Κυριακή της Τυρινής και Καθαρή Δευτέρα

Στην Κρήτη μας, όπως και σ’ όλη την Ελλάδα, οι Απόκριες είναι αρχικά περίοδος ευθυμίας και διασκέδασης. Βέβαια, από τη Κ. Δευτέρα αρχίζουν νηστείες, προσευχές και αγρύπνιες για εφτά εβδομάδες, ώσπου να φτάσουμε στο Πάσχα!

Με τις Κυριακές του Τελώνη, του Φαρισαίου και του Ασώτου ακούσαμε την προφωνή των Αποκράδω. Το όνομα έμεινε από τα Βυζαντινά χρόνια, που κάποιος προσφωνούσε, διαλαλούσε δηλαδή, πως αρχίζουν οι Απόκριες!

Με την επόμενη Κυριακή, είμαστε κιόλας στην Κρέτινη, τη βδομάδα που δεν νηστεύεται το κρέας ούτε τα Tετραδοπάρασκα. Μόλις όμως σβήσει η Κυριακή αργά, οι Χριστιανοί τ’ αποκριγιώνουνε, δηλαδή παύουν να τρώνε κρέας, ως το Πάσχα.

Την Πέμπτη της Κρέτινης βδομάδας τη λέμε Tσουκνο-πέφτη, γιατί σε κάθε σπίτι εκείνηο το βράδη το ψητό μυρωδάτο κρέας “ξετσουκνίζει” σαν ψήνεται οφτό στα κάρβουνα και μοσχοβολάει ο τόπος. Ευκαιρία για βεγγέρα κι αποσπερίδα σε συγγενικά ή φιλικά σπίτια. Το κρασί κι ο μεζές υπάρχει, δόξα σοι ο Θεός, σε κάθε νοικοκυριό. Η καμινάδα καίει και ζεσταίνει για τα γεραθειά, γιατί τα νιάτα έχουν ξεσύρει πάρα έξω τα “κουτσουράκια” τους (=τα καθίσματα) και “τα σκαμνιά” τους κι απ’ ώρας συναγωνίζονται στα καθαρογλωσσίδια, στα λογοπαίγνια, στις αστείες κι “αρσίζικες” μαντινάδες, τις λίγο άσεμνες κι ελευθερόστομες, που επιτρέπονται μόνο για τούτες τις μέρες.

Στα χαρούμενα ψυχαγωγικά νυχτέρια και στις κεφάτες αποσπερίδες των Απόκρεω, παίζονται και παιχνίδια σαν την κολοκυθιά, την μπερλίνα, το μπουκάλι και άλλα παρόμοια, ώσπου νάρθει κι η ώρα της λύρας, να στηθεί ο χορός, που τον περιμένουν με λαχτάρα τα νιάτα ιδιαίτερα, και που θα κρατήσει, τις πιο πολλές φορές, ως το ξημέρωμα!

Απόψε ο λυρατζής με τον λαγουτιέρη του θα παίξουν και θα τραγουδήσουν μαντινάδες και τραγούδια “που ‘ναι των αποκράδω” όπως τα παρακάτω, με την ιδιαίτερη σπιρτάδα, τ’ αστεία και τα υπονοούμενά τους:

“«- Ημουνε κράχτης πετεινός, κι εδά στα γεραθειά μου,
να με τσιμπούν οι γι’ όρνιθες, δεν το βαστά η καρδιά μου…»
«- Το μερακλή τον πετεινό, όσο κι ανέ γεράσει,
οι γι’ όρθες τόνε σέβουνται, απ’ όπου κι αν περάσει».
Ας θυμηθούμε όμως πάλι τη σημερινή τη μέρα.

Είναι “Τσουκνοπέφτη”, “Τσικνοπέμπτη”, “Πέμπτη της Κρέτινης βδομάδας”. Είναι μέρα γλεντιού και κεφιού, μα δεν είναι μόνο.

Γιατί σήμερα, στην Κρήτη μας, διατηρείται πατρογονικό συνήθειο να κάνουμε “μιστά” να “μπέμπουμε φαγητά και στα φτωχικά σπίθια” και να μην ξεχνούμε πως:

«-Τση Τσουκνοπέφτης η δωρά, και τση Μεγάλης Πέφτης,

Και της ημέρας τση Λαμπρής, στον Ουραν’ ανεβαίνει!»

(Πληροφ. χα Αναστασία Α. Αποστολάκη, 75 χρόνων, από το Σέλινο – 1983).

Πράξη που κρύβει μεγαλείο ψυχής! «Δεν μπορεί να σου κολλήσει, παιδί μου,το καλό φαΐ, όντε δεν το ‘χει κι ο γείτονάς σου!» μας ορμήνευγε ο μακαρίτης ο αφέντης μας, κάθε χρονιάρα μέρα!

Aύριο (6/3) Κυριακή, τη λέμε Τυρινή, κι εμείς, όπως και σ’ όλο τον Ελλαδικό, πιστεύω χώρο, γιατί κύριο άρτυμα είναι το τυρί, κι ό,τι παράγεται από το γάλα.
Λέγεται και μακαρωνού για τα μακαρόνια ή τα λαζάνια που μαγειρεύουν!
Σε πολλά χωριά της Δυτικής Κρήτης, κι ιδίως στον Πελεκάνο, ετοιμάζουν απαραίτητα και κατημέρια, το βράδυ της Τυρινής αποκριάς, ένα είδος καλιτσουνιών με πολλή μυζήθρα.

Αλλά για τούτη ιδιαίτερα τη μέρα, και γενικά για τις Απόκριες, έχουμε πολλά να πούμε. Τόσα στ’ αλήθεια, που σκέφτεσαι τι να πρωτοθυμηθείς και λογαριάζεις τι να μην ξεχάσεις!
Σε μερικά όμως, οι άνθρωποι του τόπου μας, είναι ιδιαίτερα δεμένοι, όπως στα παρακάτω:

α) Τα Σάββατα των τριών τελευταίων εβδομάδων “τση Κρέτινης, τση Τυρινής, τση Πρώτης εβδομάδας (ενν. των Νηστειών)”, οι γυναίκες δεν λούζονται και δεν καλλωπίζονται, γιατί, κατά που λέει η πατρογονική κατάρα, όσες δεν υπακούουν είναι αφορισμένες!

«-Ανάθεμα ‘που λούστηκε, τούτα τα τρία Σάββατα,
το Κρέτινο, το Τυρινό, τση Πρώτης Εβδομάδας.
Κι απού λουστεί και χτενιστεί και λόγο δεν πιστέψει
οντε λαμπροφορέψουνε, να μην λαμπροφορέψει».

και πίσω απ’ αυτό το τετράστιχο, ακολουθεί μια τραγική ιστορία, που δικαιολογεί το μεγάλο λόγο της.

β) Τα Σάββατα των Τριών αυτών βδομάδων, “τση Κρέτινης, τση Τυρινής τση Πρώτης βδομάδας”, τα λέμε Ψυχοσάββατα. Οι νοικοκυρές ετοιμάζουν κόλλυβα και μαζί με κρασί τα πηγαίνουν στην εκκλησία. Μετά τις αιτήσεις για τις ψυχές των πεθαμένων μας, τα μοιράζουν έξω στο εκκλησίασμα. Μέρες αφιερωμένες στους νεκρούς -τούτα τα Σάββατα- δεν αφήνουν περιθώρια για λουσίματα και καλλωπισμούς, όπως τον υπόλοιπο χρόνο. Εξήγηση για την παραπάνω δεισιδαιμονία που ριζωμένη καθώς είναι δεν την καταπατεί στον τόπο μας, καμιά γυναίκα!

γ) Αν φταρνιστεί κανείς στ’ αποκριάτικο τραπέζι, το θεωρούν για κακό (Ξενιτειά γή θάνατος, λέει η γριά και… στενοχωριέται).

δ) Τα ψίχουλα του ψωμιού του τραπεζιού της τελευταίας αποκριάς, τα φυλάγουν τα κορίτσια για να τα βάλουν το βράδυ στο μαξιλάρι τους, κι ίσως ονειρευτούν ποιον θα πάρουν!

ε) Στ’ αποκριάτικα τραπέζια, της τελευταίας ιδίως Κυριακής, τα φαγητά δεν σηκώνονται όλη μέρα κι ως τα μεσάνυχτα το τραπέζι δεν ξεστρώνεται.

στ) Στ’ αποκριάτικα τραπέζια δεν τρώνε μόνοι τους οι άνθρωποι του σπιτιού. Φέρνουν κι άλλοι συγγενείς και φίλοι τα φαγητά τους κι έτσι γίνεται μια συντροφιά μεγάλη όπου εύκολα δημιουργείται κέφι και γλέντι, που κρατά ως το ξημέρωμα. Απόψε, ιδιαίτερα της Τυρινής το βράδυ, θα παιχτούν παιχνίδια, θα γίνουν αστεία, θα χορευτούν χοροί, μέχρι κι “αράπικος” και θα τραγουδήσουν μαντινάδες και τραγούδια αστεία και κάπου κάπου… ελευθερόστομα, μια και το “καλεί η βραδιά” κι αφού:

«- Τσι μεγάλες Αποκρές κουζουλένουνται κι οι γρες!» κατά που λέει ο χαρακτηριστικός παροιμιακός λόγος.

Ας ξαναρθούμε όμως στο τραπέζι της τελευταίας Κυριακής της Αποκριάς, της Τυρινής δηλ. απ’ όπου ανοίξαμε τούτη την μεγάλη παρένθεση για το αποκριάτικο γλέντι.
Τούτο το κέφι θ’ αποκορυφωθεί απόψε με τους μασκαράδες!

ζ) Από τις γριές και τους γέροντες των χωριών μας, που ρωτήσαμε, μάθαμε πως: Μασκαράδες ντύνονται νέοι και νέες, άντρες, γυναίκες και παιδιά. Οι μικρότεροι τη μέρα, οι μεγαλύτεροι τα βράδια «των Αποκράδω» και πιο πολύ τις τελευταίες Απόκριες.

Συνήθως οι κουκούγεροι (άλλη ονομασία των μεταμφιεσμένων στον τόπο μας) παριστάνουν γέρους και γριές, με το απαραίτητο τυρί (=καμπούρα), στην πλάτη, έγκυες γυναίκες προχωρημένης εγκυμοσύνης και άλλα σχετικά θέματα, πάντα αντίθετου φύλου.

Τις μασκάρες ή μουτσούνες ετοιμάζουν από καιρό, με δέρμα (προβιά) λαγού ή κουνελιού συνήθως. Κάποτε, πιο παλιά, μας είπαν, χρησιμοποιούσαν το μπλε σκληρό χαρτί περιτυλίγματος των μακαρονιών, μ’ ανάλογη διακόσμηση, τρυπήματα για τα μάτια, μύτη,

στόμα ή κι από άλλα πρόχειρα υλικά…

Αλλοι φορούν παλιά ρούχα ανάποδα!

Απαραίτητα ήταν και τα κουδούνια, σε διάφορα μεγέθη και είδη, όπως: λέρια, καμπανέλλια, μεσόλερα, σκλαβέρια κ.λπ. που κρεμνούσαν στη μέση τους, μπρος και πίσω, οι μασκαράδες και που με ρυθμικές κινήσεις έπαιζαν αρμονικά και συνόδευαν τα βήματά των! Τα κουδούνια αυτά υπήρχαν σ’ όλα τα σπίτια των χωριών μας, με την πλούσια, τότε, κτηνοτροφία, γιατί σήμερα, όλο και λιγοστεύουν “τα λέρια” και τα πρόβατα, οι βοσκοί και τα κατσίκια!
Στα χέρια των, οι μασκαράδες, κρατούσαν χοντρά ραβδιά, τις χουρχούδες και μ’ αυτά έκαναν κινήσεις και χειρονομίες τέτοιες, σαν να φοβέριζαν τους περίεργους ή τους έτοιμους να τολμήσουν να τους ξεμουρώσουν, να τους ξεμασκαρώσουν δηλαδή, για να τους γνωρίσουν!

Να τους τώρα, συντροφιές – συντροφιές. Πηγαίνουν στα συγγενικά και λοιπά σπίτια του χωριού, χαιρετούν με νοήματα, κάνουν αστεία και τούμπες, φοβερίζουν παίρνουν προσεκτικά το προσφερόμενο κέρασμα στο καλαθάκι των, γιατί δεν μπορούν να το φάνε, χτυπούν συνέχεια τα χουρχουδοράβδια των ρυθμικά και τέλος, φεύγουν για άλλο σπίτι!

Ολοι, ωστόσο, βγαίνουν στους δρόμους και στα σοκάκια, για να δουν τις συντροφιές των μεταμφιεσμένων, να λογαριάσουν ποιος είναι ποιος και τέλος να συμμαζευτούν στο πιο ευρύχωρο σπίτι ή καφενείο, όπου το γλέντι κι ο χορός θα συνεχιστούν με πολύ κέφι!
Εδώ, ανάμεσα στ’ άλλα στιχάκια θα τραγουδήσουν και τα επίκαιρα τούτα:

«- Φεύγει και πα η Αποκρά, πάνε και τα ποτήρια
και μπαίνει η Σαρακοστή μ’ ελιές και με κρομμύδια!».
«- Φεύγουνε και οι γι’ Αποκρές, πάνε κι οι Τυρινάδες
και μπαίνει η Σαρακοστή με τσι εφτά βδομάδες»

κι ύστερα, με τις γλυκόσυρτες Μεραμπελιώτικες και Μαλεβιζιώτικες κοντυλιές, θα τραγουδήσουν ντέρτια και καημούς, σεβντάδες και μεράκια και πάθια της καρδιάς, με λυμένη πια τη γλώσσα τους, μάγια που τα ’χεις κισσαμίτικο κρασί, π’ απόψε τόσο τους δρόσισες όλους!

Ατέλειωτα είναι και τ’ αστεία αποκριάτικα τραγούδια με τις μαντινάδες τους, π’ ως τα ξημερώματα θα τραγουδούν!

Όμως τούτη η συντροφιά, αυτό τ’ ανθρώπινο δυναμικό, το χαιρόμαστε, γιατί ξέρει να διασκεδάσει, να χαρεί, να κάνει κέφι, χωρίς καθόλου να ξεφεύγει από το μέτρο και “το πρεπό”, ορισμός και κανόνας πατροπαράδοτος, από την “αθρωπιά” τση Κρήτης!

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ

Καθαρή Δευτέρα, λέμε κι εμείς εδώ στην Κρήτη, την επόμενη μέρα της Κυριακής της Τυροφάγου, γιατί πρωί – πρωί καθαρίζονται τα πιάτα, τα μαγειρικά σκεύη και λοιπά κουζινικά, με βραστό νερό και πολύ σαπούνι, για να φύγει κάθε απομεινάρι φαγητού, που “λερώνει”, είναι δηλ. πασχαλινό!

Κι ακόμη, «γιατί ο Χριστιανός καθαρίζει κι από πλευράς διατροφής, γιατί σταματά κάθε κρεάτινο φαγητό κι αρχίζει τα νηστήσιμα. Βγαίνει στο ύπαιθρο, ακριβώς για να τονίσει την έννοια του καθαρμού και της αλλαγής. Ως και το ψωμί της μέρας, ζυμώνεται νηστήσιμο, σαν τ’ άζυμα της Παλ. Διαθήκης, η λαγάνα».

– Τα περισσεύματα των φαγητών της χθεσινής μέρας στο Κατσιδόνι της Σητείας τα θάβανε και τα κλαίγανε… με μοιρολόγια, όπως:

«- Ο Κρέως εξεψύχησε κι ο Τύρος αποθαίνει
και ο καημένος ο Κουκάς εις το τραπέζι μπαίνει!».

«- Ο Λαζανάς ψυχομαχεί κι ο Μακαρούνης κλαίει
κι ο Κρόμμυδας σεισοραδεί απάνω στο τραπέζι!».

Έθιμο που συνεχίζουν και σήμερα!

Στα χωριά Σκορδύλλω και Παλαίκαστρο, της ίδιας επαρχίας, όλα τα φαγητά που μείνανε από το αποκριάτικο τραπέζι, τα δίνουν “στσ’ όρθες των για να κλωσήσουν!”…
Ο ήλιος, ως τόσο, έχει ψηλώσει “ως δυο μπόγια” κι η ώρα να δούμε πού θ’ ανοίξουμε τη Σαρακοστή φτάνει καθώς φτάνουν και τα συγγενικά και φιλικά πρόσωπα για να πάμε σ’ εξοχικό κοντινό μέρος, παραθαλάσσιο ή βουνίσιο, ν’ ανοίξουμε τη Σαρακοστή!
Το κέφι θαρρείς κι από χτες βράδυ συνεχίζει αμείωτο και σ’ όλην τη διαδρομή, ώσπου να φτάσουμε, εδώ που συμφωνήσαμε!

Ενα μεγάλο υφαντό πεσκήρι, απλώνεται κάτω, στην πρασινισμένη ήδη γης κι απάνω του στρώνουνται πλούσια τα “ελέη του Θεού!”.

Λυμπίνοι γλυκαμένοι (τα “λουμπούνια” της Ανατολ. Κρήτης), παστολιές και ταραμάς, χαλβάς και παξιμάδι, ψαρές (στην ανατολική Κρήτη, θα τις ακούσουμε: “παπούλες”) και μαρούλια, φρέσκα κρεμμύδια και σκόρδα, ραπάνια και καλαμάρια, λαγάνα, κρασί και πορτοκάλια πολλά, συμπληρώνουν το εξοχικό… νηστήσιμο τραπέζι μας!

Αρχίζουμε από φλούδα πορτοκαλιού, για να πάρουμε, λέει, το ρόδινο χρώμα του.

Κι ύστερα, ορεκτικά και κρασί… Τούτο το τραπέζι, θαρρείς κι αποζητά το πιοτό συνέχεια, για να… ποτίζει ό,τι τρώμε στο στομάχι μας, γιατί πίνουμε, ξαναπίνουμε κι ευχολογούμε:

«- Καλή δύναμη, εμείς οι γερόντοι, να βγάλουμε τη Σαρακοστή!».
«- Καλή Σαρακοστή να περάσουμε!».
«- Και στην Αγία Ανάσταση ν’ αξιωθούμε!».
«-Ο Θεός να συγχωρέσει των αποθαμένων μας!» κι ενώ τρώμε και πίνουμε συνέχεια, δε… χορταίνουμε!

Το πιοτό όμως κι η εξοχή φέρνουν κέφι κι αστεία, που ένα – ένα, κάνουν την εμφάνισή τους!

Το πιο συνηθισμένο απ’ όλα; Το βάψιμο της Καθαράς Δευτέρας. Χώρος διάδοσής του: Ολο το νησί!

Η παρέα δεν μπορεί να συγκρατηθεί απ’ τις αστείες γκριμάτσες των “αμουζουδομένων”, των βαμμένων κι όλοι μουτζουρώνουν όλους. Αλλος χρησιμοποιεί βερνίκι υποδημάτων, άλλος λουλάκι. Η… εγχώρια όμως βαφική ύλη είναι ανεξίτηλη και κάνει θαύματα. Ας τη γνωρίσουν όσοι την… αγνοούν, μπορεί να τους χρειαστεί φέτος!

«- Εμείς, παιδί μου, μας διηγείται η γερόντισσα της παρέας, στα μικράτα μας, τέθοια μέρα, αμουζουδόνουμαστονε με την αμουζουδιά του τσικαλιού γή του τηγανιού μας.

Τα πήλινα τσικάλια μας, επιάνανε, γύρου – γύρου, απ’ όξω “αμουζουδιά” πολλή. Το ίδιο και τα τηγάνια μας. Κι απού το λάδι που τριπηδούσε όντεν ετηγανίζαμε τσι πατάτες, έπινε κι η γι’ αμμουδιά κι εγίνουντονε σαν την καλύτερη λαδομπογιά!

Το πρωί της Καθαράς Δευτέρας, κατά το έθιμο, ήθελε ν’ αλείψουμε τσι παλάμες μας με λάδι και να τσι περάσουμε μια δυο φορές χαϊδευτικά γύρω – γύρω απού το τσικάλι γή το τηγάνι μας. Κι ύστερα, τα χέρια μας σφιχτή γροθιά, δεν επροδούδανε το μυστικό τους, ώστε ν’ απαντήξουμε… τον τυχερό.

«- Καλώς το και καλώς μου το, πώς το παχύνανε τα φαητά των Αποκράδω!

– Εφούσκωσες μάγουλα, εκατέβασες προγουλάκια, εγυάλισε το κούτελό σου! Χαρώ σε δα… και του χρόνου!».

…Είχαμε κάμει τη δουλειά μας. Μα κι εμείς, δεν εγλυτώσαμε απού κάποιον άλλον. Κι ετσά λογιώς, εβάφουνταν τότε σας, ο κόσμος!».

(Πληροφ.: Αναστασία χα Α. Αποστολάκη, Καμπανός – Χανίων, 1983, ετών 76).

***

– Το πέταγμα του χαρταετού, είναι πολύ νεότερης ηλικίας έθιμο στην Κρήτη μας.
Απασχόληση των μικρών, μα παίρνει κι αρκετό χρόνο των μεγάλων. Απλώθηκε στη σημερινή του έκταση στον τόπο μας, τα τελευταία πιο πολύ χρόνια κι εδημιούργησε λαογραφικό υλικό για μια ολάκερη μελέτη. (Από τα ζύγια ως το κεφάλι του κι απ’ το στεφάνι ως τον σπάγγο. Από το γράμμα και το τηλεγράφημα που ανεβάζει, ως τις χαρές και τους συμβολισμούς του…). Μας κάνει πάντως και ξεχνιούμαστε ώρες, στο ν’ ατενίζουμε τον γαλανό ουρανό και τον φωτεινό ήλιο της πατρίδας μας! «Να θωρούμε δηλ. ψηλά και να ξεχνούμε προσώρας… τα εγκόσμια», όπως τόσο εύστοχα τονίζει ο Δημ. Λουκάτος στο έργο του: “Πασχαλινά και της Άνοιξης”.

Στην Κρύα Βρύση του Ρεθέμνου, σημειώνεται στη μελέτη “Έθιμα και Συμβολισμούς της Καθαράς Δευτέρας” του Γ.Ν. Αικατερινίδη, και στις σελίδες 54-56:- εκλέγουν το πρωί της Καθαροδευτέρας έναν χωριανό τους για γκαντή. Τον ντύνουν κατάλληλα και τον γυρίζουν πάνω σ’ έναν γάιδαρο σ’ όλο το χωριό, με λύρα, πειράγματα, αστεϊσμούς και τραγουδώντας:
«- Επέρασε η γι’ Αποκριά, με λύρες, με παιχνίδια
και μπήκε η Σαρακοστή, μ’ ελιές και με κρομμύδια».
Από καιρό σε καιρό φέρνουν και κάποιο που κατηγορείται ότι προσπάθησε να εγκαταλείψει την εύθυμη παρέα του ή ό,τι διέπραξε κάποια άλλη αξιόποινη πράξη.
Ο γκαντής (= καδής, δικαστής) του επιβάλλει μιάν αστεία τιμωρία, που σκορπά γέλιο και κέφι σ’ όλους, π.χ. τον καταδικάζει να μιμηθεί τη φωνή γαϊδάρου, πετεινού κ.λΠ.

***

Θα κλείσουμε και την Καθαρή Δευτέρα, παρουσιάζοντας μια από τις μαντικές ενέργειες που διατηρείται σε πολλά μέρη του τόπου μας. Είναι η γνωστή αρμυρόπιτα. Η πίτα δηλ. που ζυμώνεται από μια κοπέλα της γειτονιάς, με αλεύρι που δεν είναι από το σπίτι της και με πολύ πολύ αλάτι. Ψήνεται το απόγευμα της Καθαρής Δευτέρας στα κάρβουνα. Τρώγεται κρυφά, το βράδυ της ίδιας μέρας από τα κορίτσια για να διψάσουν τη νύχτα και να ονειρευτούν πως κάποιος τους δίνει νερό. Αυτός πιστεύουν θα είναι και ο μελλοντικός σύζυγός των. Ώσπου να τις πάρει ο ύπνος ψιθυρίζουν και μελετούν:
«-Αυτός που θα στεφανωθώ, να μου δώσει το νερό!»
και θυμούνται πάλι στον ύπνο τους την παραγγελιά που πήραν από παντρεμένες:
«-Μην σηκωθείτε να πιήτε, όσο κι αν διψάσετε
– Θα σας λυπηθεί και θα ‘ρθει όπως όπως στον ύπνο σας, να σασε φέρει το νερό!»
Κι ασφαλώς, κοιμούνται με δίψα κι αγωνία…
Έτσι κύλησε κι έφυγε και τούτη η χρονιάρα μέρα! Μαζί της πήρε μιαν περίοδο φαγοποτιού, σπατάλης, διασκέδασης και ευθυμίας. Μιαν περίοδο που μας χάρισε πλουσιοπάροχα ευχάριστες ώρες ξεγνοιασιάς και κεφιού. Τις είχαμε, τότε, ανάγκη, γι’ αυτό τις ζήσαμε και τις χαρήκαμε!
Όμως τούτη την ώρα του δειλινού τα σήμαντρα, στις εκκλησιές σημαίνουν. Και σημαίνουν Εσπερινό. Ένα καινούριο στάδιο αρχίζει απόψε.

«Πάμε στο πρώτο Ντυνάμεω» λένε οι χωριανοί, και ξεκινούν για το «Κύριε των Δυνάμεων» που ψάλλεται πρώτη φορά πάλι φέτος, σε τούτον τον όμορφο τόπο!
Η πασίχαρη κι οργιαστική Καθαρή Δευτέρα παραχώρησε ήδη τη θέση της στην “Κερά Σαρακοστή”. Κι εκείνη με τη σειρά της θα μας φέρει στο ειρηνικό, λαμπροφόρο κι ελπιδοφόρο Πάσχα, που φέτος συν θεώ, το γιορτάζομε 24/4
Ευχόμαστε σε όλους Καλό Πάσχα, κι ο Μεγαλοδύναμος Θεός να μας προστατεύει από τις δυσκολίες των καιρών μας, τον κορωνοϊό, τον διπλανό μας Τούρκο, την Ουκρανία. Και πάλι:

Καλές γιορτές!