ΑΠΟ τις χειρότερες μορφές έμμεσης εξουσίας είναι ο λαϊκισμός των κομμάτων. Ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους.
ΚΑΝΕΝΑ κόμμα, μικρό ή μεγάλο, δεν τον αποφεύγει, επειδή αρέσει και στους… ψηφοφόρους να ακούν πράγματα που δεν θα γίνουν!
Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ του Σεπτεμβρίου εντοπίζεται όχι σε ιδεολογικές διαφορές (αριστερά, δεξιά κ.λπ.), αλλά στο ποιο από τα δυο μεγάλα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ) θα εφαρμόσει (!) καλύτερα και πιο ανώδυνα το 3ο μνημόνιο! Με υποσχόμενες ελαφρύνσεις, ας πούμε στους αγρότες (ΝΔ) ή άλλα προεκλογικά τερτίπια.
ΑΥΤΕΣ οι αφελείς λαϊκίστικες πονηρίες θυμίζουν εκείνες τις προθέσεις των εκτελεστών μελλοθανάτων, που τους ρωτούν αν θέλουν να «πάνε» από πιστόλι, κρέμασμα ή μαχαίρι!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, το πολιτικό μας σύστημα και ιδίως τα κόμματα που βρίσκονται στην (εκάστοτε) αντιπολίτευση υποκύπτουν -και μάλιστα ενσυνείδητα- στον πειρασμό του λαϊκισμού. Νομίζουν πως έτσι θα αυξήσουν την εκλογική πελατεία τους.
ΣΤΗΝ πραγματικότητα γνωρίζουν πολύ καλά ότι χαϊδεύοντας αφτιά και κλείνοντας το μάτι στον πολίτη, το μόνο που επιδιώκουν είναι η εξουσία και τίποτε άλλο. Διότι όλοι γνωρίζουμε πως κανένα κόμμα όταν γίνει κυβέρνηση (όπως έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ), δεν μπορεί να πραγματοποιήσει ό,τι υποσχέθηκε προεκλογικά.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ σήμερα είμαστε περισσότερο από κάθε άλλη φορά σαστισμένοι. Οχι μόνο με αυτά που ακούμε ή ποιον θα ψηφίσουμε, αλλά και με το αν θα ψηφίσουμε.
