«Εμείς οι Μικρασιάτες είμαστε ένας λαός ιστορικής μνήμης που ζούμε βιωματικά την ιστορία μας από την οποία ούτε θέλουμε αλλά ούτε μπορούμε να ξεκόψουμε αφού την διατηρούμε ζωντανή και ατόφια στο αίμα μας»
Αυτό τόνισαν οι ομιλητές στην εκδήλωση που πραγματοποίησε προχθές η Αδελφότητα Μικρασιατών Νομού Χανίων: “Ο Αγιος Πολύκαρπος” στο Νέωριο Μόρο και περιλάμβανε εγκαίνια έκθεσης φωτογραφίας και παρουσίαση βιβλίου από την Μικρά Ασία της Αγγελικής Κίτσου – Μαγαράκη.
Στην εκδήλωση, στην κατάμεστη αίθουσα, μίλησαν η πρόεδρος της Αδελφότητας Μικρασιατών Στέλλα Γκοτζάνη – Χαριτάκη και η ιστορικός Κλειώ Τσοντάκη, ενώ συντονίστρια της όμορφης, γεμάτη συγκίνηση, βραδιάς που πλαισιώθηκε μουσικά από μέλη της Χορωδίας της Αδελφότητας Μικρασιατών, ήταν η Αργυρώ Χανιωτάκη – Σμυρλάκη. Αποσπάσματα από το βιβλίο της συγγραφέως διάβαζε η εκπαιδευτικός Ηλέκτρα Τσίκα – Μαράκη. Η έκθεση θα διαρκέσει έως 22 Μαρτίου.
Με συγκίνηση μίλησε στον χαιρετισμό της η πρόεδρος της Αδελφότητας Μικρασιατών κα Στέλλα Γκοτζάνη – Χαριτάκη κάνοντας εκτενή αναφορά στις αλησμόνητες πατρίδες. «Εμείς οι Μικρασιάτες είμαστε ένας λαός ιστορικής μνήμης που ζούμε βιωματικά την ιστορία μας από την οποία ούτε θέλουμε αλλά ούτε μπορούμε να ξεκόψουμε αφού την διατηρούμε ζωντανή και ατόφια στο αίμα μας», σημείωσε μεταξύ άλλων.
Για την έκθεση και το λεύκωμα που τη συνοδεύει αναφερόμενη στην ομιλία της η συγγραφέας κα Αγγελική Κίτσου – Μαγαράκη, υπογράμμισε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Τόσο η έκθεση της φωτογραφίας όσο και το λεύκωμα που τη συνοδεύει ήταν για μένα όνειρο ζωής. Ένα όνειρο ζωής απόψε πραγματοποιείται. Ένα όνειρο που ξεκίνησε νωρίς, υποσυνείδητα ίσως, από την παιδική μου ηλικία. Με το “Μια φορά κι έναν καιρό…” στη λαλιά της Ιωνίας. Τότε που, μέσα από τις αφηγήσεις των αγαπημένων μου, άρχισα να πλάθω με το νου εικόνες από μια πατρίδα που δεν είχα γνωρίσει. Τη ζωντάνευαν καθημερινά οι δικοί μου άνθρωποι ξετυλίγοντας το κουβάρι της μνήμης με ευλάβεια και αγάπη, ώστε να μη χαθεί τίποτε από εκείνα που είχαν αφήσει πίσω τους. Αυτή η αγάπη και η μνήμη ήταν όλα όσα πήραν μαζί τους. Μόνο αυτά!
Η δική μου μνήμη αποθησαύριζε αναμνήσεις άλλων και στην καρδιά ρίζωνε λόγο το λόγο, χρόνο το χρόνο η αγάπη για εκείνη την μακρινή «στα μέρη που ανατέλλει ο ήλιος» πατρίδα, όπως έλεγε πάντοτε στις αφηγήσεις της η μεγάλη θεία της οικογένειας.
Για όλους εκείνους τους ανθρώπους που ξεριζώθηκαν βίαια ο ήλιος ανέτειλε και έδυε πάντοτε εκεί. Δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με την ιδέα ότι η πατρίδα τους είχε γίνει ξενιτιά και τα σπίτια τους βρίσκονταν σε ξένες αγκαλιές. Ενενήντα πέντε χρόνια μετά την καταστροφή νιώθω πως οι ψυχές τους φτερουγίζουν ακόμη σ’ εκείνους τους τόπους. Ακόμη το κύμα φλοισβίζει στ’ ακρογιάλια τους, τους αυτοσχέδιους στίχους ενός παππού την ώρα του φευγιού: “ Σπίτι και γη μας, έχετε γεια/ μη μας αλησμονάτε”.
Από την πλευρά της η ιστορικός Κλειώ Τσοντάκη, σημείωσε μεταξύ άλλων: «Μόλις πάρει κάποιος στα χέρια του το πόνημα “Σπίτια της καρδιάς” της συγγραφέως Αγγελικής Κίτσου – Μαγαράκη, εύκολα καταλαβαίνει τον κόπο και το απερίγραπτο μεράκι που κατέβαλε η δημιουργός του. Αυτό το τελευταίο ίσως να τροφοδοτήθηκε από τις ρίζες της που οδηγούν στις “αλησμόνητες πατρίδες” όπως τις χαρακτηρίζει. Κατά κάποιο τρόπο όμως είναι και οι ρίζες όλων μας αφού ο ελληνισμός ζούσε και μεγαλουργούσε στις περιοχές της Μικράς Ασίας για αιώνες και ο πολιτισμός που έφεραν προίκα τους οι πρόσφυγες μετά την καταστροφή, διαμόρφωσε και εμπλούτισε την ελληνική ιδιοσυγκρασία».
