Kυριακή 26 Δεκεμβρίου «Τεθνήκασι γαρ οι εχθροί του παιδίου»

Ο Χριστός επιστρέφει στην πατρώα γη του Ισραήλ και μένει στη μικρή πόλη της Ναζαρέτ. Για αυτό και έχει τον χαρακτηρισμό του Ναζωραίου, όπου και «ηύξανε και κραταιούτο εν πνεύματι και δυνάμει Θεού».
Το σχέδιο του Θεού υπερβαίνει το σχέδιο του Ηρώδη, ο Χριστός σώζεται, ο Ηρώδης πεθαίνει και μάλιστα με οδυνηρό τρόπο.
Ετσι επιβεβαιώνεται το ότι όσοι τα έβαλαν με τον Θεό, όχι μόνο δεν πέτυχαν, αλλά έσπασαν τα μούτρα τους, έχασαν τη μάχη και χάθηκαν και οι ίδιοι.
Ο Ιωσήφ ο λεγόμενος άντρας της Μαρίας, είναι πράγματι ο άνθρωπος του Θεού, που παίζει θεοπρεπώς το ρόλο του, υπακούοντας το θέλημα του Θεού, όσο για να φύγει προς την Αίγυπτο όσο και να γυρίσει στην πατρίδα του.
Όταν ο Θεός έχει ένα σχέδιο σωτηρίας για μας, τον άνθρωπο, καμιά άλλη δύναμη του κακού δεν μπορεί να ανατρέψει και να ματαιώσει.
Όποιος τολμήσει τη ματαίωση του θελήματος του Θεού, θα έχει να κάνει ο ίδιος με τον Θεό και αλοίμονο σε αυτόν που θα βρεθεί σε αυτή τη θέση.
Ο Ηρώδης μόνο γνωρίζει και η ιστορία καταγράφει τον οδυνηρό θάνατό του «τεθνήκασιν γαρ οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου».
Πέθαναν και έγινε και η ταφή τους στα σκοτεινά διαμερίσματα του Άδη. Δεν τους αναγνωρίζει κανένας.
Όλα αυτά «γίνονται γιατί όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις».
Τελικά η νίκη του Θεού στο κακό υποθηκεύεται ως θρίαμβος του ανθρώπου.
Να σημειώσουμε μερικά απλά πράγματα.
Ο Ιωσήφ συνεννοείται με τον Θεό μέσω των αγγέλων. Εμείς συνεννοούμαστε άμεσα με τον Θεό. Βρισκόμαστε και κινούμαστε στη γραμμή της άμεσης επικοινωνίας μαζί του. Δεν χρειαζόμαστε μεσάζοντες. Ζητούμε ό,τι θέλουμε από τον Θεό και μάλιστα σε τόνο προστακτικό. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των Χριστουγέννων είναι ότι τη χριστουγεννιάτικη νύχτα φωτίζεται ο σκοτεινός ορίζοντας της ζωής και της κοινωνίας με το ανέσπερο φως της θεότητας.
Η ζωή ως ευθύνη ανήκει σε μας αλλά και ως παρόν και ως μέλλον.
Δεν μπορούμε να μένουμε αμέριμνοι και να ζούμε τον ύπνο του δικαίου μπροστά σε ένα παρόν που λειρουργεί εγκληματικά για τα παιδιά μας.
Ο Θεός θέλει να ζησουμε στην τιμή και την αξία της θωράκισης και την ασφάλεια της ζωής.
Αυτό που μας υποχρεώνει να βρισκόμαστε σε ετοιμότητα στις επάλξεις όσο συνεχίζεται η τρομοκρατία τα άδικα φονικά κατά των νέων και των ηλικιωμένων στον λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο που ζούμε από τις όποιες τακτικές και άτακτες πολεμικές συρράξεις προσώπων, ανθρώπων, λαών.
Η εγκληματικότητα είναι σε κάθε περίσταση όχι μόνο ευθύνη του ανθρώπου αλλά και διαχρονική ντροπή του από εκείνη τη μέρα της σφαγής των 14.000 νηπίων από τον Ηρώδη η ανθρώπινη ψυχή είπε «ποτέ πια θάνατος».
Κανένας νέος Ηρώδης σφάχτης παιδιών που μπορεί να στιγματίζει τον παγκόσμιο πολιτισμό και τον κοινωνικό ορίζοντα δεν δικαιολογείται στον αιώνα της ψηφιακής τεχνολογικής ανάπτυξης «Σώσον Κύριε τον λαόν σου…»
Οι μπαχαλάκηδες όπως χαρακτηρίζονται οι λεγόμενοι επαναστατημένοι νέοι μας και οι απέναντι από αυτούς όργανα τάχα της τάξης που λειτουργούν αυταρχικά και βάναυσα πολλές φορές και οι δύο πλευρές που φαίνονται αντιμαχόμενες είναι δικά μας παιδιά, είναι παιδιά του ελληνικού λαού, ίσως μερικά από αυτά να είναι και συμπολίτες μας και κατά σάρκα συγγενείς μας. Είναι οδυνηρή εικόνα των μεταξύ των αλληλοεπιθέσεων και αλληλοτραυματισμών. Για ποιο λόγο; Τι μοιράζουν;
Φοβούμαστε ότι ξοδεύουν το χρόνο τους και τις δυνάμεις των περί ανέμων και υδάτων πολλών, χωρίς καμιά σοβαρή, υπεύθυνη σημασία και χωρίς κανένα όφελος και για τις δυο πλευρές και για κανένα.
Η έγνοια μας είναι δεδομένη για αυτά τα παιδιά που αποτελούν τη δύναμη του παρόντος για την πατρίδα μας και αυτό εκπορεύεται από την αγάπη μας προς την ίδια τη νεότητα αλλά και από την φιλοπατρία μας που τη θεωρούμε αυτονόητη και δεδομένη για όλους «μητρός τε και πατρός τε… απάντων τιμιότερων πατρίς εστίν».
Αλλά άλλη μια φορά προτρεπόμεθα όλα τα παιδιά μας, γιατί όχι και τους ηλικιωμένους αντί να χάνουμε τον καιρό μας αντιμαχόμενοι να τολμήσουμε να χτυπήσουμε την πόρτα ενός μοναστηριού, να δούμε από κοντά και να γνωρίσουμε επίσης νέους μοναχούς με γελαστά και ήρεμα πρόσωπα αλλά είναι κινητικοί, εξυπηρετικοί, ευχαριστιακοί και ευχαριστημένοι πως τα πάντα κατέχοντες και ουδένα έχοντες.
Να μιλήσουμε μαζί τους και να ακούσουμε από το στόμα τους από πού αντλούν αυτή τη γαλήνη και τη χαρά του προσώπου και της υπάρξεώς των.
Να επιχειρήσουμε έστω δοκιμαστικά τη συμφιλίωση, την αλληλεγγύη, τη συνεργασία, τη συμπόρευση, την ευγενή άμιλλα στη γνώση, την επιστήμη, την τέχνη, την τεχνογνωσία, στην εργασία και την ανάπτυξη.
Να ευρύνουμε τον ορίζοντα της ζωής μας, να ατενίσουμε πέρα από την καθημερινότητα το παραπάνω, το μέγιστο, την αιωνιότητα.
Είμαστε πλασμένοι για τα μεγάλα και τα ιερά, τα άγια και τα σωστικά. Είναι κρίμα να αρνούμαστε τον εαυτό μας.
Να ζήσουμε πέρα από την πεζότητα της καθημερινότητας και να χαρούμε την πληρότητα της ζωής, της δημιουργίας, της γης και του ουρανού, των ορατών και των αοράτων, των ανθρωπίνων και των θεϊκών.
Όλα τα θέλουμε και το μπορούμε να τα κάνουμε δικά μας, φτάνει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε αυτοδύναμοι. Έχουμε ανάγκη βοήθειας των άλλων και προπάντων έχουμε ανάγκη τη βοήθεια του Θεού «ει ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών».
Ο Θεός βοηθός, είναι πατρογονική μας ευχή εκείνων που ξεκίνησαν το 1821 την επανάσταση κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και πέτυχαν μέσα σε λίγο χρόνο τη λευτεριά έστω ενός μέρους της πατρίδας μας.
Τα παρατράγουδα περί φατριών και διαμάχης μεταξύ των δεν τα αρνούμαστε αλλά δεν θέλουμε να κολλούμε σε αυτά. Η ουσία βρίσκεται και υπάρχει στον αρχικό ξεσηκωμό και δεν ξεχνούμε ότι η αρχή είναι όχι το μισό αλλά το όλον κάθε προσπάθειας.
Ονειρευόμαστε την πατρίδα μας ως μια ειρηνική πολιτεία, αγαπωμένων, ομοεθνών και αλλοεθνών, ομόθρησκων και αλλόθρησκων προσώπων. Συνεργαζομένων προς το κοινό συμφέρον, παράδειγμα παγκόσμιας προσοχής πανανθρώπινου ενδιαφέροντος.
Έχουμε μαγιά ισχυρή και άφθαρτης αποτελεσματικότητας την αρχαία ελληνική σοφία και τον κλασικό πολιτισμό και μαζί με αυτά τη βυζαντινή ελληνική ορθοδοξία με τα οποία μπορούμε να ζυμώσουμε την ανθρωπότητα και να κάνουμε την πατρίδα μας ζηλευτή σε φίλους και εχθρούς.
Θεωρούμε αναγκαίο να τονίσουμε ότι η αγία μας Εκκλησία λειτουργεί την ιεροποίηση της ζωής και της κοινωνίας και φυσικά όχι τη βεβηλότητα όχι στα βρώμικα, τα μολυσμένα και τα θανάσιμα.
Λειτουργικά στοχεύουμε να χτίζουμε σιγά – σιγά τον κόσμο του Θεού στο χώρο που ζούμε και δραστηριοποιούμαστε το σπίτι, την κοινωνία, την εργασία, τις διακοπές, όλες τις ημέρες της ζωής μας.
Τα μηνύματα του αγίου ευαγγελικού αναγνώσματος είναι θαυμαστά και μεγάλα. Ενδιαφέροντα για το παρόν και το μέλλον για κάθε άνθρωπο.
Το ότι η τεχνολογία μας συμβαδίζει με την αθεϊα ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Διώχνοντας μακριά και έξω από τον κόσμο τον Θεό παίρνουμε πάνω μας όλη την ευθύνη για την προστασία του περιβάλλοντος, το οποίο ποικιλοτρόπως απειλείται αλλά και ετοιμάζεται να μας συντρίψει και εμείς αυτοπαρηγορούμαστε με αυτό που είπαμε «πέθανε ο Θεός».
Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος γίνεται νέα θεότητα, την οποία τάχα εμείς ως φρόνιμοι δούλοι ιερουργούμε.
Η αρμονική συμβίωση Θεός – άνθρωπος – κόσμος, φυσικό περιβάλλον είναι προφανής, σταθερή και αμετάκλητη.
Ο Θεός δημιουργεί, προσφέρει, εμπιστεύεται τα δημιουργήματά τους σε μας, τον άνθρωπο, που έχουμε την μεγάλη ευθύνη της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, ώστε να μην βρεθούμε ποτέ μπροστά στην εκδίκησή του εναντίον μας για τις όποιες πράξεις ή παραλείψεις μας απέναντί του «ο θεμελιών την γην εν ασφάλεια αυτής που εξαγαγείν άρτον εκ της γης». «Του ιλαρύναι πρόσωπο εν ελαίω».
«Εν ειρήνη προέλθωμεν».