Όλοι μιλάνε για το καλοκαίρι που καθυστέρησε, για πιθανές ελλείψεις νερού, για την καταστροφή πολλών ακτών από την τουριστική υπερεκμετάλλευση, για την έλλειψη στέγης για ντόπιους κι υπαλλήλους στις τουριστικές περιοχές, για το διαφαινόμενο αδιέξοδο της τουριστικής μονοκαλλιέργειας. Κι όμως κανείς από τον κατεστημένο πολιτικό κόσμο, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση της Βουλής δεν κάνει τη σύνδεση ανάμεσα σε όλα αυτά και τη σχέση τους με την καταστροφική σχέση ανθρώπου και φύσης στα πλαίσια της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.
Πρέπει να πάψει ο πολιτικός κόσμος να υποστηρίζει την αυθαιρεσία και την καταστροφή της φύσης και της πολιτιστικής κληρονομιάς εν ονόματι της «τουριστικής ανάπτυξης», πρέπει να πάψει να στηρίζει ρυπογόνες μορφές ενέργειας και να εισάγει ρεύμα από τα πυρηνικά εργοστάσια της Βουλγαρίας, πρέπει να πάψει να στηρίζει την ολοκληρωτική εξάρτηση της οικονομίας μας από τον τουρισμό και να προωθήσει μια ολοκληρωμένη οικονομία αυτάρκειας σε ενέργεια από ΑΠΕ σε τοπικό επίπεδο (μικρά μεγέθη δημοτικής ή τοπικής συνεταιριστικής ιδιοκτησίας, φωτοβολταϊκά σε σπίτια και δημόσια κτήρια) και διατροφή με τοπικά βιολογικά προϊόντα. Κοντά σε αυτά μπορεί να λειτουργεί και ο οικολογικός – εναλλακτικός τουρισμός που σέβεται τη φύση και την πολιτιστική κληρονομιά.
Και για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να αλλάξουν νοοτροπίες και αξίες, κι εκεί παίζει ρόλο η Περιβαλλοντική Εκπαίδευση. Η χώρα μας συμπληρώνει φέτος 30 χρόνια από την ίδρυση του πρώτου Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στην Κλειτορία της Αχαΐας. Υπάρχουν πλέον 58 δημόσια Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης σε όλη τη χώρα, στα προγράμματα των οποίων συμμετέχουν πάνω από 250.000 μαθητές κι εκπαιδευτικοί κάθε χρόνο.
Δυστυχώς όμως οι κυβερνήσεις από την αρχή της οικονομικής κρίσης κατάργησαν την ήδη πενιχρή δημόσια επιχορήγηση προγραμμάτων Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στα σχολεία, μείωσαν τους Υπεύθυνους Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, Αγωγής Υγείας και Πολιτιστικών στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, περιέκοψαν δραστικά τόσο τον αριθμό των εκπαιδευτικών που υπηρετούν σε αυτά τα Κέντρα (σήμερα υπολογίζεται ότι υπηρετούν λιγότεροι από 200, ενώ με βάση τη νομοθεσία θα έπρεπε να είναι πάνω από 360), όσο και τα κονδύλια για τη λειτουργία τους τόσο τα κρατικά (καταργήθηκε η κρατική επιδότηση) όσο και τα ευρωπαϊκά, παρόλο που η Ευρωπαϊκή Ένωση αυξάνει τα κονδύλια για το περιβάλλον. Θέλει προσπάθεια να αυξάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση τα κονδύλια σε ένα τομέα κι εσύ να καταφέρνεις να παίρνεις … λιγότερα!
Προφανώς είναι η πολιτική βούληση που απουσιάζει από τις ελληνικές κυβερνήσεις για τη στήριξη της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Φοβούνται τους ευαίσθητους περιβαλλοντικά ενεργούς πολίτες και γι’ αυτό υποβαθμίζουν την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση.
Καιρός να αλλάξουμε πολιτική, να προστατέψουμε τη φύση και την πολιτιστική κληρονομιά, να στηρίξουμε την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση.
*Ο Φώτης Ποντικάκης είναι Μέλος του Πανελλαδικού Συμβουλίου των Πράσινων που συμμετέχουν στη συμμαχία ΠΡΑΣΙΝΟ & ΜΩΒ στις εκλογές της 25ης Ιουνίου
