Λαογραφικά Μύρα… Ταχιά, ταχιά’ ν’ αρχιμηνιά…

… ταχιά,’ ν’ αρχή του χρονου, ταχιά ν’ οπού (ν) απάνηξεν ούλους τσι ζευγολάτες.
Ο πρώτος που χαιρέτηξεν ήταν Αγιος Βασίλης.
– Καλώς τα κάνεις, Βασιλειό καλό ζευγάρω έχεις!
– Καλό το λες, αφέντη μου, καλό και βλογημένο, απού το βλόγα η χ΄ρη Σου και το δεξό Σου χέρι, το μαύρα και το μελισσο, που ‘ναι στεφανοκέρι.
– Πευκένιο ‘ναι τ’ αλέτρι σου, δαφνένιος ο ζυγός σου, τ’ απανωζεύλια του ζυγού, βασιλικού κλωνάρι!
Πες μου να ζήσεις Βασιλειό πόσα μουζούρια πιάνεις;
– Σπέρνω σταράκι δώδεκα κριθάρι δεκαπέντε, ταγή και ρόβι δεκαχτώ κι από νωρίς στο στάβλο.
Μ’ αλήθεια, κάτω στο γιαλό, κάτω στο περιγιάλι, μουζούρι, στάριν ήσπειρα με το πλατύ πινάκι κι’ εκειά το “νεργαστήκανε” λαγούδια και περδίκια.
Στέλνω πλακάκια για λαγούς, βροχάδες για περδίκια, κι’ εθέρισα κι’ αλώνεψα κι’ ήκαμα χίλια μόδια και τ’ αποκοσκινίδια μου, χίλια και πεντακόσια και τ’ άλλα δεν εμέτρησα, γιατ’ ο Χριστός, επέρνα. Κι’ εκειά που στάθηκ’ ο Χριστός, χρουσό δεντρίν’ εβγήκε’ κι’ εκειά που παραπάτησεν, ώρια, πανώρια βρύση και παν’ οι πέρδικες να πιουν, με όλα τα πουλάκια, με όλα τα πετούμενα και τα περιστεράκια!
Παίρνουν νερό στα νύχια ντως και μόσκο στα φτερά ντως και ραίνουν τον αφέντη μας τον πολυχρονεμένο.
Και εις έτη πολλά!…