Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τα δηµόσια πράγµατα. Οι Eυρωεκλογές, οι καµπάνιες υπέρ της συµµετοχής, η δυνατότητα επιστολικής ψήφου, πέρασαν και δεν ακούµπησαν. Τα πολύ µεγάλα ποσοστά αποχής δεν αφήνουν περιθώριο για αισιοδοξία.
Οι µεγαλύτεροι ψηφίζουν από συνήθεια και οι νεότεροι, θεωρώντας δεδοµένο -και κεκτηµένο που δεν µπορεί να τους στερήσει κανείς- το δικαίωµα αυτό, το υποτιµούν.
Έχουµε φτάσει, λοιπόν, στο σηµείο που εκλέγεται για να µας εκπροσωπεί µια γυναίκα από τον Έβρο που δεν έκανε καν προεκλογικό αγώνα, ένας απίθανος τύπος από το χώρο του µόντελινγκ και φυσικά οι πρωινοί τηλεοπτικοί αστέρες.
Την ίδια ώρα σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο κερδίζουν έδαφος όλοι όσοι θέλουν να διατηρηθεί το παρόν καθεστώς που απευθύνεται στους εύπορους µεσήλικους και αφήνει απ’ έξω τους πολλούς, αυτούς που αντιµετωπίζουν τις καθηµερινές ανισότητες.
Είναι σαφές, λοιπόν, ότι ο προσανατολισµός που έχει πάρει το καράβι ευνοεί τους λίγους που το χαίρονται, την ώρα που οι πολλοί βουλιάζουν όλο και περισσότερο.
