Η καταδίκη της Μαρίν Λε Πεν που της απαγορεύει να θέσει υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές του 2027 σηµαίνει απλή εφαρµογή του Νόµου σε µια χώρα όπου οι Νόµοι εφαρµόζονται.
∆εν πρόκειται για υπεξαίρεση 10, 100 ή 500.000€. Αλλά για ένα ποσό άνω των 4 εκατοµµυρίων. Και ένα εξαιρετικά µεθοδευµένο σύστηµα υπεξαίρεσης επί σειρά ετών και µε σειρά από δίκες και καταδίκες.
Μια εβδοµάδα πριν από την Λε Πεν ο πρώην Πρόεδρος της Γαλλικής ∆ηµοκρατίας Νικολά Σαρκοζί καταδικάστηκε σε 7 χρόνια φυλάκιση µε την κατηγορία της χρηµατοδότησης της καµπάνιας που τον έφερε στην Προεδρία, από τον δικτάτορα και τροµοκράτη Καντάφι, ύψους 50 εκατοµµυρίων ευρώ.
Αντίθετα µε τα κλισέ περί γαλλικού φλου αρτιστίκ κάτι τέτοιο στη Γαλλία ουδόλως ισχύει στην Τέχνη πολλώ δε µάλλον στα δικαστήρια.
Ένα από τα διασηµότερα ευφυολογήµατα περί της αστικής δηµοκρατίας (από τον Τσώρτσιλ µέχρι την Θάτσερ περνώντας από τον Ντε Γκωλ) είναι πως πρόκειται για το χειρότερο πολίτευµα αν εξαιρέσουµε όλα τα άλλα. Κύριο χαρακτηριστικό αυτού του «λιγότερο χείριστου» πολιτεύµατος είναι η ανεξαρτησία της ∆ικαιοσύνης.
Οι δικαστές εφαρµόζουν τον Νόµο. Πάντα. Προς κάθε κατεύθυνση. Σε κάθε περίπτωση.
Τραµπ, Ορµπάν, Μελόνι, Λε Πεν, Μασκ, Σαρκοζί, Νετανιάχου θέτουν πλέον, και ανοιχτά και µε βίαιο τρόπο, σε αµφισβήτηση αυτό το βασικό χαρακτηριστικό της Αστικής ∆ηµοκρατίας. Κατηγορώντας τους δικαστές που δικάζουν και καταδικάζουν µε βάση… τον Νόµο για άσκηση πολιτικής. Πολύ λυπόµαστε για αυτούς.
Οι νοηµατικές κωλοτούµπες έχουν, για εµάς τους δηµοκράτες, τα όριά τους. Απλά διότι η αστική ∆ηµοκρατία παραµένει, για εµάς, το χειρότερο πολίτευµα. Με εξαίρεση όλα τα άλλα. Τόσο απλά. Τόσο κάθετα.
Η τάση επίδοξων δικτατόρων (Τραµπ, Πούτιν, Ορµπάν, Νετανιάχου) να απαξιώνουν το ∆ικαστικό Σώµα, είναι και κατανοητή και συνεπής µε την ατζέντα τους: έχοντας οι ίδιοι παραβεί τον Νόµο δεν έχουν λόγο να υπερασπιστούν την διάκριση εξουσιών, χαρακτηριστική του δηµοκρατικού πολιτεύµατος το οποίο περιφρονούν.
Για αυτούς η αστική δηµοκρατία είναι ένα υποκατάστατο διακυβέρνησης κοµµένο και ραµµένο στα µέτρα µη χαρισµατικών, µέτριων, αδύναµων και αναποτελεσµατικών ανθρώπων (ναι, είναι καιρός να παρατηρήσουµε πως αρρωστηµένος ναρκισσισµός και φασισµός ταυτίζονται).
Για αυτούς οι ∆ικαστές είναι η επιτοµή µιας χλιαρής αναποτελεσµατικότητας ανίκανης να συλλάβει την ηρωική πνοή των ιστορικών ανατροπών που οι ίδιοι πρεσβεύουν – δεύτερη λοιπόν παρατήρηση για τον φασισµό πως ανέκαθεν έτρεφε αδυναµία στον ροµαντισµό. (Και για τους αναγνώστες που θεωρούν πως ο χαρακτηρισµός «φασισµός» είναι υπερβολή: ήδη η πρόεδρος του δικαστηρίου που καταδίκασε την κα Λε Πεν είναι σε καθεστώς αστυνοµικής προστασίας µετά από απειλές για την ζωή της, ανώνυµες όσο και πειστικές.)
Οχι, το πρόβληµα δεν είναι οι δικτάτορες ή δικτατορίσκοι από Τραµπ µέχρι Πούτιν, αλλά οι ∆ηµοκράτες.
Ο πρωθυπουργός Φρανσουά Μπαϊρού, ο κος Μελανσόν ή ο θλιβερός κος Βαρουφάκης που θεωρούν πως στη ∆ηµοκρατία η πλειοψηφία έχει τον πρώτο λόγο, όχι οι ∆ικαστές.
Κάνουν λάθος.
Όπως θα κάναµε µε µικρά παιδιά, µε αγάπη και σιδερένια υποµονή, τους προτείνουµε να διαβάσουν αργά µέχρι να το αποστηθίσουν το παρακάτω κείµενο :
«∆ηµοκρατία δεν είναι η θέληση της πλειοψηφίας. Αυτό είναι η Eurovision. ∆ηµοκρατία είναι η θέληση της πλειοψηφίας µέσα στο πλαίσιο του Νόµου. ∆ηµοκρατία είναι η εγγύηση των συνθηκών που θα επιτρέψουν ανά πάσα στιγµή στη µειοψηφία να µετατραπεί σε πλειοψηφία».
*Ο ∆ιονύσης ∆ερβής-Μπουρνιάς είναι Ελληνογάλλος µαέστρος, διευθυντής Festum π Annonce
