Λαός και κόμματα

» Οι χαρακτηρισμοί των πολιτικών για τον λαό -τους ψηφοφόρους τους, δηλαδή- είναι από επαινετικοί μέχρι απαξιωτικοί.
Ανάλογα με τις βλέψεις τους, οι πολιτικοί αποφαίνονται πως ο λαός είναι υπέροχος και δημοκρατικός, ή «κυρίαρχος», «ώριμος» ή «σοφός»· κι άλλοτε πως είναι αγόμενος και φερόμενος, ή πως καθίσταται «θύμα καιροσκόπων», λόγω «ανωριμότητας» ή παραπλάνησής του από λαοπλάνους δημοκόπους πολιτικούς (συνήθως αντιπάλους).
Ομως, δεν γίνεται, ο λαός προεκλογικά να «ξέρει» πάρα πολύ καλά τι θέλει και μετεκλογικά να μη ξέρει τι του γίνεται! Γιατί αυτό μας λένε οι παραπάνω χαρακτηρισμοί. Εδώ που τα λέμε, ο λαός τη μόνη δύναμη που έχει είναι η ψήφος του. Και φυσικά η νοημοσύνη του. Αντίθετα, οι πολιτικοί έχουν στη διάθεσή τους σχεδόν όλες τις εξουσίες (Νομοθετική – Δικαστική – Εκτελεστική, τα Μ.Μ.Ε. και τον Τύπο) για να εκμαυλίσουν το λαό “τους”!
Απλά, τις περισσότερες φορές (τουλάχιστον μεταπολιτευτικά αυτό γινόταν) οι ψηφοφόροι, όντας ευκολόπιστοι (αλλά και υστερόβουλοι) αποβλέποντας σε προσωπικό/ατομικό συμφέρον, δεν ψήφιζαν ποτέ τους καλύτερους, αλλά αυτούς που θα τους εξυπηρετούσαν. Αξιοκρατικά ή μη, αδιάφορο.
Τη νοοτροπία αυτή, ακόμη και σήμερα, καλλιεργούν επισταμένα τα κόμματα εξουσίας (Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ). Έτσι, στις μέρες μας ξαναδιαπιστώνουμε ότι κόμματα (ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως πιο παλιά το ΠΑΣΟΚ) προσαρμόζεται ραγδαία στις σημερινές ελληνικές (και ευρωπαϊκές) συνθήκες. Ο βασικός λόγος ύπαρξής του αυτήν την περίοδο είναι ένας και μοναδικός: η πάση θυσία εκλογική επιτυχία.
Αλλά, χωρίς να υπάρχει ένα συγκεκριμένο και ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου της χώρας από τη γάγγραινα των μνημονίων, χωρίς να ξέρει ακόμη τι σημαίνει εξουσία και τι επιδιώκεται μέσω αυτής, γιατί όλη αυτή η κατάσταση να μη δημιουργεί δισταγμούς στο εκλογικό σώμα;