Το σύνταγμα της χώρας αναγνωρίζει την κατοικία σαν κοινωνικό αγαθό και ότι η απόκτηση της από τους στερούμενους στέγης «αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του κράτους».
Σε μια χώρα οι στεγαστικές συνθήκες των ασθενέστερων τάξεων δείχνουν και το μέγεθος του βιοτικού επίπεδου του Λαού της. Όταν είναι άθλιες, δείχνουν το μέτρο της σοβαρότητας της λαϊκής στέγης. Ένα κοινωνικό κράτος λειτουργεί, όταν ο Λαός του δεν στερείται παιδείας, υγείας και στέγης. Η ιδεολογία του ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού δεν συμβάλλει σ’ αυτόν τον στόχο. Επιδιώκει αυτοί οι τομείς να περιέλθουν στην εκμετάλλευση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Στη χώρα μας, ευτυχώς που το σύνταγμα της ακόμη προστατεύει την παρεχόμενη από το κράτος παιδεία και υγεία και αναγνωρίζει την απόκτηση κατοικίας στον κοινωνικό αγαθό. Αυτό αποτελεί ακόμη εμπόδιο για όσους πιστεύουν ότι τα πάντα πρέπει να δοθούν στην ιδιωτική κερδοσκοπία. Σ’ αυτό βοήθησε η πίστη του ιδρυτή της Ν.Δ. στις αρχές του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού και γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχει η καθοριστική παρουσία του κράτους στο σύνταγμα του 1975!
Παρόλα αυτά, η στέγαση των λαϊκών τάξεων δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί από την κρατική στεγαστική πολιτική. Η ύπαρξη του ΟΕΚ δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα της λαϊκής κατοικίας. Κι έτσι, το κύριο βάρος για την απόκτηση της έπεσε στον πολίτη. Ουαί κι αλίμονο, αν ο πολίτης δεν ενδιαφερόταν για τη στέγαση του και αν οι κόποι μιας ζωής δεν κατευθυνόταν προς αυτή την πορεία. Η απόκτηση στέγης στον Έλληνα ήταν το όνειρο της ζωής του. Γι’ αυτόν κυρίως τον λόγο το ποσοστό της ιδιοκατοίκησης στη χώρα μας φτάνει στο 85%. Το μεγαλύτερο ποσοστό της Ευρώπης!
Ο Έλληνας μπόρεσε να ξεπεράσει σημαντικά προβλήματα και σε μεγάλο ποσοστό να αποκτήσει δική του στέγη. Δεν υπήρχε μια οργανωμένη διαμόρφωση της αστικής γης και ένα άρτιο οικιστικό περιβάλλον. Δεν υπήρχε ένας αξιόλογος, μη κερδοσκοπικός φορέας που να βοηθήσει τις λαϊκές τάξεις, να αποκτήσουν στέγη ή δεν υπήρξε μια αναμόρφωση του πλαισίου ζωνών ανάπτυξης και πολιτικής γης.
Η χώρα μας είχε υποστεί τεράστιες οικιστικές καταστροφές από τον πόλεμο. Αποτέλεσμα αυτών των καταστροφών ήταν να υπάρξει μια μεγάλη εσωτερική μετανάστευση. Οι Έλληνες συνέρρεαν στα αστικά κέντρα σαν βιομηχανικοί εργάτες ή υποαπασχολούμενοι και το στεγαστικό πρόβλημα έγινε ακόμα οξύτερο. Η εσωτερική προσφυγιά ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα η νόμιμη οικοδομική δραστηριότητα. Η νόμιμη οικοδομική δραστηριότητα δεν αφορούσε την κάλυψη των στεγαστικών αναγκών των λαϊκών στρωμάτων, αλλά ο κύριος όγκος της απευθυνόταν στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, γιατί αυτά μπορούσαν να ικανοποιήσουν την ιδιότητα της κατοικίας σαν εμπόρευμα και όχι σαν κοινωνικό αγαθό. Έτσι, λοιπόν, οι Έλληνες εσωτερικοί μετανάστες, που ανήκαν στα λαϊκά στρώματα, έπεσαν θύματα του κερδοσκοπικού κυκλώματος γύρω από τα αυθαίρετα. Έπρεπε να σπιτωθούν και οδηγήθηκαν στην παράνομη οικοδόμηση πολλοί απ’ αυτούς.
Οταν το κράτος απουσίαζε στη χάραξη μιας ολοκληρωμένης στεγαστικής πολιτικής, που να αγκαλιάσει τις στεγαστικές ανάγκες όλου του πληθυσμού, τότε ο πολίτης αναγκάστηκε να ξεπεράσει τη νόμιμη οικοδομική δραστηριότητα. Έπρεπε να στεγαστεί και το κράτος απουσίαζε. Το ποσοστό της κρατικής δραστηριότητας στον τομέα της στεγαστικής πολιτικής σε σχέση με την οικονομική, κρατική δραστηριότητα έφθανε στο 5%. Η κρατική μέριμνα για τη στέγαση των Ελλήνων ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Το κράτος είδε την οικοδομική δραστηριότητα, όχι σαν μέσο ικανοποίησης των στεγαστικών αναγκών των λαϊκών στρωμάτων, αλλά σαν μέσο αναθέρμανσης της ελληνικής οικονομίας.
Η στεγαστική αποκατάσταση των Ελλήνων αφορούσε τους ίδιους και όχι το κράτος. Το κράτος ήταν απόν. Ενώ λοιπόν το κράτος απουσιάζει στην προσπάθεια του Έλληνα να «σπιτωθεί», και παρόλα αυτά το κατάφερε σε μεγάλο ποσοστό, σήμερα το κράτος όχι μόνο έχει βρει την κατοικία σαν μέσο είσπραξης φόρων, αλλά δίνει το παρόν στην προσπάθεια να «ξεσπιτωθεί»!
Δυστυχώς, οι πτωχευμένοι Έλληνες, που υπήρξαν θύματα της οικονομικής καταστροφής, βρίσκονται στα πρόθυρα του «ξεσπιτωμού» τους. Και δεν είναι λίγοι. Είναι περίπου 1.000.000 Έλληνες που θα βρεθούν στον δρόμο με την εφαρμογή του νέου πτωχευτικού κώδικα. Τα σπίτια των χρεωμένων νοικοκυριών θα γίνουν βορά των κερδοσκοπικών πολυεθνικών εταιρειών, αντί πινακίου φακής! Το σπίτι του Έλληνα βιοπαλαιστή που «μάτωσε» για να το φτιάξει, που διέθεσε τους κόπους μιας ζωής, είναι έτοιμα να το αρπάξουν τα «κοράκια», δυστυχώς με τη νομοθετική συμπαράσταση του κράτους. Ένα κράτος που, ενώ απουσίαζε στη μακροχρόνια προσπάθεια του Έλληνα, για να «σπιτωθεί», σήμερα πρωτοστατεί για να το… χάσει!
Ενας τέτοιος αρμαγεδδώνας έρχεται με την εφαρμογή του νέου πτωχευτικού κώδικα. Οι Έλληνες δικηγόροι που γνωρίζουν τις συνέπειες του νόμου, ύψωσαν ένα τείχος προστασίας της πρώτης κατοικίας, και αυτό τους τιμά. Η στάση τους είναι ουσιαστική και μπορεί να στείλει ένα μήνυμα και μέσα και έξω. Σ’ όλους αυτούς που στο όνομα του καπιταλισμού, όπως λένε, θα στείλουν στον δρόμο τουλάχιστον 1.000.000 ανήμπορους και ταλαιπωρημένους Έλληνες. Μια τέτοια πολιτική εξυπηρετεί μόνο τα σχέδια των κερδοσκόπων, που ήλθαν να κερδοσκοπήσουν στις «πλάτες» των πτωχευμένων Ελλήνων, που ήλθαν να σκυλέψουν πάνω στο πτώμα της ελληνικής οικονομίας.
Δεν υπάρχει κανένα όφελος για την οικονομία, αφού αυτά τα «αρπακτικά» αγόρασαν τα δάνεια με ποσοστά που φθάνουν το πολύ- πολύ στο 20%, πράγμα που μπορούσε και ο οφειλέτης να πράξει και να μείνει στο σπίτι του. Θα δημιουργηθεί, λοιπόν, ένα κοινωνικό χάος, που δεν θα μπορέσει να «μαζευτεί». Μία κατάσταση που θα οδηγήσει στην κατάρρευση της κοινωνικής ειρήνης, που αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση οικονομικής ανάπτυξης. Και μάλιστα σε μια περίοδο, που όσο ποτέ άλλοτε τη έχει ανάγκη ο τόπος, μετά τη διπλή οικονομική κατάσταση της χώρας. Γιατί για ποια κοινωνική γαλήνη θα μιλάμε, όταν ο δικαστικός κλητήρας θα κάνει έξωση στον άρρωστο γέρο, στη μάνα με το μωρό στα χέρια, στον άνεργο πατέρα που οι απανωτές κρίσεις τον άφησαν χωρίς δουλειά, στην κοπέλα που θα ταπεινωθεί, στον φοιτητή που σπουδάζει;
Τότε θα διαπιστωθεί το μέγεθος της κοινωνικής καταστροφής και της καπιταλιστικής αναλγησίας. Η προπαγάνδα για δήθεν ευεργετήματα του νόμου θα διαψευσθεί από την πραγματικότητα. Ο οφειλέτης δεν θα ‘χει καμία ευκαιρία στη ζωή του, αλλά ούτε δυνατότητα ενοικίασης του… σπιτιού του! Οδηγείται στην κοινωνική περιθωριοποίηση και στον οικονομικό αφανισμό. Ποια «δεύτερη ευκαιρία» θα ‘χει, όταν θα αρπάξουν τα «κοράκια» ακόμα και το… αγροτικό του αυτοκίνητο; Ποια «δεύτερη ευκαιρία» θα ‘χει, όταν θα του αρπάξουν και μια σπιθαμή γης που κατέχει; Ποια «δεύτερη ευκαιρία» θα ‘χει, όταν δεν θα μπορεί να περάσει ούτε έξω από την τράπεζα; Ποια «δεύτερη ευκαιρία» θα ‘χει, όταν ο «κορακοειδής» ιδιωτικός φορέας που θα δημιουργηθεί, θα του αφήνει 1250 ευρώ τον μήνα;
Λέγεται ότι θα μπορεί να νοικιάσει το σπίτι του για 12 χρόνια και μετά θα μπορεί να το αγοράσει. Για να το νοικιάσει, πρέπει η οικογένεια να ‘χει 7.500 ευρώ τον χρόνο εισόδημα! Ελάχιστες οικογένειες έχουν τόσο χαμηλό εισόδημα. Αν ένα ζευγάρι συνταξιούχων συγκεντρώνει από 2 συντάξεις 800 ευρώ τον μήνα, δεν μπορεί να το νοικιάσει. Θα πεταχτεί στον δρόμο. Τώρα με εισόδημα 7.500 τον χρόνο να το νοικιάζει και να μένουν χρήματα για να το… αγοράσει μετά, μόνο σαν κοροϊδία μπορεί να ληφθεί.!
Η Ελλάδα δυστυχώς οδηγήθηκε στην οικονομική χρεοκοπία από την κομματική χρησιμοποίηση της οικονομίας. Είναι, λοιπόν, τουλάχιστον προκλητικό αυτό το σύστημα να έρχεται σήμερα και να επιδιώκει να «ξεσπιτώσει» τους Έλληνες, θύματα της πολιτικής τους. Οι θύτες κυνηγούν τα θύματα. Αν είναι δυνατόν! Δεν «πληρώνουν» τα «σπασμένα» της καταστροφής αυτοί που οδήγησαν τον τόπο στην οικονομική χρεοκοπία, αλλά οι ανήμποροι Έλληνες που πάλεψαν μια ζωή για να στεγαστούν και η οικονομική χρεοκοπία τους έφερε σε οικονομικό αδιέξοδο. Άλλοι έχασαν τους μισθούς τους και τις συντάξεις με μείωση που έφτασε στο 50%, άλλοι έκλεισαν την επιχείρηση τους εξαιτίας της οικονομικής ύφεσης, άλλοι έχασαν το μεροκάματο τους εξαιτίας της χρεοκοπίας της χώρας.
Όταν μια οικονομία χάνει το 30% του ΑΕΠ της και τα 240 δισ. το 2009 γίνονται 178 δισ. σήμερα, όταν το ΑΕΠ της χώρας έφτανε στο 93% της Ευρώπης και σήμερα φτάνει στο 65% , μπορούσαν οι Έλληνες να σηκώσουν ένα τέτοιο βάρος μιας οικονομικής καταστροφής; Μια κατααστροφή που μόνο ένας πόλεμος θα μπορούσε να επιφέρει. Είναι, λοιπόν, σωστό και δίκαιο να κυνηγούν τους Έλληνες σήμερα, για να τους πάρουν ό,τι κινητό και ακίνητο έχουν; Λέγεται ότι στον καπιταλισμό πρέπει να πληρώνουν. Αυτό μας είπε κυβερνητικό στέλεχος. Έστω ότι κάτι τέτοιο ισχύει, αλλά σε ομαλές οικονομικές συνθήκες. Να ισχύει όμως για όλους. Απαραίτητη προϋπόθεση μιας ευνομούμενης κοινωνίας είναι να υπάρχει ισότητα και πρώτα να την εφαρμόζουν τα κόμματα που θα κληθούν να χειριστούν τις τύχες της χώρας. Όμως δυστυχώς δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Σήμερα το κυβερνών αλλά και άλλα κόμματα, χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, χρέη που αντί να μειώνοτναι μεγαλώνουν συνεχώς. Τα κόμματα βέβαια λένε ότι πληρώνουν.
Εστω ότι είναι έτσι. Ο πτωχευμένος βιοπαλαιστής, θύμα της οικονομικής χρεοκοπίας που πήρε 50.000 και σε 10 χρόνια με τα πανωτόκια, το χρέος έφτασε στα… 200.000, δεν θα πρέπει να τύχει της ίδιας ανοχής; Δεν υπάρχει λοιπόν πολιτική βούληση για την προστασία της πρώτης κατοικίας. Θέλουν να δείξουν στον Λαό ότι ο καπιταλισμός δεν έχει κοινωνικό περιεχόμενο. Και δυστυχώς σ’ αυτό το δόγμα σύρεται και το κράτος!
Εδώ, λοιπόν, παραβιάζεται όχι μόνο το σύνταγμα που προστατεύει την κατοικία του Έλληνα, αλλά παραβιάζεται και η αρχή της ισότητας, που αποτελεί το θεμέλιο μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Μετά τους δικηγόρους, μπορεί και η δικαιοσύνη να υψώσει ένα τείχος προστασίας της κατοικίας του Έλληνα. Οι λειτουργοί της είναι σάρκα από τη σάρκα του Λαού μας.
Διακηρύσσεται, λοιπόν, ότι αυτή η πολιτική θέλει να δικαιώσει τους κήρυκες ενός καπιταλισμούς χωρίς φραγμούς και κοινωνική ευαισθησία. Όχι μόνο τους ντόπιους θαυμαστές του, αλλά και τους ξένους. Και πρώτο απ’ όλους τον Γερμανό Σόιμπλε, που συνεχώς απορούσε πώς γίνεται οι πτωχευμένοι Έλληνες να ‘χουν ιδιοκατοίκηση σε ποσοστό 85% και οι πλούσιοι Γερμανοί 45%. Ήθελε να υποβαθμίσει την ιδεολογική συγκρότηση του Έλληνα στο πρόβλημα της στεγαστικής αποκατάστασης του. Λες και οι χώρες έχουν την ίδια οικονομία και την ίδια στεγαστική πολιτική. Λες και οι Λαοί έχουν την ίδια ιδιοσυγκρασία και την ίδια ιστορική διαδρομή. Ήθελε τους Έλληνες να μένουν ακόμη στα ερείπια που μας άφησαν οι πρόγονοι του στον πόλεμο; Που άφησαν μια χώρα με τη μεγαλύτερη ουσιαστική καταστροφή και με τις περισσότερες υλικές καταστροφές.
Απορεί, λοιπόν, ο Σόιμπλε γιατί οι Έλληνες μένουν σε δικά τους σπίτια και δεν μένουν ακόμη στις παράγκες και στις σκηνές, όπως έμεναν μεταπολεμικά, ύστερα από τις τεράστιες καταστροφές του πολέμου. Εκπλήσσεται για τον άθλο που πέτυχε ο ελληνικός Λαός, να ζει σε ανθρώπινες στεγαστικές συνθήκες σήμερα. Να προβληματιστεί ο Γερμανός Σόιμπλε για τις καταστροφές και τα ερείπια που άφησαν στην πατρίδα μας οι πρόγονοι του, και που δεν έδωσαν καμία αποζημίωση για τις πολεμικές καταστροφές στη χώρα μας, όπως προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο!
Είναι λοιπόν εθνική ανάγκη να σταματήσει η εφαρμογή του καταστροφικού πτωχευτικού κώδικα. Να δοθούν τα σπίτια στους Έλληνες που τα κατέχουν, με την τιμή που αγόρασαν από τις τράπεζες τα δάνεια τα ξένα «κοράκια». Για να σταματήσει ένα κοινωνικό δράμα που έρχεται και που θα γκρεμίσει την κοινωνική ειρήνη στη χώρα μας. Για να μη γίνουν χιλιάδες Έλληνες μετανάστες στην ίδια την πατρίδα τους. Για να μη γίνουν τα σπίτια των Ελλήνων, που τα έχουν χτίσει με το «αίμα» τους, παραθεριστικά κέντρα των συμπατριωτών του Σόιμπλε, αντί πινακίου φακής. Για να μην πάνε «στράφι» οι κόποι δύο γενεών του Λαού μας, και για μια οικονομική καταστροφή που δεν ευθύνεται!
*Ο Βασίλης Πεντάρης είναι πρώην βουλευτής Χανίων μέλος της Κεντρικής Επιτροπής
Ανασυγκρότησης ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
