Κάποια στιγμή θα σε ρωτήσει, ζείτε μόνη ή με τους γονείς σας; Με τους γονείς μου; θα αναρωτηθείς μαζί του. Πάντα η επανάληψη της ερώτησης προκαλεί κάτι σ’ αυτόν που ρωτάει, κάτι ανάμεσα σε έξαψη, απορία, εκνευρισμό, και τη στιγμή ακριβώς που σε νιώθει σαν την ηχώ του, εσύ, κερδίζοντας χρόνο, προετοιμάζεις καλύτερα αυτό που θες να πεις, αν και, για να είσαι ακριβής, ακριβέστατη, αυτές οι εκτιμήσεις αφορούν τον κανόνα, ενώ αυτός που σε ρωτάει ενσαρκώνει την εξαίρεση της εξαίρεσης.
Ποιος ρωτάει; Έχει σημασία άραγε για σένα αν εκείνη νιώθει πως πρέπει ή πως επιθυμεί να απαντήσει; Μάλλον όχι. Ή μήπως ναι; Ίσως γιατί σου θυμίζει κάτι οικείο, τον εαυτό σου σε θέση ερωτώμενου, με το βάρος της ερώτησης να κρέμεται πάνω σου, χωρίς την ανάγκη για έναν ανακριτικό προβολέα ευθείας βολής; Ο Φάις συνεχίζει Από το πουθενά. Ο διάλογος ενός άντρα και μιας γυναίκας, οι ερωτήσεις ενός άντρα και οι απαντήσεις μιας γυναίκας για την ακρίβεια, εδώ δεν είναι δεδομένη η σχέση ψυχαναλυτή ψυχαναλυόμενου, εδώ τα σχήματα είναι πιο ακαθόριστα, μεταβάλλονται διαρκώς και πότε θα μπορούσαν να ταιριάζουν σε μία συνθήκη και πότε σε μία άλλη, με τις απαραίτητες δεύτερες σκέψεις της ηρωίδας και τις επιστροφές της στο παρελθόν, με τις ερωτήσεις που επαναλαμβάνονται και τα ελάχιστα στοιχεία που εμφανίζονται και δημιουργούν ένα περιβάλλον, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και δυστοπικό, μια μάχη ενάντια στη λήθη ή κάποια ψυχική νόσο, ένα μάθημα δημιουργικής γραφής, για να καταθέσω μόνο κάποια από τα σχήματα που διέκρινα εγώ, ή που νόμισα φευγαλέα ότι διέκρινα διαβάζοντας τη νουβέλα αυτή.
Φυσικά κι έχει ξαναρωτήσει, φυσικά και θυμάται ότι σ’ έχει ξαναρωτήσει. Αφού είναι κοινό μυστικό, δεν υπάρχουν πλέον ερωτήσεις που δεν έχουν τεθεί και απαντήσεις που δεν έχουν δοθεί.
Οι δίνες της σκέψης της ηρωίδας, οι ελάχιστες στιγμές πριν από την απάντησή της, στιγμές που όλα μοιάζουν δυνατά, στιγμές που σκέφτεται: να η τέλεια απάντηση· οι στιγμές πριν από την επόμενη ερώτηση. Η διάθεση για στοχασμό στα ρήγματα του αέναου διαλόγου, η αίσθηση ασφυξίας, που προκαλεί η συνεχής παρουσία της φωνής με τις ερωτήσεις, ένα διαρκές παιχνίδι ερωτήσεων γνώσης του εαυτού. Η παρουσία του παντογνώστη αφηγητή διακριτική μα καθοριστική, διαρκώς παρών να δίνει τον λόγο στα πρόσωπα, να μεταφέρει τις ερωτήσεις απευθυνόμενος σε εκείνη αντ’ αυτού, να εντείνει τις απαντήσεις, να προκαλεί τις επιστροφές στο παρελθόν. Ο Φάις επιταχύνει και επιβραδύνει τον ρυθμό κατά το δοκούν, αυξομειώνει την ένταση των σκιών πίσω από το πανί που έχει στήσει στη σκηνή, επιθυμεί και καταφέρνει να δελεάσει πρώτα και κύρια το μυαλό, εκείνη την πόρτα θέλει να ανοίξει για να αρχίσει ύστερα την κατάβαση στο συναίσθημα και στα στρώματα της συνείδησης του αναγνώστη. Γιατί εκεί θα καταλήξει, αργά ή γρήγορα, και ανάλογα με τον δέκτη, με τις δικές του προσλαμβάνουσες και άμυνες, τα δικά του βιώματα και τη διάθεσή του να αφεθεί και να νιώσει οικεία στο ασχημάτιστο και στο φαινομενικά απροσδιόριστο της ιστορίας ενός άντρα που ρωτάει και μιας γυναίκας που απαντάει. Κάθε αναγνώστης και μία ανάγνωση, εδώ το κλισέ είναι ακριβές και καίριο για την πρόσληψη του έργου.
