“Λεγεωνάριος χρόνια και χρόνια…”

Την απόλυση απ’ το μεγάλο εργοστάσιο του την ανακοίνωσαν μέσα σε μια νύχτα.
Θυμάται ακόμη ότι ήταν νυχτερινή βάρδια, άκουσε τη βραχνή φωνή του επιστάτη και αμέσως του ήλθε η επιθυμία να βγει στον δρόμο ν’ αναπνεύσει καθαρό αέρα.
Στην είσοδο του εργοστασίου ο φύλακας (γύρευε για ποιον λόγο) έκανε πως δεν τον γνώρισε και δεν αντάλλαξαν ούτε μια κουβέντα.
Μέσα στον πανικό του ξέχασε να πάρει και τα λιγοστά προσωπικά του αντικείμενα και βγήκε στον δρόμο με τα ρούχα της δουλειάς.
Είχε μια πίκρα στο στόμα, μια οργή ανάκατη με απογοήτευση και ένα δυνατό τρέμουλο στα γόνατα. Τι θα έλεγε τώρα στη γυναίκα του που δούλευε και αυτή 12 ώρες την ημέρα, πώς θα δικαιολογούνταν στο μικρό του κοριτσάκι;
Απέναντι από το εργοστάσιο είχε ένα καφενείο…
Το πέτυχε την ώρα που έκλεινε.
Ούτε κατάλαβε τι παράγγειλε -πιο πολύ ψέλλισε- έκατσε και στο κεφάλι του γύριζαν όλα ανάποδα.
20 χρόνια “λεγεωνάριος” στη φάμπρικα και τώρα φτου κι απ’ την αρχή.
Στην τηλεόραση ο κ. υπουργός δήλωνε ότι θα καταβάλλει με όλες του τις δυνάμεις κάθε δυνατή προσπάθεια για την αντιμετώπιση της ανεργίας…