστυχία, τόσα δεινά πολέµων;
…Σαν τέτοιες ηµέρες, εικοσπέντε του Ιούλη, φεύγει από τη ζωή, ένα Κύπριο τέκνο. Εκλεκτό, χαρισµατικό, µε απόλυτη συνέπεια και σεβασµό στα ευγενικά ριζώµατα της Κυπριακής Πατρίδας!
Ο Μιχάλης Κακογιάννης, δηµιούργησε, συγκλονισµένος, αµέσως, εκείνο το αξέχαστο video – ντοκουµέντο µε τη Μελίνα να διέρχονται το καταπληγιασµένο νησί, να συνοµιλούν µε τα πρόσωπα του πένθους και των δακρύων ν’ ακούν και να συναισθάνονται την αγωνία τους, τις καταγγελίες και τις κραυγές τους. Ήθελα µιαν αναφορά στον σπουδαίο, βραβευµένο σκηνοθέτη, που ταξίδεψε έξω από Κύπρο και Ελλάδα, το φως της έµπνευσης και της προσφοράς του.
Και στη Μεγαλόνησο πρωτίστως ασφαλώς έτσι καθώς σε εξαίσια “ύπτια πλεύση’’ αιωνίως, στέλνει τα ερωτικά της νεύµατα στον Ήλιο, µε απαράµιλλους Χρυσοπράσινους κυµατισµούς και χρωµατισµούς!
