Πολλά σενάρια συζητούνται τον τελευταίο καιρό στα επιτελεία των δύο ισχυρών ΗΠΑ και Ρωσίας, που απεικονίζουν τις κινήσεις του Ερντογάν. Αφορούν αφενός τους Κούρδους στα τουρκικά σύνορα Ιράκ και Συρίας και αφετέρου τις βλέψεις του στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Αφρική με τη Λιβύη. Σημειωτέον ότι στο Ιράκ έχει να κάνει με τις αμερικανικές δυνάμεις που εδρεύουν εκεί, στη δε Συρία με τους Ρώσους, οι οποίοι δεν θα ’θελαν να διακινδυνεύσουν τα συμφέροντά τους. Προς το παρόν οι δραστηριότητες των Τούρκων περιορίζονται σε βομβαρδισμούς με θύματα τους αμάχους. Το αφήγημά του έναντι της Ελλάδας είναι η μακροχρόνια διαστρέβλωση της αλήθειας, η οποία αυτές τις ημέρες παρουσιάζεται αυξημένη.
Ο Τούρκος πρόεδρος έχει δρομολογήσει τα σχέδια του, να κυριαρχήσει σε μια λωρίδα βάθους 20-30 χλμ. στα σύνορα της χώρας του με Ιράκ και Συρία, διατηρώντας στρατιωτικές μονάδες κατά μήκος αυτών. Βλέποντας, όμως, τις αντιδράσεις των ΗΠΑ και των Ρώσων, κάνει πίσω και μεθοδεύει άλλους τρόπους, να δικαιολογήσει την επέμβαση. Κάνει ένα είδος κυβίστησης, παίζοντας το παιχνίδι της αντοχής, για να πάρει το ΟΚ των ΗΠΑ στη Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή και στον αραβικό κόσμο, αλλά δεν του βγαίνει.
Διαδίδεται ότι η βομβιστική ενέργεια στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης ήταν κουρδικός δίαυλος. Ο Ερντογάν χρειαζόταν μια αιτία, για να ενεργοποιήσει το εθνικιστικό κλίμα και τις δυνάμεις της χώρας του, ώστε να θεωρηθεί ότι η επίθεσή του είναι αποτέλεσμα πρόκλησης εκ μέρους των εχθρών του. Το περίεργο είναι η στάση των Κούρδων, οι οποίοι, αν ήταν οι ίδιοι δράστες, θα έβγαιναν και θα ανελάμβαναν την ευθύνη. Έχουν σιγήσει. Οι κακές γλώσσες διαδίδουν ότι πρόκειται για δόλια πολιτική πράξη του Ερντογάν, προκειμένου να δικαιολογήσει το επεκτατικό του σχέδιο εις βάρος του Ιράκ και της Συρίας.
Όταν ο Ερντογάν πιέζεται ή απειλείται, κάνει βήματα πίσω. Έχει ανοίξει μέτωπο με στρατιωτικές δυνάμεις σε Ιράκ, Συρία και είναι εγκλωβισμένος εκεί. Ένα δεύτερο μέτωπο με την Ελλάδα δεν θα το επιχειρήσει, λόγω της ισχύος της, διότι φοβάται κουρδική αντεπίθεση. Ύστερα τον έχει ενοχλήσει η αναβάθμιση της Αλεξανδρούπολης και οι σχέσεις μας με Ισραήλ, Αίγυπτο και αραβικά κράτη. Παρουσιάζει αύξηση των παραβιάσεων στο Αιγαίο, επιδιώκοντας να κάνει η Ελλάδα την πρώτη κίνηση και να την παρουσιάσει στο διεθνές περιβάλλον ως εν αδίκω επιτιθέμενη. Ξεσηκώνει το μουσουλμανικό στοιχείο στη Θράκη και όπου αλλού, επιδιώκοντας τον χαρακτηρισμό του “πατερούλη” της πάλαι ποτέ Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Επιθυμεί διεθνή αναγνώριση, αλλά έχει χαθεί η πολιτική αξιοπιστία του.
Μην ξεχνάμε τι έχει πει κατά καιρούς για τον Μακρόν, τον Νετανιάχου, τον Αλ Σίσι, τον Άσαντ και τους Άραβες ισχυρούς, τους οποίους τώρα προσπαθεί να προσεταιριστεί.
