Γεια σας κυρία! Γεια σας κύριε! Με θυµάστε; Είµαι ο µαθητής σας ή η µαθήτριά σας στη χ τάξη, στο χ σχολείο. Και είναι τόση η αγωνία του συνοµιλητή σου, πρώην µαθητή σου να τον θυµηθείς καθρεπτισµένη στα µάτια του, αποτυπωµένη στον τόνο της φωνής του που σε ξεσηκώνει συνθέµελα… Και ας έχουν περάσει τα χρόνια. Και ας έχουν αλλάξει τα πρόσωπα και οι µορφές από τα σηµάδια του χρόνου.
Μια ζωή στα σχολεία, ξετυλίγεται τότε µπροστά σου! Η καρδιά σκιρτά, χοροπηδά και µε µιας σταµατά να ξαποστάσει µε ανακούφιση στις µνήµες της ανθρώπινης παρουσίας του µαθητή σου ή της µαθήτριας σου, στο σηµείο που συναντηθήκατε κάποτε, στη δική του σχολική διαδροµή, εκεί που διασταυρώθηκε µε τη δική σου εκπαιδευτική πορεία. Εστιάζεις τότε στην τάξη και στη συγκεκριµένη σειρά µαθητών αναδύοντας µνήµες από τα δυνατά βιώµατά σου τα οποία συµπορεύονται µε τη ζωή τους. Ολόκληρος ο µικρόκοσµος της τάξης ζωντανεύει µονοµιάς µε τις παρουσίες των παιδιών µία – µία να ξεπροβάλλουν µπροστά σου. Ζητάς να µάθεις για την επαγγελµατική τους ανάπτυξη, για την τωρινή τους κατάσταση, για την πορεία της ζωής τους. Τα χρόνια πέρασαν και ο καθένας έχει πάρει το δρόµο του.
Η περιπαιτιώδης, αλλά τόσο ενδιαφέρουσα ζωή του εκπαιδευτικού ξανοίγεται τότε µπροστά σου µέσα από πολλά παράθυρα, ανοιχτά στο χρόνο. Μέσα από δυνατές παιδαγωγικές σχέσεις και ανεξίτηλα συναισθήµατα, µέσα από συνεχείς προσπάθειες, επιτυχίες ή και κάποτε αποτυχίες, εµπειρίες και γνώσεις.
Η καρδιά σου αφυπνίζεται µοναµιάς. Λες και δεν πέρασε µια µέρα. Φτερουγίζει σε τάξεις, σχολικές αυλές, σε εκδροµές, σε δράσεις µε πρωτοβουλίες των παιδιών, σε ευχάριστες και δυσάρεστες στιγµές, σε ζαβολιές και καµώµατα. Και τούτο γιατί πάντα πίστευες ότι το σχολείο δεν προάγει µόνο τη γνώση µέσα από τα σχολικά εγχειρίδια, ότι δεν λειτουργεί ως ένας τυπικός εργασιακός χώρος καθοριζόµενος από το ωράριο, την τυπικότητα και τα διοικητικά σχήµατα.
Αλλά και ο µαθητής, σου υπενθυµίζει πρόσωπα και γεγονότα. Έπειτα ζητά να µάθει για τη δική σου τη ζωή και οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή µε έντονη συγκινησιακή φόρτιση.
Και είναι τούτο το «γεια σας κύριε», µετά από χρόνια σε µια τυχαία ή ενδεχοµένως προγραµµατισµένη συνάντηση η ηθική σου δικαίωση για όσα πρόσφερες στα παιδιά και στην ελληνική πολιτεία.
Μια φορά δάσκαλος, δάσκαλος για πάντα! ∆εν έχει σηµασία πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που αφυπηρέτησες. Άλλωστε είναι βέβαιο ότι οι αφυπηρετήσαντες εκπαιδευτικοί κατοικοεδρεύουν µια ζωή νοερά στα σχολεία, αντλώντας δύναµη από τις σχέσεις εµπιστοσύνης και αγάπης που ανέπτυξαν µε τους µαθητές τους.
Το σχολείο είναι για αυτούς µια ζωντανή κοινότητα, µε διαχρονική εµβέλεια ζυµωµένη µε της νεότητας την µέθη στην οποία νιώθουν πληρότητα και οµορφιά.
Αυτό το ανθρώπινο σχολείο έχοµε και σήµερα ανάγκη, σκέφτεσαι. Σήµερα που οι εκπαιδευτικές συνθήκες έχουν διαφοροποιηθεί, καθώς εγείρονται νέα κοινωνικά προβλήµατα µείζονος σηµασίας τα οποία υπεισέρχονται στο σχολείο ερµητικά και αναπόδραστα. Προβλήµατα τα οποία καλείται το σχολείο να επιλύσει ή να διαδραµατίσει ένα σοβαρό ρόλο στην αντιµετώπισή τους µε τους εκπαιδευτικούς να αναλαµβάνουν στο σύγχρονο παγκοσµιοποιηµένο περιβάλλον εξαιρετικά δύσκολους ρόλους.
Ρόλους σύνθετους που καθιστούν επιτακτική, όσο ποτέ άλλοτε την ανάγκη µιας βαθιάς παιδαγωγικής σχέσης που εξυψώνει τον άνθρωπο και τον παιδαγωγό. Μια δυνατή συναισθηµατικά σχέση που θα διαρκέσει στο χρόνο και θα αποτελέσει ορόσηµο στη ζωή των νέων ανθρώπων.
Μια σχέση που δάσκαλοι και µαθητές θα θυµούνται µε αισθήµατα αγάπης και νοσταλγίας µια ολόκληρη ζωή!
Η Μαρία Μαράκη είναι φιλόλογος,
πρώην λυκειάρχης
