Πολλές φορές, όταν συζητάμε σε παρέα, μικρή ή μεγάλη, έχουμε τη συνήθεια να λέμε με πολλές λέξεις λίγα πράγματα, ενώ θα μπορούσαμε με πολύ λιγότερα λόγια να πούμε για το ίδιο θέμα περισσότερα και πιο ουσιώδη πράγματα, χωρίς να κουράζουμε τους συνομιλητές μας, να γινόμαστε και πιο κατανοητοί.
Το ίδιο συμβαίνει και όταν κάνουμε ομιλία σε μικρό ή μεγάλο και κάθε τάξεως ακροατήριο.
Οταν βγούμε να μιλήσουμε και κρατούμε ένα δεμάτι κόλλες πριν ακόμα αρχίσουμε την ομιλία έχουμε προκαλέσει στο ακροατήριο την αδιαφορία και την απογοήτευση.
Στο τέλος αν ερωτηθεί κάποιος ακροατής τι είπαμε, δε θα ξέρει τι να απαντήσει, ίσως και σε σημαντικά που θα έχουμε πει.
Ενώ αν την ίδια ομιλία τις δέκα και παραπάνω κόλλες τις έχουμε περιορίσει σε μία ο κάθε ακροατής θα καταλάβει πολύ περισσότερα από όσα θα του πούμε.
Πάντοτε, λοιπόν, πρέπει να λέμε όσα μας είναι δυνατόν. Διά ολίγον πολλά και όχι διά πολλών ολίγα.
Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει όταν γράφουμε κάποιο βιβλίο, σε αυτό έχουμε την ευκαιρία και την υποχρέωση να προβαίνουμε σε κάθε λεπτομέρεια προς πλήρη ενημέρωση του αναγνώστη.
Διότι έχει τον απαιτούμενο χρόνο και την ησυχία να το μελετήσει και κατανοήσει.
Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση.
*Ο Μπαρμπαγιάννης, αγρότης
