Λαϊκά, µε… το ζόρι

Τη ∆ευτέρα το βράδυ, αποφασίσαµε µε τη µικρή µου και τη φίλη της να πάµε σινεµά στον Κήπο. Λατρεύουµε τα θερινά σινεµά, εννοείται πως µας αρέσουν οι ταινίες, ξεκινήσαµε λοιπόν µε τις καλύτερες προθέσεις. Ελάχιστα λεπτά πριν από την προβολή, εκεί που αγοράζαµε ποπ κορν, µουσικές από λαϊκά τραγούδια άρχισαν να ακούγονται εξαιρετικά δυνατά. Long story short: Ακριβώς απέναντι από το σινεµά, γινόταν συναυλία. Είδαµε όλη την ταινία ακούγοντας µε το ζόρι στη διαπασών λαϊκά, τραγούδια που δεν θα επιλέγαµε ποτέ να ακούσουµε (όπως εύστοχα σχολίασε κάποια στιγµή η µικρή Εύα, η φίλη της Χρύσας, «το χειρότερο είναι πως αυτά τα τραγούδια δεν είναι του γούστου µου») σε έναν τρελό αχταρµά παιδικής ταινίας και σκυλάδικου.
Θα µου πεις γιατί δεν έφευγες; Αν ήµουν µόνη µου, εννοείται θα έφευγα. Οι µικρές όµως είχαν κανονίσει το ραντεβού τους και οι µέρες των διακοπών είναι περιορισµένες.
∆εν ξέρω ποιoς οργανώνει τα «πολιτιστικά» των Χανίων, αλλά δεν θεωρώ πως είναι πυρηνική φυσική να ΜΗΝ κανονίζονται δυο εκδηλώσεις όταν η µια «σκεπάζει» ηχητικά την άλλη. Κοινή λογική είναι. Και στοιχειώδης στεβασµός.
Και κάτι τελευταίο: Καλό είναι να θυµόµαστε πως στη δηµοκρατία επιλέγεις τι θα ακούς, τι θα βλέπεις, σε ποιες εκδηλώσεις θα πηγαίνεις. Οταν σε «µπουκώνουν» µε το ζόρι κάτι που σε στενοχωρεί, δεν είναι δηµοκρατία, είναι ασυδοσία. Τόσο απλά.