“Μακάρι να ’χεν ο τόπος μας πολλούς σαν και τον Κώστα τον Νταντινάκη, που επέστρεψε στη γενέθλια πόλη απ’ το Παρίσι πλήρης ονείρων, φιλοδοξώντας μεταξύ των άλλων να βάλει σε διαρκή ροή τον αστείρευτο κρητικό ποταμό λόγου και τέχνης”. Αυτά, μεταξύ των άλλων, έγραψα πριν από δύο περίπου χρόνια στη στήλη (7.2.2011) με αφορμή την έκδοση του πρώτου τεύχους (Ιανουάριος – Απρίλιος 2011) τετράμηνου λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού περιοδικού “Ο Κεδρισός” του οποίου ο Κώστας, που τον ήξερα μέχρι τότε για τις μικρού μήκους ταινίες του, είχε την όλη ευθύνη.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι Κεδρισός, που είναι και ο τίτλος ενός ποιήματος- ποταμού της καταξιωμένης διεθνώς Χανιώτισσας ποιήτριας Βικτωρίας Θεοδώρου, λεγόταν κατά την αρχαιότητα ο Κλαδισός ποταμός. Για μια “μικρή επανάσταση” έκανε λόγο τότε, αναφερόμενος στην έκδοση του “Κεδρισού” ο και συνεργάτης της εφημερίδας μας, διακεκριμένος δημοσιογράφος και πρωτοποριακός ποιητής Δημήτρης Κακαβελάκης, κατά την παρουσίαση του εν λόγω τεύχους που κάλυπτε στις 80 κοσμημένες με ξυλογραφίες του Ράλλη Κοψίδη και ζωγραφική της Εύας Χαραλαμπίδου σελίδες του, όλους τους τομείς Λόγου και Τέχνης.
Μια μικρή επανάσταση που φάνηκε να έχει άδοξο τέλος, ωστόσο, αφού το ποτάμι του Κεδρισού σταμάτησε την… έντυπη ροή του με το δεύτερο κιόλας τεύχος. Τι κρίμα, είπαμε τότε όλοι (κι είμαστε πολλοί, πάμπολλοι) όσοι δροσιζόμαστε με το “λάλον ύδωρ” του έχοντας πιστέψει ότι αυτό θα έχει συνέχεια κι επιστρέψαμε στα καθ’ ημάς. Ο Κώστας, ωστόσο, ήταν αυτός που “έφαγε τα λάμπαθα κι αυτός κατέχει είντα ’παθε” για να επαναχρησιμοποιήσω (το είχα κάνει και παλιότερα) μια απ’ τις πολλές παροιμιώδεις φράσεις του θυμόσοφου μακαριστού μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Νικηφόρου Συντζανάκη. “Δει δη χρημάτων” για να το πω αλλιώς και ο Κώστας δεν τα ’χε ποτέ καλά με τα χρήματα, αλλά… και ούτε τα χρήματα με τον Κώστα…
Το λάλον ύδωρ του Κεδρισού (2)
Οποία ευχάριστος έκπληξις τις προάλλες όταν έμαθα από πρώτο χέρι, απ’ τον ίδιο τον Κώστα τον Νταντινάκη, δηλαδή, που υπηρετεί τη φετινή σχολική χρονιά ως δάσκαλος Θεατρικής Αγωγής σε σχολεία της Σαντορίνης, ότι στις 21 Δεκεμβρίου τ.ε., “επίσημη ημερομηνία εισβολής του χειμώνα, σύμφωνα με το χειμερινό ηλιοστάσιο”, θα κυκλοφορούσε ο ηλεκτρονικός “Κεδρισός” το πρώτο του τεύχος και ότι από τότε και στο εξής θα συντροφεύει καθημερινά ανανεωμένος κάθε τρίμηνο, τους αναγνώστες του με συνεχή διάλογο (μέσω αλληλογραφίας) που θα επιμελείται η συντακτική επιτροπή του. Να “συμπλεύσουμε μαζί του” δίχως την ουσιαστικότατη αίσθηση της αφής, συμπορευόμενοι με την αντιερωτική διάθεση της εποχής μας” μας καλεί με πίκρα μεν, με αποφασιστικότητα δε, στο σημείωμα του ο εκδότης, για να καταλήξει στην ευχή: “Ο λόγος του περιοδικού να απαλύνει -έστω και για λίγο- τη μοναξιά του ξενιτεμένου μέσα στην ίδια του την ύπαρξη νεοέλληνα αναγνώστη”. Το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι! Σιγά που θα σήκωνε ψηλά τα χέρια και θα παραδινόταν ο φίλος μου, ο Κώστας, που εφαρμόζοντας την εντολή του Νίκου Καζαντζάκη επιμένει κόντρα στις αντίξοες συνθήκες των καιρών ν’ αγαπά την ευθύνη και να πιστεύει ότι αυτός μόνος του θα σώσει τον κόσμο! “Ο Κεδρισός έχει σίγουρα κάτι ουσιαστικό να πει”, ανέφερε σε ηλεκτρονικό γράμμα του προς τον πάλαι ποτέ έντυπο “Κεδρισό” ο καθηγητής Γλωσσολογίας Γιώργος Μπαμπινιώτης, ενώ ο μέγας δάσκαλος Στυλιανός Αλεξίου “που μετακινήθηκε πρόσφατα προς τις πλαγιές των άστρων” είχε επίσης εκφράσει ανεπιφύλακτα τον ενθουσιασμό του για τον “Κεδρισό” αναφέροντας μεταξύ άλλων στη γραπτή του επιστολή πως “είναι ένα πολύ αξιόλογο λογοτεχνικό περιοδικό που έλειπε από την Κρήτη”. Δόξα τω Θεώ δεν ξελείπουν αυτοί που δίνουν κουράγιο “λόγω, έργω και διανοία” στον Κώστα Νταντινάκη να συνεχίσει την προσπαθεια που κάνει για να τρέχει νέο “λάλον ύδωρ”, στον ποταμό, μακριά από τα όποια λογοτεχνικά κυκλώματα.
…Aθικτοι απομονωμένοι στα πελάγη
Απτέροι Δίκτυνοι Κεδρύσειοι και ξένα
πουλιά αποδημητικά, δεν ξαναφύγαν
περάσανε και σταματήσαν για νερό
όμως εμείνανε για πάντα.
Δεν είναι αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μας
ούτε οι όχθες με την πέτρα οι καλοχτισμένες
ούτε η νησίδα με τις πικροδάφνες.
Οι καλαμιές μετοίκησαν – στάχυα της λυγαριάς
δεν αποτρέπουνε τ’ ανωφελή
όσο κι αν στρώθηκε με το αλφάδι η κοίτη.
Το ρεύμα είναι νωθρό σαν κουρασμένο,
στη θάλασσα δε φτάνει και θυμάμαι
πως μου ’δωσαν δύο βότσαλα να κάμω σπίθα
να δω το θαύμα της φωτιάς και να πιστέψω…
Από το ποίημα “Κεδρισός” της Βικτωρίας Θεοδώρου
