Ποια ονομασία πρέπει να πάρει όποιος εκτρέφει εχθροπάθεια, φανατισμό, διχασμό και προβάλλεται με σχήματα λόγου; Φαύλος; Πώς χαρακτηρίζονται αυτοί που πιστεύουν ότι ο Covid- 19 είναι πρόσχημα για να προωθήσουν αντιλαϊκά μέτρα και όταν υποστούν τα επίχειρα κάνουν πίσω; Μήπως ανορθόλογοι; Πώς λέγεται ο πολιτικός όταν κολακεύει το λαό και τον απαλλάσσει από ευθύνες οι οποίες τον βαρύνουν αλλά τον κηρύσσουν ανεύθυνο; Σίγουρα λαϊκιστής.
Στη λογική του λαϊκιστή δεν υπάρχει ο πολίτης ως οντότητα, αλλά ως πληβείος. Λαϊκιστής είναι ο ψεύτικος, ο προσποιητός, που μιμείται τη λαϊκή συμπεριφορά, να πάρει το λαό με το μέρος του και να τον μεταχειρισθεί όποτε χρειαστεί, κατ’ αντίθεση με τον αληθινό, που δείχνει μια χαρακτηριστική απλότητα. Λαϊκισμός είναι η κακόσημη πλευρά στα συνθήματα και στην πολιτική συμπεριφορά, από ανθρώπους που δεν προέρχονται απ’ τον απλό λαό και επιθυμούν να κολακεύουν για ν’ αποκομίζουν πολιτικά οφέλη.
Ο λαϊκισμός έχει τις ρίζες του από παλιά και ζει παρασιτικά. Τον συντηρούν οι λαϊκιστές ανά τον κόσμο, όπως παλαιότερα οι Τζόνσον, Μπερλουσκόνι και Σαλβίνι, ο Λεπέν, ο Όρμπαν, Κατσίνσκι και οι γνωστοί μας “συνέταιροι” Τραμπ και Ερντογάν. Οι νεότεροι κληρονόμησαν τον λαϊκισμό από τους παλαιότερους και τον χρησιμοποίησαν για την διατήρηση της εξουσίας των.
Πιστεύεται ότι στην Ευρώπη δεν είχε απλωθεί σε τέτοιο βαθμό. Εκδηλώθηκε τα τελευταία χρόνια ένεκα του κύματος των μεταναστών, η πολιτική των οποίων παρουσίασε δυσκολίες προσαρμογής και αφομοίωσης με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Οι Ευρωπαίοι φοβήθηκαν την απώλεια της εθνοκεντρικής τους υπόστασης και ταυτότητας. Αποτέλεσμα αυτού του φόβου ήταν να κλείσουν τα σύνορα και οι πρόσφυγες και μετανάστες να εγκλωβιστούν στις χώρες πρώτης εισόδου Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία.
Επειδή στην αντίληψη των Ευρωπαίων πολιτικών υπάρχει κάποιο κενό, ήθελαν οι ηγέτες και οι αξιωματούχοι να το καλύψουν με λαϊκίστικες πρακτικές, αποφεύγοντας και αντιπαρερχόμενοι πυλώνες των δημοκρατικών θεσμών. Πρόκειται για μια κρίση απ’ τις πολλαπλές που μάστισαν τη Γηραιά Ήπειρο, οι οποίες προκαλούσαν στο ευρύ κοινό μεγάλη δυσαρέσκεια. Για πολύ καιρό ξεχώριζαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες και μιμούνταν τους λαϊκιστές, για να επικρατήσουν των αντιπάλων τους στις εκλογές. Δεν είχαν προβλέψει, όμως πόσο επικίνδυνη θα ήταν η διάβρωση των δημοκρατικών θεσμών. Τώρα, που το αντιλαμβάνονται, βλέπουν τους μηχανισμούς της δημοκρατίας να αδυνατούν να θεραπεύσουν το πρόβλημα και προσποιούνται τους πληττόμενους.
Ο λαϊκισμός έχει διαπιστωθεί ότι επιβιώνει με διάφορες μορφές και προσωπεία δεξιών ή αριστερών αποχρώσεων. Από τις αντιδράσεις των πολιτών, πολλές φορές χάνει αλλά καταφέρνει να αναβιώνει και επανέρχεται. Αυτό θα συνεχίζεται αν δεν ενισχυθούν αποτελεσματικά ο πολιτισμός και οι δημοκρατικοί θεσμοί, να λειτουργούν προς όφελος των πολιτών. Λαμβανομένου δε υπ’ όψιν ότι η δράση είναι συνυφασμένη με την αντίδραση τότε και η δημοκρατία δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τους εχθρούς της.
