Από το 2004 που έχω επιστρέψει στην Κρήτη έχω χαρές και λύπες. Χαρές από ανθρώπους που µε τη ζωή και το έργο τους, εµπλουτίζουν, οµορφαίνουν και ανυψώνουν το νησί µας και λύπες από άλλους γιατί σε αντίθεση µε την αποστολή και τις δεσµεύσεις που έχουν αναλάβει την κακοποιούν, την απαξιώνουν, την υποβαθµίζουν και την υποσκάπτουν.
Ανήκω κι εγώ σ’ εκείνους που τελείωσαν την Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης. Αν δεν υπήρχε ίσως να µην είχα τελειώσει τη δευτεροβάθµια εκπαίδευση. Οι γονείς µου µπορεί να ήταν εργατικοί, φιλότιµοι και τίµιοι, αλλά αυτό δεν σήµαινε πως είχαν και το δικαίωµα να σπουδάσουν τα παιδιά τους µε ευκολία. Η Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης ήταν ο χώρος όπου µε 300 δραχµές τότε το µήνα, το παιδί είχε σπίτι, φαΐ, µαθήµατα και ασφάλεια. Ηταν εσώκλειστο στην Αγία Τριάδα των Τζαγκαρόλων.
Ενα χώρο µε ιστορία και περιβάλλον που διευκόλυνε και τη περισυλλογή και τη µάθηση και την προετοιµασία για µια πνευµατική και κοινωνική αποστολή, όπως ήταν λογικά η αποστολή των µαθητών της Σχολής.
Ορισµένοι απ’ αυτούς έγιναν κληρικοί. Αλλοι θεολόγοι. Αλλοι φιλόλογοι. Αλλοι µουσικοί βυζαντινής µουσικής. Αλλοι ζωγράφοι. Αλλοι δηµοσιογράφοι. Και όσοι δεν έγιναν τίποτε απ’ αυτά έγιναν δηµιουργικά και καλά κύτταρα της κοινωνίας όπου ζούσαν είτε στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό. ∆υστυχώς σε µια πρώτη φάση η Σχολή µεταφέρθηκε στον Αγιο Ματθαίο και µετά την έκλεισαν οριστικά πριν από δυο χρόνια. Ετσι έκλεισε ένα εκπαιδευτικό Ιδρυµα που πρόσφερε δυνατότητες εκπαίδευσης σε παιδιά φτωχότερων κοινωνικών τάξεων. ∆εν γνωρίζω αν αυτό ήταν το “δώρο “ του νέου αρχιεπισκόπου Κρήτης διότι η Σχολή είχε κλείσει λίγο πριν από την εκλογή του. ∆εν θέλω να το πιστέψω. Προτεραιότητά του ήταν µάλλον η πατερίτσα του Αρχιεπισκόπου.
Θα µου πεις δεν το περίµενες;
Ναι θα έπρεπε να το περιµένεις. Γιατί τα 6 χρόνια που ήµουν µαθητής δεν είδα ποτέ τους κατά τόπους µητροπολίτες να έρχονται στη Σχολή ώστε να δείξουν ενδιαφέρον για τα παιδιά της Μητρόπολής τους, να τα ενθαρρύνουν, να τα εψυχώσουν, να τα κάνουν να νοιώσουν χρήσιµα και απαραίτητα για τη Μητρόπολή τους και την κοινωνία που ζούσε σ’ αυτές. Να τους πουν µελετάτε, για να τελειώσετε γρήγορα γιατί οι κοινωνίες που βρίσκονται στα χωριά σας, σας περιµένουν, σας έχουν ανάγκη. Γιατί θα είστε η πνευµατική τους οικογένεια. Το αποκούµπι τους στις δυσκολίες τους. Οι άνθρωποι στους οποίους θα µπορούν να ζητήσουν στήριξη και το χωριό συµβολή στην κοινωνική ειρήνη και αδελφωσύνη.
Θα έπρεπε να το περιµένω γιατί για όσους πηγαίνουν ακόµη στην Εκκλησία θα έχουν διαπιστώσει ότι από τους τρεις ρόλους που θα έπρεπε να έχουν και να ασκούν οι ιερείς, τον τελετουργικό, το διοικητικό και τον ποιµαντικό, ασκούν µόνο τα δυο πρώτα. Ο σπουδαιότερος ο ποιµαντικός, απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνουν κατανοητοί οι άλλοι, το τι ακούν δηλαδή και γιατί πρέπει να πηγαίνουν να βοηθούν και να πιστεύουν έχει εγκαταληφθεί απολύτως.
Για µετάληψη σε καλούν να πας, όπως ο καφετζής για να πιεις το καφέ σου. Χωρίς καµία πνευµατική και σωµατική προετοιµασία, αφαιρώντας έτσι και την τεράστια προσφορά της χριστιανικής θρησκείας στην ανθρώπινη υγεία.
Ετσι όταν πας στην Εκκλησία αρκεί να είσαι παθητικός, αµίλητος και υποκτικός. Να είσαι εκεί 2 µε 3 ώρες χωρίς να καταλαβαίνεις τι ακούς, τι σηµαίνουν, σε τι σε βοηθούν και γιατί πρέπει να πηγαίνεις; Αυτός είναι ο ρόλος της Εκκλησίας; Να εκπαιδεύει παθητικούς, υποτακτικούς και αδιάφορους πολίτες;
Μα θα µου πείτε λησµονάτε το φιλανθρωπικό της έργο; Μα γι’ αυτό υπάρχουν και φιλανθρωπικές οργανώσεις που δεν είναι θρησκευτικές. Οι άνθρωποι προσφέρουν από ανθρωπιά. Η Εκκλησία απλώς συντονίζει. Καλώς συντονίζει αλλά αρκεί;
Έχω ακούσει µάλιστα και για εκδηκητικές και κακοποιητικές συµπεριφορές µητροπολιτών έναντι ιερωµένων, που αν υπήρχε νόµος γι’ αυτό, όπως υπάρχει και για τις κακοποιήσεις γυναικών, θα έπρεπε να επέµβη ο Εισαγγελέας και πολύ συχνά το αυτόφορο..
Και δεν ζητώ από κανένα να είναι Χριστιανός και µάλιστα ειλικρινής. Ζητώ να είναι πολίτης και µάλιστα µε αυτό που λέµε ανθρωπιά. Είναι θετικό ή αρνητικό για την κοινωνία µας ότι οι ιερωµένοι και η Εκκλησία γενικότερα δεν ασκεί τον ποιµαντικό της ρόλο; Οτι δεν εκπληρώνει την χριστιανική αποστολή της; Οχι δεν είναι.
Αποτελεί µια µάλιστα από τις αιτίες του ξεχαρβαλώµατος της ελληνικής κοινωνίας. Και γι’ αυτό δεν φταίνε µόνο τα κόµµατα και οι πολιτικοί, όπως λέγεται µε µεγάλη ευκολία. Φταίει και η αυτοαπαξιωµένη χειµάζουσα Εκκλησία, η παθητικότητα, η υποτακτικότητα, “το γύρευε τη δουλειά σου” των αληθινών ή τάχατες χριστιανών.
