Η 15η Οκτώβριου (αύριο Κυριακή) έφτασε και εγώ κάθομαι να γράψω ακόμη ένα άρθρο για τον αγαπημένο μου, συμπαραστάτη σε κάθε στιγμή της ζωής μου, το λευκό μπαστούνι, το οποίο γιορτάζει, καθότι η συγκεκριμένη ήμερα έχει καθιερωθεί ως η διεθνής ήμερα λευκού μπαστουνιού.
Ψάχνω στα αρχεία μου παλαιοτέρα άρθρα για την συγκεκριμένη ήμερα, ώστε να μη γράψω παλι τα ίδια.
Δυστυχώς, δεν δύναται να ξεφύγω από κάποια ενημερωτικά, τα όποια περιέχονται στην αμέσως επομένη παράγραφο του συγκεκριμένου κειμένου. Ενώ, η μεθεπομένη παράγραφος θα αναφέρεται και θα προσπαθεί να περιγράψει τη ζωή μου, στο υποθετικό ερώτημα, πως θα ήταν αύτη, εφόσον δεν χρησιμοποιούσα το προαναφερόμενο βοήθημα.
Σε αυτήν την παράγραφο θα παρουσιάσουμε κάποια πράγματα, τα όποια έχουν ειπωθεί αρκετές φορές, τα όποια αφορούν το τιμώμενο εργαλείο, όπως είναι:
Πρώτον, το λευκό μπαστούνι ονομάζεται λευκό από το χρώμα του, το λευκό είναι απαραίτητο, για να διακρίνεται από τους βλέποντες στο σκοτάδι, ώστε να παρέχει ασφάλεια στην μετακίνηση του ατόμου, που το χρησιμοποιεί.
Δεύτερον, κατασκευάζεται από κράματα αλουμίνιου, ώστε να είναι ελαφρύ στην χρήση του, για να μην κουράζει τον χρηστή του, ώστε να μπορεί να κάνει όσα χιλιόμετρα χρειάζεται μέχρι να φτάσει στον προορισμό του.
Ειδικότερα στην ελληνική λογοτεχνία συναντούμε τυφλούς να χρησιμοποιούν συνήθως μπαστούνια από ξύλο.
Επιπλέον, το λευκό μπαστούνι δεν εμποδίζει τον κάτοχο του να ταξιδεύει με πλοία και αεροπλάνα. Αντιθέτως, είναι απαραίτητο και σε αυτά, όπως και στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ο τυφλός ή μερικώς βλέπων διευκολύνεται να ανεβεί και να κατεβεί σκαλοπάτια και σκάλες χρησιμοποιώντας το λευκό μπαστούνι.
Τρίτον, συμπερασματικά και με τα υπόλοιπα εκτεθείσα παραπάνω, το λευκό μπαστούνι είναι ένα εργαλείο ανεξαρτησίας για αυτόν που το χρησιμοποιεί και ένας τρόπος, ώστε να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει ο χρήστης του, δηλαδή να εισέρθει στην κοινωνία και να διεκδικήσει και να επιτύχει μια ισότιμη, αυτόβουλη και όμοια ζωή, όπως κάθε βλέποντας πολίτης της χώρας μας, αλλά και γενικότερα του κόσμου.
Τέταρτον, η Πολιτεία πρέπει να μεριμνά για την ισόνομη και ισότιμη εντάξει των ατόμων με πρόβλημα όρασης ή τυφλών στην κοινωνία και στην πολιτεία, αφενός, οφείλει να διασφαλίζει την ομαλή κυκλοφορία τους τοποθετώντας οδηγούς όδευσης στα πεζοδρόμια των πόλεων, αλλά επίσης είναι απαραίτητο να τοποθετούνται ηχητικά σήματα στους σηματοδότες ολόκληρης της επικράτειας.
Ειδικότερα, στην πόλη μας, τα όμορφα Χάνια υπάρχει πρόοδος στο θέμα των οδηγών όδευσης, καθότι έχουν τοποθετηθεί σε αρκετούς δρόμους της πόλης μας, όπως τις Περίδου, Κορνάρου, Αποκορώνου, Πειραιώς, Κυδωνίας.
Αντιθέτως, διαπιστώνουμε, πως στο ζήτημα της τοποθέτησης ηχητικών σηματοδοτών υπάρχει μια στασιμότητα εδώ και αρκετά χρονιά. Δεν ξέρω πραγματικά από ποτέ, έχουν τοποθετηθεί τα ηχητικά σήματα τα δυο μοναδικά στην πόλη μας. Το πρώτο, στο φανάρι της Χατζημιχάλη Νταλιάνη (έξω από την Αγορά) και το δεύτερο στην οδό Πλαστήρα.
Δυστυχώς, η τοπική εξουσία έχει αδρανήσει αρκετά χρονιά για το ζήτημα της τοποθέτησης ηχητικών σηματοδοτών στα φανάρια της πόλης μας. Ελπίζω σύντομα, να κάνει κάποιες προσπάθειες, έτσι ώστε να τοποθετηθούν τουλάχιστον μερικά (δέκα με δώδεκα) τα επόμενα χρονιά, διότι μοναχά με αυτόν τον τρόπο θα βελτιωθεί η ζωή του Χανιώτη, που έχει πρόβλημα όρασης ή τυφλού.
Αν δεν χρησιμοποιούσα το λευκό μπαστούνι η ζωή μου δεν θα ήταν η ίδια. Δεν θα ήμουν σίγουρα ο άνθρωπος, που είμαι τώρα, διότι δεν θα είχα την ανεξαρτησία μου, ούτε την ελευθερία επιλογής, δηλαδή δεν θα ήμουν κύριος του εαυτού μου και των επιλογών μου, καθώς θα εξαρτιόμουν από τους άλλους, για να πάω στην δουλειά μου, στο πανεπιστήμιο, στην καφετερία, για να δω τους φίλους μου. Θα εξαρτιόμουν από τους άλλους, για να φτάσω στο σπίτι μου ή στο σπίτι κάποιου φίλου μου.
Σίγουρα μια τέτοια ζωή θα ήταν αρκετά περιοριστική και μονότονη ίσως και βαρετή.
Επίσης, θα ήταν μια ζωή, την όποια δεν θα ήθελα να ζω και ευτυχώς, είμαι τυχερός, που δεν την ζω.
Είμαι τυχερός, διότι είμαι σίγουρος, πως υπήρξαν, μπορεί και να υπάρχουν ακόμη άτομα, τα όποια έζησαν ή ζουν μια τέτοια ζωή.
Για αυτό αξίζει το λευκό μπαστούνι και όλοι όσοι συντέλεσαν, για να το μάθω και να το χρησιμοποιώ όχι μόνο ένα, αλλά χιλιάδες ευχαριστώ από καρδιάς!!!
Επιπλέον, θεωρώ, πως το λευκό μπαστούνι με βοήθησε στο να αναπτύξω την προσωπικότητα μου και τις δεξιότητές μου, διότι μου χάρισε αυτοπεποίθηση.
Αφού έχεις τη δυνατότητα να πας, οπού θες, έχεις τη δυνατότητα να κάνεις και ό,τι θες!!!
Πραγματικά, αισθάνομαι τυχερός, διότι εξαιτίας του συγκεκριμένου εργαλείου, το οποίο είναι αναπόσπαστο τμήμα του εαυτού μου επιτυγχάνω τα όνειρα μου και καλύπτω τις επιθυμίες και τις ανάγκες μου.
Συμπερασματικά, το λευκό μπαστούνι είναι για μένα ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Συγκεκριμένα είναι το πολυτιμότερο τμήμα του εαυτού μου, διότι είναι όχι μόνο οδηγός, που με πηγαίνει, οπού θέλω και όποτε επιθυμώ, αλλά αυτό το τόσο ελαφρύ πράγμα αποτελεί για μένα τα μάτια μου.
Για αυτό είμαι ευγνώμων απέναντί του.
Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω, πως θα ήταν κάλο η αρμόδιοι τοπικοί φορείς να προσπαθήσουν να τοποθετήσουν ηχητικά σήματα στα φανάρια της πόλης των Χανιών, αλλά και να τοποθετούνται οδηγοί όδευσης σε κάθε καινούργια ανάπλαση πεζοδρομίων.
Τέλος, θα παρακαλούσα τους γονείς ατόμων με προβλήματα όρασης να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους, να μάθουν να χρησιμοποιούν και να κυκλοφορούν με το λευκό μπαστούνι, ώστε να εξασφαλιστεί η ανεξαρτησία και η ελευθερία τους.
* Ο Μανώλης Τσιτσιριδάκης είναι υποψήφιος διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου, δικηγόρος
