Λαφόνησος και όχι Ελαφόνησος

Δικαίωμα καθ’ ενός είναι να κατηγορεί αυτούς που καταπιάνονται με κάποιο θέμα απ’ το διαδίκτυο, το επεξεργάζονται σε συνδυασμό με τις δικές τους ικανότητες και το προσφέρουν “τροφή” στους αναγνώστες. Αν τους απαξιώνουν, θεωρώ, πως έχουν άδικο, διότι στο ίντερνετ υπάρχει τόσος πλούτος γνώσεων για μικροζητήματα της καθημερινότητας, που δεν τα βάζει ο νους των περισσοτέρων και θα ’ταν κρίμα να κατηγορούνται τα μέσα ενημέρωσης και οι σχολιογράφοι για τέτοιες πρωτοβουλίες.
Αρκεί ένα μικρό ερέθισμα για κάτι που, αν το ψάξεις, ανακαλύπτεις γεγονότα, που άλλοι τα γνωρίζουν άριστα, πολλοί τα ξέρουν αποσπασματικά και αρκετοί τα αγνοούν. Με κέντρισε η Λαφόνησος. Μια μαγευτική ειδυλλιακή ομορφιά στο ΝΔ άκρο του Ν. Χανίων στο Λιβυκό Πέλαγος, που είναι δεν είναι 500 στρέμματα. Δεν πρόκειται για ένα μοναδικό νησί, αλλά για μια συστάδα μικρών νησίδων. Κακώς το λένε Ελαφόνησο, γιατί ελάφια δεν υπάρχουν, ούτε βρέθηκαν ίχνη τους. Ελαφόνησος υπάρχει στην είσοδο του Λακωνικού κόλπου στο Μαλέα, ΒΔ των Κυθήρων. Το όνομα προέρχεται από τη λέξη “λάφυρο”. Το νησάκι χρησιμοποιούσαν οι πειρατές ως ορμητήριο όπου έκρυβαν τα λάφυρα. (Λήμμα λαφ.,  labh, λαμβάνω, σανσκρ. Lab-hate, αρπάζω, lobis θησαυρός. Μπαμπινιώτης).
Το Λαφονήσι χαρακτηρίζεται ως εξωτικό μέρος. Εχει αβαθή και διάφανα νερά, λευκή άμμο, που σε πολλά σημεία η θάλασσα παίρνει γαλαζοπράσινο χρώμα ή ροζ απόχρωση από χιλιάδες σπασμένα κοχύλια. Υπάρχουν πεντακάθαρες αμμοθίνες, φύονται κέδροι, κρινάκια της θάλασσας, εμφανίζονται χελώνες Καρέτα – Καρέτα και ενδημούν σπάνια είδη πανίδος. Η φύση εκεί έκανε το θαύμα της. Οι αρχαίοι τα ονόμαζαν “Μουσαγόραι νήσοι”. Σήμερα το λένε και “Πρασονήσι”, “Αρτεμις” ή “Πλακολήθρα”.
Στο Λαφονήσι ανήμερα του Πάσχα (24 Απρ. 1824) Οθωμανοί στρατιώτες ανακάλυψαν 800 άτομα, άνδρες και γυναικόπαιδα, που κατέφυγαν εκεί περιμένοντας πλοίο να τους πάει στα Ιόνια νησιά. Για λόγους εκδίκησης, επειδή οι Κρήτες επαναστάτησαν, έσφαξαν περί τους 600 και τους άλλους τους έστειλαν στην Αίγυπτο να πουληθούν ως σκλάβοι.
Στην περιοχή συγκροτείται ένα σύμπλεγμα υφάλων και χαμηλών σκοπέλων, που, όταν υπάρχει θαλασσοταραχή, είναι επικίνδυνοι για τα πλοία. Γι’ αυτό οι ναυτικοί ονομάζουν το πέρασμα “τάφος των καραβιών”. Το 1907  ναυάγησε το επιβατηγό “Imperatrix”, όπου πνίγηκαν 38 απ’ τους επιβαίνοντες. Με αυτοθυσία και αυταπάρνηση ο ηγούμενος της Μονής Χρυσοσκαλίτισσας Αρχιμανδρίτης Γρ. Πλοκαμάκης και ένας κάτοικος ο Παν. Μοτάκης, έσωσαν 32 ναυαγούς, τους οποίους περιέθαλψαν στη Μονή. Στο ψηλότερο σημείο στήθηκε φάρος με εσωτερική σκάλα από 132 πέτρινα και 12 σιδερένια σκαλοπάτια, τον οποίο ανατίναξαν οι Γερμανοί στην κατοχή, διότι είπαν ότι λειτουργούσε ασύρματος. Σήμερα έχει στηθεί άλλος πιο σύγχρονος.
Αυτή, λοιπόν, η ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους περιοχή, που έχει τις ωραιότερες παραλίες στον κόσμο, αποτελεί δε την καλοκαιρινή απόλαυση για μικρούς και μεγάλους και είναι πόλος έλξεως για τουρίστες, προστατεύεται απ’ τη “Νatura”. Εν τούτοις σ’ αυτόν τον επίγειο παράδεισο υπάρχουν άναρχα δομημένες ξενοδοχειακές μονάδες, αυτοσχέδια σκιάδια και άτακτο πάρκινγκ, που το τοπίο χάνει την ομορφιά του.
Φημολογείται ότι μεγαλοεπιχειρηματίες απεργάζονται να δημιουργήσουν στη Λαφόνησο ξενοδοχειακές μονάδες σαν αυτές που έχουν γίνει κατά μήκος των βορείων παραλιών της Κρήτης. Ας φροντίσουν οι τοπικοί παράγοντες και οι περιβαλλοντικές οργανώσεις ν’ αποσοβήσουν μια βάναυση μεταχείριση και σε αυτό τον χώρο!