“Λαμπεντούζα” -ή αλλιώς- αγώνας για επιβίωση

Ο τόπος θα μπορούσε να είναι η Μυτιλήνη. Η κάποιο άλλο νησί της Μεσογείου. Στη Λαμπεντούζα όμως, με το περσινό φριχτό ναυάγιο, κορυφώθηκε η τραγωδία του μεγαλύτερου μεταναστευτικού κύματος που έχει δει στη σύγχρονη ιστορία ο πλανήτης.
Ο Άντερς Λουστγκάρτεν έγραψε μόλις πριν από λίγους μήνες αυτό το πολύπτυχο θεατρικό έργο, ορμώμενος από τα εκατομμύρια των προσφύγων, που προκειμένου να γλυτώσουν τη ζωή τους -γιατί γι’ αυτό πρόκειται- βάζουν όλες τις ελπίδες, τα παιδιά τους και το μέλλον τους σε μια βάρκα καρυδότσουφλο που παραπαίει στη θάλασσα με προορισμό το “καλύτερο”. Παράλληλα στηλιτεύει την αναλγησία, τον εμπαιγμό και τη “γραφειοκρατική” αντιμετώπιση του μεταναστευτικού από τους ιθύνοντες και τις κυβερνήσεις. Την ίδια στιγμή, παρουσιάζει ένα ακόμα ζήτημα: αυτό των μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς, που προσπαθούν πεισματικά να “ενταχτούν” σε μια κοινωνία, η οποία τους βλέπει σαν παρίες, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Οι περιγραφές του Λουστγκάρτεν περνούν από τη σκληρότητα στην ευαισθησία και πίσω πάλι, κάνοντας τα συναισθήματα του θεατή να αλλάζουν όπως ακριβώς και η θάλασσα. Φουρτούνα και κύμα, που διαδέχονται την ηρεμία.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι αφήνουν πίσω τις πατρίδες τους; Γιατί μπαίνουν μαζί με τις οικογένειές τους, με τα παιδιά τους μέσα σε “σκυλοπνίχτες” γνωρίζοντας πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος του πνιγμού; «Αν αυτοί οι άνθρωποι με τα κουστούμια στα γραφεία ήξεραν τι αφήνουμε πίσω μας, θα καταλάβαιναν πως δεν πρόκειται να σταματήσουμε να ερχόμαστε ποτέ των ποτών» είναι η απάντηση που δίνει στην παράσταση ο Μοντίμπο, μετανάστης.
Ο Μιχάλης Βιρβιδάκης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στη “Λαμπεντούζα”, δίνοντας πνοή και δυναμική σε ένα συγκλονιστικό κείμενο. Είναι ο Στέφανο, ψαράς που έχει το άχαρο καθήκον να μαζεύει με τη βάρκα του όσους δεν τα καταφέρνουν και πνίγονται στα νερά του νησιού. Μαζί με τον εξαιρετικό Μιχάλη Βιρβιδάκη, η Κατερίνα Μαντίλ, η Ντενίζ, μιγάδα, που αγωνίζεται με σκληρότητα να γίνει αποδεκτή σε μια χώρα, όπου μονίμως νιώθει ξένη.
Δύο διαφορετικοί άνθρωποι, σε δύο διαφορετικές χώρες, με άλλες προσλαμβάνουσες, κοινωνική τάξη, μαθησιακό επίπεδο. Δύο άνθρωποι που σε πρώτη ανάγνωση δεν έχουν κανένα κοινό, αλλά που ωστόσο βιώνουν με καταιγιστική ένταση το μεταναστευτικό. Ενα ζήτημα που αφορά, αν όχι ολόκληρο τον κόσμο, σίγουρα ολόκληρη την Ευρώπη.
Η “Λαμπεντούζα” είναι από τις παραστάσεις εκείνες που κουβαλάς μαζί σου όταν  βγεις από το θέατρο. Από τις παραστάσεις που πολλαπλασιάζουν τα ερωτήματα, παρά καθησυχάζουν. Και στις μέρες που ζούμε, είναι μια παράσταση που σίγουρα θα αγγίξει όλους όσοι τη δουν.