Είναι αυτονόητο! “Οποιο μικρό κόμμα συνεταιρίζεται με μεγάλο ή αφομοιώνεται ως μειοψηφικός εταίρος ή για να μην απωλέσει την ανεξαρτησία και την ιδεολογία του φεύγει. Αν θεωρηθεί ότι η συνεργασία που γίνεται για το καλό του συνόλου, αποτελεί σεισμό, η αποχώρηση μοιάζει με μετασεισμό, ιδίου ή μεγαλύτερου μεγέθους, που επιφέρει την κατάρρευση.
Αυτό συνέβη στη ΔΗΜ.ΑΡ., στο κόμμα, ο αρχηγός του οποίου εμφορείται το λιγότερο από “αρχηγισμό” παρά από “αυταρχισμό”. Το μπες – βγες στην κυβέρνηση συνεργασίας ήταν ρίσκο. Ο κ. Κουβέλης παρά το ήπιο στιλ του και τη νηφαλιότητα που τον διακρίνει στο να λαμβάνει αποφάσεις, δεν μπόρεσε να μεταφράσει σωστά τις διαμαρτυρίες των δρόμων και των πλατειών, δεν πρόβλεψε την “παλίρροια” της κοινής γνώμης και όταν έφυγε αντέδρασε στην ερωτοτροπία του ΣΥΡΙΖΑ, απέφυγε την κίνηση των “58”, δεν συμμάχησε με την “Ελιά”, έμεινε μόνος και ιδού το αποτέλεσμα. Πήρε στις ευρωεκλογές 1,23% πίσω από την πλάτη του κ. Χατζημαρκάκη.
Θεώρησε, λοιπόν, “χρέος του” να υποβάλει την παραίτησή του στα όργανα του κόμματος, αρμόδια ν’ αποφασίσουν. Με το να λέει: “αν έχω κάνει λάθος, να δεχθούν την παραίτησή μου”, σημαίνει ότι μπορεί να νομίζει πως δεν έχει σφάλλει. Ενδέχεται να το ξανασκεφθεί, να είναι και πάλι υποψήφιος για αρχηγός, αφού δεν ξεκαθαρίζει ότι παραιτείται για ν’ αποχωρήσει απ’ την πολιτική.
Ο κ. Κουβέλης αμφιταλαντευόταν. Τα πρωί έλεγε ότι “στη συνεργασία περιλαμβάνονται όσοι κατανοούν ότι η χώρα θα πρέπει να κινηθεί σε προοδευτική κατεύθυνση” και το βράδυ “απέκλειε τις συντηρητικές πολιτικές και όσους τις υπηρετούσαν”.
Επαιζε με όσους τον προσέγγιζαν. Με τους δικούς τους φερόταν σαν αποστασιοποιημένος. Εδινε σημασία στην προσωπική του δημόσια εικόνα και έχασε, όπως όλοι, που το κάνουν. Επόμενο ήταν να υπάρχουν μερικοί που σκευωρούσαν ή άλλοι που το πρωί κοιτάζοντας τον καθρέπτη έβλεπαν τον επόμενο αρχηγό του κόμματος. Του κόμματος, που συνεχώς κριτικάριζαν και υπέσκαπταν με την γκρίνια τους.
Για την κεντροαριστερά έχει τοποθετηθεί ότι “είναι πολιτική δύναμη, ικανή να μετατοπίσει τον άξονα των εξελίξεων σε προοδευτική κατεύθυνση”. Θα μπορούσε να τον ρωτούσε κάποιος τι εννοεί “προοδευτική κατεύθυνση”, αν δηλαδή σ’ αυτό περιλαμβάνεται και η συμπεριφορά ορισμένων στελεχών, που αλλοιώνουν την υπόσταση του κόμματος, το οποίο τοποθετεί σε υψηλή βαθμίδα μόρφωσης. Αν ναι, ίσως γι’ αυτό η ΔΗΜ.ΑΡ. σέρνεται, δεν ανεβαίνει και ο κ. Κουβέλης δεν αρέσει. Δεν δικαιολόγησε τι είναι αυτό που κατέστησε αυτή η μικρή μερίδα της κεντροαριστεράς στα χέρια του να έχει μονοψήφιο ποσοστό της μονάδος, χωρίς ενδιαφέρον.
Περίεργη χώρα. Η αποδοκιμασία μερικών κομμάτων δημιουργεί φυγόκεντρες δυνάμεις με αποτέλεσμα την πολυδιάσπαση. Την πρώτη φορά το ΚΚΕ από την 10ετία του ’50, μεταπολιτευτικά το ΠΑΣΟΚ.
Αυτό κυρίως οφείλεται στη δραστηριότητα των αρχηγών τους. Ετσι αποσταθεροποιείται η πολιτική ζωή. Οι διασπάσεις στην εποχή μας διευκολύνουν τη συγκρότηση πολυκομματικών κυβερνήσεων συνεργασίας εξαρτωμένων από εκείνους, που κινούν τα νήματα. Λύκοι και λιοντάρια οι κυβερνώντες κάνουν αλλού θόρυβο, να μην ακουστούν οι συμφωνίες, που θα περάσουν, για να προφτάσουν τα ευρωσυμβούλια, να τους δείξουν, ότι το πόπολο, αν και σήκωσε κεφάλι, το καθήλωσαν.
Τα κομμάτιασμα ή η εξαφάνιση των κομμάτων είναι παλιά αμαρτία. Αποσκοπεί στη συμπόρευση των διαφωνούντων σε κυβερνητικούς συνασπισμούς μαριονέτες. Είναι κάτι πολύ σοβαρό, που δεν μπορεί κάποιος από μόνος του να το κάνει. Ολα γίνονται με προσοχή, να μην σκορπίσουν βουλευτές και αρχηγοί που έχασαν. Τους θέλουν να τους κάνουν μάχιμους με πρώτη ευκαιρία κι ας τους έχουν βάλει στην άκρη, να μην τους είναι εμπόδιο. Σε μια αναδιανομή των εξουσιών να τους εναποθηκεύσουν στην προεδρία. Δεν θα ’ναι ο πρώτος ούτε και ο τελευταίος ο κ. Κουβέλης.
Ας συμπεριληφθεί κι αυτός στους πολιτικούς που αγωνίζονται για το καλό της χώρας, στους διανοούμενους, να μεταλαμπαδεύσουν τη “σοφία” τους στους Ελληνες, διακηρύσσοντας ότι, αν και κακοπαθημένοι, όλοι μαζί μπορούμε υπό αντίξοες συνθήκες να συμπεριφερόμαστε κοινωνικά δείχνοντας το γόητρο που μας διακρίνει εκ παραδόσεως.
