Είχα διαβάσει τον Πόλεμο και Ειρήνη πρίν περίπου εικοσιπέντε χρόνια και τώρα τον ξαναδιαβάζω. Είναι σαν να μην τον είχα διαβάσει καθόλου και αμυδρά θυμάμαι τα ονόματα του Πρίγκηπα Μπολκόνσκυ και εκείνο του κόμητα Μπεζούχωφ. Περιγράφει την εποχή του 19ου αιώνα στην Τσαρική Ρωσία. Εκλογές γιόκ, οικογενειακή διαδοχή ντα, δουλοπαροικία ντα, φτώχεια ντα, πλούτος παρομοίως. Όχι πλούτος και φτώχεια μαζί, χώρια οι μεν από τους δεν (φαγητό, ενδυμασία, στέγη) . Ωραία πράγματα και εκ Θεού ευλογηθέντα και ποιηθέντα.
Ο πλούτος που περιγράφει ο Τολστόϊ ήτανε όχι προκλητικός για τους φτωχούς Μουζίκους αλλά εξοντοτικός για τις κατώτερες μάζες. Στα πλούσια σπίτια υπήρχαν πέντε μάγειρες, οχτώ καμαριέρες, επτά θαλαμηπόλοι, δώδεκα αμαξάδες, οκτώ νταντάδες, δέκα καθαριστές σταύλων, πενήντα άλογα, έντεκα άμαξες, εκατό σκυλιά για το κυνήγι και είκοσι χιλιάδες εργάτες στα χωράφια που είχαν έκταση πεντακοσίων χιλιάδων στρεμμάτων και άλλα τόσα σε δασικές εκτάσεις. Με τον πλούτο αγόραζες τίτλους, θέσεις δημόσιες, και στο στρατό υπηρετούσες κατά βούλησιν. Αν ήθελες πήγαινες, αν δεν ήθελες πάλι καλά, πήγαιναν οι μουζίκοι για σένα, άντεχαν περισσότερο και τους προτιμούσαν για την πρώτη γραμμή του πυρός. Βέβαια, σε περίπτωση κινδύνου πήγαιναν στρατιώτες και τα παιδιά των πλουσίων σε θέσεις όπως αυτή του γραμματέως του Στρατηγού, του Αντιστρατήγου ή του ταχυδρόμου μεταξύ μετώπου και πρωτεύουσας. Πάντα πίσω. Γειά, γειά και σιγουριά. Τα είδε αυτά ο λαός και έκανε την Οκτωβριανή επανάσταση που ανέτρεψε τον φασίστα Τσάρο και έφερε στην εξουσία τους Δημοκράτες επαναστάτες. Πρώτη τους δουλειά ήταν να καθαρίσουν τον Τσάρο και κατόπιν να διαγράψουν τις εκλογές και τις κάλπες από το λεξιλόγιο που πολύ έβλαπταν τον λαό. Πάντα για το καλό, όπως και με τον Τσάρο, ακριβώς και παρομοίως. Πάντα σε όλες τις εποχές, ο μεγάλος εχθρός ήταν ο Αθηναίος Κλεισθένης. Πήγε ο αθεόφοβος, μάλλον δε και άθεος, και σκέφθηκε την πλειοψηφία, την κάλπη, τις εκλογές, την Δημοκρατία και την προσφυγή στην θέληση των πολιτών. Αυτόν τον Κλεισθένη, από τότε, από παλιά θα έπρεπε να τον έχουν λιντσάρει και να έχει αφεθεί απερίσπαστος στο έργο του ο Στάλιν και ο Λαουρέντι Μπέρια. Άνθρωποι ευγενέστατοι και φιλοπρόοδοι, αν σκεφθεί κανείς πως τόσα εκατομμύρια Ρώσοι όργωσαν τεράστιες εκτάσεις στην παγωμένη Σιβηρία. Τσίτωσε η επιδερμίδα χωρίς body milk και Shampoo. Γκουλάγκ. Προχωρημένες μέθοδοι περιποίησης των ευαίσθητων περιοχών του σώματος.
Α ρε Λέοντα Τολστόϊ, τα περιέγραψες λες και ήσουν παρών τον εικοστό αιώνα μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων, πόσο μπροστά έβλεπες!
Τελικά θα πρέπει να παραδεχτούμε πως αυτοί οι Έλληνες πολύ κακό έκαναν με τον Κλεισθένη και τον Περικλή σε όλα τα ολοκληρωτικά συστήματα, πολύ φοβάμαι πως ο Θεός θα ρίξει φωτιά και θα μας κάψει ως απογόνους αυτών των αισχρών Δημοκρατών της Αρχαίας Αθήνας. Μόνον προβλήματα έφερναν πάντοτε στους αγαπητούς Τσάρους και τους ακόμη πιο αγαπητούς Σοσιαλιστές. Άκου Δημοκρατίες και εκλογικά σώματα, αυτούς τους θέλουμε μόνον, σε κάθε εποχή, ως εφιδρώντα σώματα και όχι ως σώματα με την συμμετοχή εγκεφάλου και μηνίγγων. Ουροποιητικό ναι, συκώτι επίσης, οστά ομοίως, η φαιά ουσία είναι που αναστατώνει τις κοινωνίες και χαλάει την μανέστρα, ο εγκέφαλος. Μακριά σου λέω, μακριά. Άσε τον κόσμο να έχει τους Τσάρους του, τους πρίγκηπές του, τους Γενικούς Γραμματείς του Κόμματος, τους Κομματικούς Κομισάριους και τις κεντρικές του επιτροπές με το μορφωμένο πολιτικό του γραφείο, μόνον έτσι προκόβουν οι κοινωνίες. Ευγενική συμμετοχή επιτρέπεται και στους Αγίους.
Αγαπητέ, κ. Ιωσήφ Φοίβο, το απίστευτα όμορφο, λιτό, άκρως επίκαιρο και με άφθαστο χιούμορ δοκίμιό σας, με αναφορά στον σπουδαίο Λέοντα Τολστόϊ, αφήνει πολλά ερωτηματικά και ηθικά διλήμματα, αλλά αυτήν τη φορά δεν κάνω κανένα εκτενές σχόλιο, αφού το όλο κείμενο του άρθρου σας -αριστουργηματικά γραμμένο και επίκαιρο- άπτεται του σοβαρού κι εύθυμου [δεν γράφω αστείου: δεν είναι καθόλου “αστεία” τα αναδυόμενα κι αποκαλυπτικά, με έντεχνο λόγο, ερωτήματα και ηθικά διλήμματα]: ΩΣΤΟΣΟ, επιτρέψτε με να διαφωνήσω μόνο με μία φράση σας στην Πρώτη Παράγραφο του άρθρου σας: ” Ωραία πράγματα και εκ Θεού ευλογηθέντα και ποιηθέντα…”
Βέβαια, το να διαφωνήσω με ένα κείμενο που έχει γραφεί με χιουμοριστική διάθεση ή -ακόμη- και με “ειρωνική βούληση” δεν έχει και τόσο σπουδαία σημασία, αφού ΕΛΕΥΘΕΡΑ [χωρίς καμία πίεση ή ανάγκη] η ΑΠΕΙΡΗ ΑΓΑΠΗ του δημιουργού Θεού, έπλασε τον άνθρωπο Ελεύθερο, Κοινωνικό [να μοιράζεται], Ευχαριστιακό, Διαφορετικό, Ανεπανάληπτο και συναισθηματικώς ή πνευματικώς ώριμο!!
Είτε τα πιστεύουμε τα παραπάνω, είτε όχι, αγαπητέ κ. Ιωσήφ Φοίβο, είναι ζήτημα ηθικής επιλογής.
Κι έτσι, είναι επάναγκες ν’ αναφερθούμε στο ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΔΥΜΟ μέγεθος της ΕΛΕΥΘΕΡΊΑΣ [το άλλο είναι η ΑΓΑΠΗ], για να διαπιστωθεί περιτράνως, ότι όσα -έστω χιουμοριστικώς- αναφέρατε στην πρώτη παράγραφό σας, αλλά και στη συνέχεια, ΔΕΝ είναι ωραία πράγματα [είναι μάταια κι ανθρώπινα] και, βέβαια, ΟΥΤΕ και “εκ Θεού ευλογηθέντα και ποιηθέντα”. Στο σημείο αυτό είναι που μπερδεύονται πολλοί συνάνθρωποι μας ερευνητές, μελετητές, φιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και εν πολλοίς οικονομολόγοι, αγνοούντες ΠΑΝΤΕΛΩΣ την έννοια και την ουσία της πραγματικής κι αληθινής ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ:
Ξεκαθαρίζουμε λοιπόν: Ο άνθρωπος είναι προικισμένος με Ελευθερία [μην συγχέετε την πολιτική ελευθερία] κι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει με έναν τρόπο που υπερέχει από τα άλλα όντα, πέρα από τα άλλα είναι: “Η αυτοσυνειδησία, η φωνή της συνείδησης, η δύναμη της ελεύθερης απόφασης, η ικανότητα της ΗΘΙΚΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ. Αυτός είναι ο ορισμός της αληθινής Ελευθερίας, ένα Θεόσδοτο δώρο – δικαίωμα, υψίστης αξίας και συμβολής στην ειρηνική συνύπαρξη και συμβίωση των ανθρώπων, ιδιαίτερα, όταν γίνει σύζευξη πάντρεμα με το άλλο απόλυτο μέγεθος της Αγάπης. Και μόνο με την άσκηση -πραγμάτωση αυτής της δύναμης, της ελεύθερης εκλογής, ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος πραγματικά, δηλαδή αληθινό Πρόσωπο. Κι όταν ο άνθρωπος είναι κάτι λιγότερο από ελεύθερος, τότε γίνεται κάτι λιγότερο κι από άνθρωπος.
Ο δημιουργός Θεός, από άπειρη αγάπη [δεν είμαι Θεολόγος και μακάρι να ήμουνα για να τα εξηγούσα καλύτερα] δεν ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ στην ανθρώπινη ελευθερία, ακόμη κι όταν πρόκειται για το καλό του. Κι αυτό συμβαίνει, διότι αν το έκανε [π.χ. επενέβαινε σε ένα τροχαίο ατύχημα, στην πείνα και στις επιδημίες κ.λ.π] ΤΟΤΕ θα είχαμε ΑΝΑΙΡΕΣΗ του ανωτέρω Θεόσδοτου δώρου ή δικαιώματος της Ελευθερίας, υψίστης αξίας και σημασίας όπως είπαμε ανωτέρω.
Αγαπητέ κ. Ιωσήφ Φοίβο, σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, τίποτα δεν είναι πιο αποφασιστικής σημασίας από τις ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ, που γίνονται από πρόσωπα προικισμένα με λόγο και ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Και είναι καθήκον μας να προσβλέπουμε πάντα πέρα από το επίπεδο της επιπολαιότητας, όπου οι ανθρώπινες υπάρξεις κατατάσσονται σε ΟΜΑΔΕΣ, προς το επίπεδο της γνήσιας προσωπικότητας, όπου κανένας δεν είναι κουραστικός!!
Με φιλική εκτίμηση Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος ΧΑΝΙΑ.
Λησμόνησα να αναφέρω στο πρώτο σχόλιό μου, ότι για την πραγμάτωση της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, απαραίτητη κρίνεται η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ της ΕΥΘΥΝΗΣ για την όποια επιλογή μας. Διαφορετικά, δεν υφίσταται, δεν υπάρχει καμιά ελευθερία κι αρχίζει ο φαύλος κύκλος της ανευθυνότητας, της αυθαιρεσίας κι ασυδοσίας, με τα γνωστά κοινωνικά προβλήματα του “Ελλείμματος της Πνευματικής ή Συναισθηματικής Ωριμότητας”. Με εκτίμηση Γ. Καραγεωργίου ΧΑΝΙΑ.
Κύριε Καραγεωργίου ευχαριστώ για τα εξαιρετικά σχόλιά σας. Με τιμήσατε. Να είστε υγιής και ευτυχισμένος. Φοίβος Ιωσήφ.
ΥΓ. Έχετε στην ζωή σας ένα σπουδαίο προικιό: Την διαμονή σας στην πανέμορφη πόλη των Χανίων. Και πάλι σας ευχαριστώ..