Οι Παντελής Θαλασσινός και Γιάννης Νικολάου µας συστήθηκαν ως “Λαθρεπιβατές” το 1987 µε τον πρώτο από τους 4 δίσκους που δηµιούργησαν µαζί, µέχρι να τραβήξουν ξεχωριστούς δισκογραφικούς δρόµους.
Ο δίσκος είχε τον τίτλο “Απόψε λέω να µην κοιµηθούµε” και ο ίδιος ο Θαλασσινός έχει αναφερθεί στην ιστορία του οµότιτλου τραγουδιού, αλλά και σε µια άλλη ιστορία που κρύβεται πίσω από τα “Σµυρνέικα Τραγούδια”.
«Το τραγούδι “Απόψε λέω να µην κοιµηθούµε”, δηµιουργήθηκε αφού είχε τελειώσει ο δίσκος που το περιείχε. Πώς γίνεται αυτό; Όταν οι “Λαθρεπιβάτες” είχαµε ήδη ηχογραφήσει και είχαµε ήδη µιξάρει τα τραγούδια του πρώτου µας δίσκου, απαλλαγµένος απ’ το άγχος του πρώτου δίσκου και την πίεση του στούντιο, το επόµενο βράδυ όπως καθόµουν στο σπίτι µε σβηστά τα φώτα, έγραψα ένα στίχο που θα ήταν αργότερα, η επιτυχία του δίσκου. Με µία ευχάριστη µουσική που αργότερα τη δούλεψε κι ο Γιάννης έφτιαξα το τραγούδι “Απόψε λέω να µην κοιµηθούµε”. Το επόµενο πρωί µε την αφέλεια του πρωτάρη, πάω στη ΜΙΝΟΣ και λέω στον τότε παραγωγό µας τον Ηλία Μπενέτο: “Άκου Ηλία το σουξέ του επόµενου δίσκου”, και του το παίζω µε µια κιθάρα που είχε πάντα στο γραφείο του. Σηκώθηκε πάνω και µου λέει “Σταµατάνε τα εξώφυλλα, µπαίνουµε να το ηχογραφήσουµε και θα βάλουµε άλλο ένα τραγούδι, µε καινούργια εξώφυλλα”. Μ’ έπιασε πανικός! Εδώ λέγαµε πότε θα βγει ο δίσκος µας και τώρα θα έπρεπε να ξαναµπούµε στούντιο, να ηχογραφήσουµε άλλο ένα τραγούδι. Άσε, που ο Γιάννης Νικολάου, δεν ήξερε τίποτα, και θα ήταν σα να είχα κάνει κακό στην κυκλοφορία του δίσκου… Πήρε µετά το τραγούδι σαν πιο έµπειρος, το ρετουσάρησε και το έφτιαξε “κούκλα”. Βέβαια γενναία και η απόφαση του Ηλία Μπενέτου, και του Μάκη Μάτσα, να παρατείνοµε τότε την κυκλοφορία. Παράξενη ιστορία και όµορφη αν κρίνουµε απ’ το αποτέλεσµα.. Ήταν το τραγούδι που µαζί µε το “Ανησυχώ” του Γιάννη, µε τη φωνή της Ελένης ∆ήµου, µας έβγαλε στο δρόµο της δισκογραφίας…».
ΤΑ ΣΜΥΡΝΕΪΚΑ ΤΡΑΓΟΥ∆ΙΑ
«…Μια άλλη άγνωστη κι όµορφη ιστορία, είναι η ιστορία ενός πολύ µεγάλου τραγουδιού. Ένα βραδάκι είχα πάει στο σπίτι του Ηλία Κατσούλη και µεταξύ άλλων τραγουδιών που συζητούσαµε και σκαρώναµε, µου διάβασε ένα στίχο που προόριζε για µια νέα τραγουδίστρια, που είχα συνεργαστεί στο “Ρόπτρον”, την Αρετή Μπέλλου (…) η οποία ήταν ανιψιά της µεγάλης µας Σωτηρίας. Επρόκειτο για το αξεπέραστο “Τα Σµυρνέικα τραγούδια”. Πήρα το στίχο µαζί µε άλλους µαζί µου στη Χίο. Ένα βράδυ εκείνου του χειµώνα, πήρα τον Ηλία τηλέφωνο και του λέω: “Ηλία µου, θέλω να µε συγχωρέσεις, αλλά αυτό το τραγούδι δεν µπορώ να το δώσω σε άλλον” και συµπλήρωσα, “Είναι ότι ωραιότερο έχω γράψει ως τώρα”. Φυσικά, ο Ηλίας µου επέτρεψε να το κρατήσω και µερικά χρόνια αργότερα το εξοµολογήθηκα και στην Αρετούλα. Θυµάµαι της το είπα όταν την είδα στην Πάρο που έκανε διακοπές, είχε ασχοληθεί πλέον µε την Ιατρική. Είναι τρελό να λες στον άλλο, ότι το µεγαλύτερο σου “σουξέ”, προοριζόταν για άλλον και στην ουσία του το ’χες κλέψει. Το τραγούδι µπήκε στο δεύτερο προσωπικό άλµπουµ µου, τα “Αστρανάµατα”. Είχα νιώσει πόσο µεγάλο τραγούδι ήταν όταν το πρωτοτραγούδησα στην παρουσίαση του πρώτου µου άλµπουµ, το “Νύχτας κύµατα”, παρουσία του Ηλία Κατσούλη που τους είχα καλέσει στην παρουσίαση στη Χίο. Είπα: “Θα σας παίξω τώρα κι ένα τραγούδι ανέκδοτο που δεν πρόλαβε να µπει στο δίσκο”. Έγινε χαµός, στο δεύτερο ρεφρέν τραγουδούσε όλο το Θέατρο. Από µέσα µου χόρευα, και ήµουν ευτυχισµένος, κάνοντας ένα νεύµα στον Κατσούλη, σαν να του έλεγα… “Τώρα ίσως να µε δικαιολόγησες, γι΄ αυτή µου την πλεονεξία!”».
Καλές ακροάσεις µέχρι την επόµενη ιστορία µε ρεφρέν!
