Με τιμή και χαρά έλαβα το 19ο βιβλίο, αναμένοντας και το 20ο, Πολυανθολόγιο, επί του τυπογραφείου, του εκλεκτού πολυγραφότατου συγγραφέα και φιλίστορου, λίαν σεβαστού και αγαπητού κ. Κανάκη Γερωνυμάκη με τον προαναφερθέντα τίτλο. Πρόκειται για μια εργώδη προσπάθεια που ξυπνά συνειδήσεις κοιμισμένες και επαναπαυμένες στους καναπέδες της καλοπέρασης και της χλιδάτης εμφάνισης! Καίτοι έχει φορτωθεί στους ώμους 92 χρόνια ζει, αισθάνεται, γράφει και εργάζεται ως έφηβος. Ζωντανός και φωτόμορφο παράδειγμα για όλους μας. Όχι μόνο τα Σφακιά, μα ολόκληρη η Κρήτη του οφείλουμε πολλά. Oλο το βιβλίο είναι δική του στιχουργική, δικά του σκίτσα, δικές του μνήμες, δικές του εμπειρίες. Ελάχιστα στοιχεία επήρε από άλλες πηγές. Aλλωστε έζησε σε εποχή και σε περιοχή με πλούσια πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά. Δυστυχώς, ορισμένα πράγματα που τότε έζησε, έχουνε φύγει ανεπιστρεπτεί.
Στον Πρόλογό του, είναι πολύ σαφής: «Μ’ αφού τα εκατάφερα να ενεννηκονταρίσω/ ήθελα κάποια πράγματα να σας εξιστορήσω./ Πράγματα που τα έζησα και τα δα στον καιρό μου/ τα γράφω όπως μείνανε εις το θυμητικό μου./ Από το ραδιόφωνο και την εφημερίδα,/ απ’ όσα αντιμετώπισα και από όσα είδα./ Σε χρόνια πολυτάραχα πέρασα τη ζωή μου/ κι όσα ‘ζησα δε θά θελα να φύγουνε μαζί μου/ γι’ αυτό τα γράφω στο χαρτί να τα διαβάσουν άλλοι/ και εύχομαι ολόψυχα να μην ξανάρθουν πάλι». Συνεχίζει στην επόμενη σελίδα και καταλήγει στην μεθεπόμενη (21) «Δεν εκατάφερα πολλά πράγματα στη ζωή μου,/ μα ό,τι εκατάφερα είναι με το σπαθί μου». Και, πράγματι, έχει απόλυτα δίκιο, κάτι αξιοτίμητο και φωτεινό παράδειγμα, όπως και προαναφέραμε. Ο συγγραφέας αυτοαναδείχτηκε σε ένα άρτιο λαογράφο και λογοτέχνη που δικαιώνει όσους με το σπαθί τους και το ατσάλινο σπαθί της θέλησης φθάνουν ακόμα κι εκεί που δεν μπορούν. Στις 244 σελίδες του απολαμβάνεις, Κρήτη. Άρωμα παλιάς αρχοντιάς, πράγματα σήμερα ίσως λησμονημένα, μα έκρυβαν αμύθητο πλούτο ψυχισμού. Πολύ σημαντικό και χρήσιμο το Γλωσσάρι και κάθε Κεφάλαιο, με τον ξεχωριστό τίτλο για το υλικό του περιεχομένου του. Επίσης, σημαντικό το τελευταίο κείμενο, με τίτλο “Ευθανασία” που κάτω από το σχετικό σκίτσο διαβάζουμε: «Γυρίσετέ με νερικά να γοργοβγεί η ψυχή μου/ με φθάνουνε τα βάσανα που ‘συρε το κορμί μου».
Άλλωστε στην νεκρώσιμη Ακολουθία και στα Μνημόσυνα, προσευχόμαστε υπέρ αναπαύσεως του δούλου σου ή της δούλης σου. Εκφραστικό είναι επίσης και το τροπάριο της ίδιας Ακολουθίας «Ανάπαυσον, Σωτήρ ημών ζωοδότα, ον μετέστησας αδελφόν ημών, εκ των προσκαίρων…» Για τον Χριστιανόν δεν υπάρχει “ανυπόφορη ζωή”, απλώς δεν υπάρχουν υπομονετικοί άνθρωποι. Ωστόσο ο Χριστός μάς παραγγέλνει: «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Λουκ. 21.19). Άλλωστε, ό,τι μέχρι σήμερα έχει πετύχει ο κ. Γερωνυμάκης, το πέτυχε με την υπομονήν και την συνώνυμη και ισότιμη επιμονή. Τελειώνοντας το διάβασμα του εκλεκτού αυτού βιβλίου, ξεναγηθήκαμε στον πλούσιο και ανθοβολόδητο λειμώνα της Κρητικής ζωής και Παράδοσης με υπέροχο ξεναγό τον κ. Κανάκη Γερωνυμάκη, τον οποίο από καρδίας συγχαίρομε με τις καλύτερες ευχές μας.
